Ένα μικρό… Γούντστοκ στη Ζήρεια!
Πέντε χρόνια πριν, μια παρέα από το Ξυλόκαστρο αλλά και διάφοροι μουσικοί αποφάσισαν να στήσουν ένα ροκ-πάρτι στο Αθλητικό κέντρο Ζήρειας στην ορεινή Κορινθία για να τιμήσουν με τη παρουσία τους τον μουσικό Νίκο Δόϊκα που κατάγοταν από την περιοχή και έφυγε πρόωρα… Από την επόμενη κιόλας χρονιά το πάρτι εξελίχθηκε σε φεστιβάλ, οι ροκάδες πολλαπλασιάστηκαν και η ενέργεια, οι μουσικές και το πάθος τους έστησαν ένα μικρό ελληνικό Γούντστοκ! Τουλάχιστον έτσι το είδα ως… “πρωτάρα” στο φεστιβάλ!Από την Iωάννα Κρανιώτη
Το φεστιβάλ ξεκίνησε φέτος μια μέρα νωρίτερα και οι… φανατικοί ροκάδες ανηφόρησαν στο βουνό από την Πέμπτη 29 Αυγούστου με μπαγκάζια τις σκηνές τους, τη ροκιά τους και τον ενθουσιασμό τους! Οι μυημένοι ήταν προετοιμασμένοι για το κρύο και την υγρασία που δεν μπορείς καν να φανταστείς όταν φεύγεις από την Αθήνα με καύσωνα… Αψηφώντας το ομολογουμένως αλύγιστο κρύο και την αιχμηρή υγρασία, οι επισκέπτες και οι υποστηρικτές του φεστιβάλ έστησαν τις σκηνές τους, μπερδεύτηκαν με την άγρια φύση του βουνού και χαθήκαν στις μουσικές.
Η διοργάνωση αν και αλληλέγγυα-εθελοντική, ήταν άριστη, αποδεικνύοντας περίτρανα πως τα καλύτερα πράγματα σε αυτή τη ζωή είναι τζάμπα! Αυτός είναι και ο χαρακτήρας του φεστιβάλ που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τις ακριβοπληρωμένες παραγωγές: Η ελευθερία, η διάθεση και το πάθος των φυσιολάτρων και των συμμετεχόντων! Οι κατασκηνωτές απέδειξαν πως το ελεύθερο κάμπινγκ μπορεί να μην είναι παράνομο, αν σέβεσαι το περιβάλλον και τους γύρω σου, ενώ ένα μεγάλο ευχαριστώ οφείλουμε, όσοι παρευρεθήκαμε, στους ηχολήπτες, στους φωτιστές και στους καλλιτέχνες που έντυσαν, αφιλοκερδώς με ποιότητα το stage!
Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να γίνει για τα live sessions στο σαλέ, το οποίο “εγκαινιάστηκε” ως stage φέτος για πρώτη φορά. Συγκροτήματα και φωνές άγνωστες, που δεν έχουν λάβει την αναγνωρισιμότητα που τους αξίζει, έπαιξαν -πρωτίστως για την πάρτη τους- από Bob Dylan μέχρι Σιδηρόπουλο. Από το μεσημεράκι μέχρι να αρχίσει το πρόγραμμα στην κανονική σκηνή, κατάφεραν να κερδίσουν τις εντυπώσεις με τα ουσιαστικά, όλο ψυχή, τζαμαρίσματα τους, σε τέτοιο βαθμό που πολλοί –όπως και εγώ- θυσίασαν τις βουτιές στη λίμνη Δόξα αλλά και τη ξενάγηση στο σπήλαιο του Ερμή.
Όσον αφορά το πρόγραμμα του φεστιβάλ το feedback είναι μόνο θετικό. Όλα τα συγκροτήματα ξεσήκωσαν με το κέφι τους το κοινό, ενώ ο ήχος της τζαζ, έμπλεξε με το ροκ, το soul και το Balkan. Η συγκεκριμένη εναλλαγή του ήχου, ήταν θεωρώ η μεγαλύτερη επιτυχία του τριημέρου.
