Είδαμε τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη: Άγγελος Εξάγγελος μας ήρθε… με λεφτά!

Αν και δεν είναι σκηνοθέτης ο Σαββόπουλος, ανέλαβε το εγχείρημα να σκηνοθετήσει τον Πλούτο του Αριστοφάνη, με ένα σπουδαίο καστ ηθοποιών και βοηθό σκηνοθέτη την Σύλβια Λιούλιου (η οποία, εικάζουμε, πρέπει να ήταν κάτι παραπάνω από βοηθός σκηνοθέτη). Ο Σαββόπουλος έκανε την μετάφραση του έργου και την μουσική και γενικά έβαλε τις ιδέες του για τον Αριστοφάνη και το σωστό του ανέβασμα.

Η Αριστοφανική ουτοπία, που εμφανίζεται σαν υπόθεση εργασίας (τι θα γινόταν αν… ο πλούτος δεν ήταν τυφλός και μοίραζε δίκαια τα χρήματα στον κόσμο) δίνει πάντα εξωφρενικές και κωμικές απαντήσεις. Το ζήτημα που θέτει ο Πλούτος έχει να κάνει με το αίτημα αναδιανομής των πόρων μιας κοινωνίας, αλλά και το αίσθημα αδικίας που δημιουργεί στους ανθρώπους (και ιδίως τους φτωχούς) η διαφθορά και η ανισοκατανομή του πλούτου. Παρουσιάζονται δύο θέσεις: Η φτώχια κάνει καλό, καθώς πρέπει να υπάρχουν φτωχοί, για να δουλέψουν. Κι η άλλη θέση είναι ότι δεν θα εξαφανισθεί η φτώχια, αλλά θα πλουτίζουν οι ενάρετοι και θα μένουν στην ψάθα οι κακοί άνθρωποι. Όλα αυτά μέσα στο πνεύμα μιας ουτοπίας, που σκοπό έχει περισσότερο να δημιουργήσει κωμικές καταστάσεις, παρά να οραματισθεί μια μεγάλη κοινωνική αλλαγή.

Η παράσταση που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Βράχων, είχε έντονα στοιχεία από την αισθητική του καρναβαλιού και των παλιάτσων, με έμφαση στην μουσική, στον χορό και τις επικαιροποιήσεις με καταστάσεις του σήμερα. Υπάρχει η ατμόσφαιρα που θυμίζει τον Σαββόπουλο, μια αρκετά γλυκιά ατμόσφαιρα παραμυθιού, μέσα από την οποία οι πολύ σκληρές αιχμές και ύβρεις του Αριστοφανικού λόγου παρουσιάζονται πιο ήπιες.

Έχει επίσης και στοιχεία κριτικής πάνω στην κουλτούρα του Νεοέλληνα, ενίοτε ολίγον καφενειακού τύπου. Σκηνογραφικά έχει ενδιαφέρον, αλλά θα μπορούσε να είναι πιο πλούσια, δεδομένου και του θέματος, που προτείνει την μετάβαση των πρωταγωνιστών από την Πενία στον Πλούτο. Ο χορός μπαίνει πολύ δυνατά, αλλά δεν είναι σε όλη την διάρκεια της παράστασης το ίδιο αποτελεσματικά αξιοποιημένος.

Οι ηθοποιοί της παράστασης ανταποκρίνονται πολύ καλά στις απαιτήσεις του έργου, τόσο τις υποκριτικές, όσο και τις μουσικοχορευτικές. Ο Μάκης Παπαδημητρίου είναι μεγάλος κωμικός δίνει «ρέστα» στον ρόλο του Τυφλού Πλούτου. Στην συνέχεια, με την βοήθεια του Χρεμύλου (Νίκου Κουρή) βρίσκει το φως του, αλλά συνεχίζει ακάθεκτος να είναι αστείος. Τεχνικά σε υψηλό επίπεδο ο Νίκος Κουρής, έδωσε μια κλασάτη ερμηνεία, όπως και η Αμαλία Μουτούση, που έπαιξε αριστοτεχνικά τον ρόλο της «ανατριχιαστικής» Πενίας. Ο Χρήστος Λούλης κινήθηκε κι αυτός σε πολύ καλά επίπεδα, καθώς κατάφερε να συνδυάσει χορό, ερμηνεία και τραγούδι ακούραστος επί σκηνής. Αλλά αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο είναι ότι όλοι οι ηθοποιοί είναι καλοί και ότι αρκετοί δεύτεροι ρόλοι με νέους ταλαντούχους ηθοποιούς κλέβουν την παράσταση. Γενικά, η μεγαλύτερη δύναμη της παράστασης αυτής είναι η συνολική απόδοση των ηθοποιών.

Εκείνο που περισσότερο με προβληματίζει με την συγκεκριμένη παράσταση είναι το «δια ταύτα». Ο δημαγωγός «Άγγελος Εξάγγελος», οι αναφορές στην πολιτική κατάσταση του σήμερα, στην φούσκα του Life Style, την οικονομική κρίση και τα φαινόμενα νεοπλουτισμού, κατά την γνώμη μου μικραίνει το αριστοφανικό έργο και βάζει αρκετά τον Σαββόπουλο (ως καλλιτέχνη- στοχαστή) μέσα στο έργο, χωρίς αυτό να χρειάζεται.

Συνολικά, η παράσταση «Πλούτος» έχει ωραίες εικόνες, υψηλής ποιότητας ερμηνείες και μια κλασάτη και ατμοσφαιρική προσέγγιση πάνω στον «ποιητή» Αριστοφάνη. Θα ήθελα, όμως, να ήταν όμως πιο σαφής σε κάποια στοιχεία της, που έχουν να κάνουν τόσο με την μορφή, όσο και με το περιεχόμενο, ενώ κάποια από τα μουσικοχορευτικά της κομμάτια είχαν αρκετά μεγάλη διάρκεια.

Γιώργος Σμυρνής

Η περιοδεία της παράστασης συνεχίζεται στην Αθήνα-
Διαβάστε τους άλλους σταθμούς της περιοδείας ΕΔΩ