Σαν σήμερα, 10 Σεπτεμβρίου 1898: Δολοφονείται η “Πριγκίπισσα Σίσσυ” – Αναπαραστάσεις της στην τέχνη

Μέχρι τον θάνατό της, η Σίσσυ δεν είχε προσαρμοστεί ποτέ στις απαιτήσεις της αυστριακής Αυλής. Περνούσε τον περισσότερο καιρό σε ταξίδια μακριά από τον αυτοκράτορα σύζυγό της (ο αφοσιωμένος έρωτας που παρουσιάζουν οι δημοφιλείς ταινίες απέχει αρκετά από την πραγματικότητα), έπασχε από κατάθλιψη και είχε αναπτύξει εμμονή με την σιλουέτα της, σε σημείο να καταπιέζει το σώμα της με συνεχή άσκηση και ασφυκτικούς κορσέδες, παρόλο που ήταν ήδη φυσικά αδύνατη και ψηλή (αντίθετα με ό,τι βλέπουμε στις ταινίες με την “κοντή” και με καμπύλες Ρόμι Σνάιντερ). Μάλιστα εξαιτίας της εμμονής της με την εμφάνιση, απαγόρευσε να τη φωτογραφίζουν και δεν ξαναπόζαρε για πορτρέτο μετά την ηλικία των 32, θέλοντας ο κόσμος να τη θυμάται νέα και ακμαία. Παρά τον διαταραγμένο ψυχισμό και τις συνεχείς ασθένειές της, η Σίσσυ ανέπτυσσε διπλωματική συμβουλευτική δραστηριότητα στο παρασκήνιο των επίσημων πολιτικών επαφών, ενώ έκανε και πολλές φιλανθρωπίες. Γι’ αυτό ήταν πολύ αγαπητή στην πλειοψηφία του απλού λαού και ιδιαίτερα σε αυτόν της Ουγγαρίας, χώρα στην οποία είχε ανακηρυχθεί βασίλισσα, δίπλα στον σύζυγό της, που έλαβε τον αντίστοιχο τίτλο.

Η τριλογία ταινιών “Σίσσυ” (1955-1957) του Ernst Marischka είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για πράγματα που γνωρίζει το κοινό σήμερα για την Αυτοκράτειρα της Αυστρίας. Μάλιστα στις γερμανόφωνες χώρες προβάλλεται εθιμικά κάθε Χριστούγεννα. Ο ρόλος της Σίσσυ σημάδεψε την καριέρα της Ρόμι Σνάιντερ σε βαθμό που η ηθοποιός δυσανασχετούσε και έλεγε ότι “η Σίσσυ μού κολλάει σαν χυλός”. Η Σνάιντερ ξαναενσάρκωσε την Σίσσυ σε ένα πιο ρεαλιστικό πορτρέτο της στην ταινία του Λουκίνο Βισκόντι “Λούντβιχ” (1972). Αλλά και η Άβα Γκάρντνερ εμφανίστηκε ως “Σίσσυ” δίπλα στον Ομάρ Σαρίφ, που υποδύθηκε τον γιο της, Ρούντολφ, στην ταινία “Μάγιερλινγκ” (1968).

Το 1943, ο Ζαν Κοκτώ έγραψε ένα θεατρικό για μία φανταστική συνάντηση της Σίσσυ με τον δολοφόνο της, με τίτλο “Ο αετός με τα δύο κεφάλια”. Αργότερα, το 1948, το σκηνοθέτησε και ως ταινία. Διασκευή του ίδιου έργου αποτελεί και η ταινία του Μικελάντζελο Αντονιόνι, “Το μυστήριο του Όμπερβαλντ” (1981).

Η Σίσσυ είναι η κεντρική ηρωίδα σε πολλά ακόμα λογοτεχνικά, μουσικά, κινηματογραφικά και τηλεοπτικά έργα, καθώς η ταραχώδης ζωή της αποτελεί αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Όσον αφορά στη ζωγραφική, το διασημότερο πορτρέτο της το φιλοτέχνησε ο Franz Xaver Winterhalter το 1864, στο οποίο απεικονίζεται με λυτά τα εξαιρετικά μακριά μαλλιά της.

Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε και στο Αχίλλειο, το παλάτι που η Σίσσυ μετά τον θάνατο του γιου της παρήγγειλε να ανεγερθεί στην Κέρκυρα, έναν αγαπημένο της προορισμό. Το παλάτι σχεδιάστηκε από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Raffaele Caritto, ενώ τα αγάλματα ανήκουν στον Γερμανό γλύπτη Ernst Herter. Σημειώνεται ότι η Σίσσυ είχε μάθει να μιλά και ελληνικά, πολύ καλύτερα από τις τότε βασίλισσες της Ελλάδας.