Ωστόσο, υποκειμενικά και μόνο θα αναφέρω τις εμφανίσεις που ξεχώρισα. Την Παρασκευή, ο Σπύρος Γραμμένος με το δικό του στυλ, κατάφερε να μας κάνει να γελάσουμε πολύ, τόσο με τα σχόλια που προλόγισαν τα τραγούδια του, όσο και με τους ίδιους τους στίχους του. Εντούτοις, η –καθιερωμένη όπως έμαθα- παρουσία των Σπυριδούλα με τη συμμετοχή του Δημήτρη Πουλικάκου, ήταν για μένα η καλύτερη στιγμή της βραδιάς -ίσως και του τριημέρου-. Ήταν συγκινητικοί! Σαν να μην πέρασε μια μέρα, αυτός είναι ο απόηχος της σκηνικής τους παρουσίας. Ο ίδιος ακριβός ήχος, τα ίδια ακριβώς γρατζουνίσματα με τότε! Κι όμως, η κιθάρα στα χέρια του Βασίλη και του Νίκου Σπυρόπουλου ακούγεται η ίδια με τα live, που πολλοί, μαζί με εμένα, δεν πρόλαβαν να παρακολουθήσουν, αλλά εξίσου ίδια με τους δίσκους που έχουμε στα ράφια μας. Σχετικά με τον θείο Νώντα θέλω να πω πολλά, αλλά δεν νομίζω να το ήθελε και ο ίδιος. Θα αναφέρω λοιπόν μόνο το εξής: Ο Δημήτρης Πουλικάκος είναι ένα ζωντανό άγαλμα, με επιγραφή «Ο εναπομείνας ροκάς του 2013». Κορμί σκυφτό, ένδυση με αναγραφόμενο σλόγκαν “too drunk to fuck” και με φωνή που πλέει στα γρυλίσματα του Bob Dylan. Το ελληνικό ροκ τελικά υπάρχει ακόμα, έστω και αν είναι προσωποκεντρικό!
Το βράδυ συνεχίστηκε με τους Deus Ex Machina. Η εκρηκτικότητα τους βρήκε το κοινό να χοροπηδάει μανιασμένα με τους πιο θαρραλέους να ανεβαίνουν και πάνω στη σκηνή ιδίως όταν μαζί τους βρέθηκε ο -σταθερός υποστηρικτής του festival- Σωτήρης Θεοχάρης, o οποίος έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο τη βραδιά μαζί με τους ANFO.
Το Σάββατο, μας ταξίδεψε ο ονειρικός ήχος της άρπας από τη Maria-Christina and the 7 pedals, ενώ η παθιασμένη γεμάτη ταπεραμέντο Αγγελική Τουμπανάκη αυτοσχεδιάζοντας και χορεύοντας βαλκανικές μελωδίες, μας ζέστανε συνοδεύοντας την στο χορό. Ο B.D. Foxmoor με τη σειρά του, πλαισιωμένος με το hip-hop συγκρότημα Xnaria, συνταύτισε το low bap στη ροκ διάθεση του φεστιβάλ. Αποκορύφωμα του Σαββάτου πάντως απετέλεσε η παρουσία του Λεωνίδα Μπαλάφα. Αστείρευτος και απλόχερος ανέβηκε στη σκηνή τα μεσάνυχτα, κατέβηκε στις 4.30, ενώ οι πρώτες πρωινές ώρες τον βρήκαν ακόμα να παίζει γύρω από τη φωτιά, που έκαιγε κάθε βράδυ για να μας ζεσταίνει, μονάχα με ένα μπαγλαμαδάκι! Εκείνοι που έμειναν ξύπνιοι ξέρουν πολλά!
Την Κυριακή πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, με μια γλυκιά προσμονή: «Ραντεβού στο 6ο Ζiria -à la Woodstock- Festival»!
Φωτογραφίες των καλλιτεχνών: Κώστας Δρακονταειδής
Φωτογραφία του χώρου: Βλάσης Μεντζελόπουλος
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες στο https://www.facebook.com/groups/269565515136/?fref=ts,
Δείτε ένα video από τα μεσημεριανά live στο σαλέ http://www.premiummedia.gr/kokavesis_ziria13
