O Νίκος Χατζηπαπάς σκηνοθετεί τη ροκ όπερα “Dragon” και μας παρουσιάζει αυτό το φιλόδοξο καλλιτεχνικό Project
Ο Νίκος Χατζηπαπάς είναι ένας σκηνοθέτης με σημαντικές σπουδές και επαφή με τον χόρο των θεατρικών πραγμάτων, αλλά και με ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο θέατρο δρόμου, μέσα στο οποίο συνδιαλέγονται διαφορετικοί πολιτισμοί και είδη τέχνης. Αυτήν την περίοδο σκηνοθετεί ένα ιδιαίτερα φιλόδοξο και εξωστρεφές καλλιτεχνικό δρώμενο, την ροκ όπερα Dragon.
Η παράσταση έχει το θέμα της “διαχρονικής” -μέσα στις αφηγήσεις των διαφόρων πολιτισμών- σύγκρουσης του “καλού” ιππότη και του “κακού” Δράκου. Η παράσταση έχει πολυεθνικό χαρακτήρα και πολλούς και σημαντικούς συντελεστές, όπως τον συνθέτη Σταύρο Γασπαράτο, τον τραγουδιστή όπερας Νικόλαο Καραγκιαούρη και τον Κρατερό Κατσούλη.
Με αφορμή αυτήν την παράσταση, που θα ανέβει στο θέατρο Βράχων από 19 έως 21 Σεπτεμβρίου, για να συνεχίσει το ταξίδι της στο εξωτερικό, ο σκηνοθέτης μας παραχώρησε συνέντευξη. Σε αυτήν μας μιλάει για την σημασία της συνεργασίας, για τους μύθους γύρω από ιππότες και δράκους και για τις προκλήσεις μιας τέτοιας παραγωγής.
Η ροκ όπερα ”Dragon” είναι μια πολυεθνική δουλειά. Ποιά είναι η πρόκληση μιας τέτοιας προσπάθειας;
Το θέαμα Dragon είναι προϊόν μιας διεθνούς συνεργασίας τεσσάρων χωρών, Ελλάδας, Γαλλίας, Πολωνίας και Βουλγαρίας. Πέντε οργανισμών (Helix, Malabar, Biuro Podrozy, Puppet Theatre, Prisma), με κοινά αλλά και διαφορετικά στοιχεία, με ποικίλες αναφορές, στόχους και πλαίσιο δουλειάς. Το πρόγραμμα Helidra, όπως είναι η κωδική του ονομασία, χρηματοδοτείται από το Culture της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Είναι από μόνο του μια πρόκληση. Απαιτεί οργάνωση, εποικοδομητικό διάλογο και σύνθεση απόψεων. Ο στόχος είναι ένα κοινό Θέαμα, μέσω ενός καταμερισμού εργασίας, τέτοιας, που να οδηγεί σε ένα συμπαγές και ενωτικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ως προς το περιεχόμενο, τη δομή και τη φόρμα του.
Αυτό, δεν θα έλεγα ότι είναι πρωτότυπο, έχει δοκιμαστεί και από άλλες μουσικές μπάντες, όπως η Apocalyptica, ένα ροκ-μέταλ συγκρότημα, που χρησιμοποιεί αποκλειστικά βιολοντσέλα. Ωστόσο, το θέαμά μας, ο DRAGON, ως ροκ όπερα, δεν το χαρακτηρίζει μόνο η χρήση της μουσικής, θέλει να είναι συνολικά μιας αντίληψης τέτοιας, που θα μπορούσε να προσδιοριστεί ως ροκ και μέσω της χρήσης των υλικών, των υψηλών κοντράστ και των φωτοσκιάσεων.
Η παράσταση παντρεύει πολλά είδη τέχνης και θεαμάτων, αλλά προσπαθεί να επιδείξει κι έναν πολυπολιτισμικό χαρακτήρα.
Ο κόσμος και η φύση προχωράει και εξελίσσεται μόνο μέσω των δοκιμών και των απορρίψεων και της συνεργασίας. Ό,τι μεγάλο και σημαντικό είναι προϊόν συνεργασίας. Ο ρόλος της προσωπικότητας είναι σημαντικός, στο πλαίσιο της δυνατότητάς της να αξιοποιεί τη συνεργατικότητα. Οι «καθαρές» μορφές, η ομοιομορφία, οδηγούν στην εξάλειψη.
Το έργο μιλάει για τον Λάνσελοτ που σκοτώνει τον κακό δράκο. Ο μύθος του “Ιππότη που σκοτώνει τον Δράκο” είναι κοινός και επιβιώνει στους αιώνες σε πολλές και διαφορετικές κουλτούρες; Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνεια αυτό;
Το θέαμα Dragon έχει ως αφετηρία το μύθο του ιππότη που σκοτώνοντας το δράκο που δυναστεύει τη πόλη, ελευθερώνει τη χώρα και την αγαπημένη του. Η ιδιοτυπία ίσως της συγκεκριμένης προσέγγισης έγκειται στο γεγονός ότι ανατρέχει στους αντίστοιχους μύθους που επιβιώνουν σε κάθε χώρα και στους αντίστοιχους ήρωες, ακρίτες, φύλακες των συνόρων της επικράτειας.
Η συγκεκριμένη αφήγηση στην ελληνική μυθογραφία και ιστοριογραφία επιβιώνει μέσω του μύθου του Ηρακλή που σκοτώνει την Λερναία Ύδρα, του Θησέα και του Μινώταυρου, του Διγενή Ακρίτη, του Μέγα Αλέξανδρου και του Βελισσάριου και τέλος του μύθου του Άη Γιώργη που σκοτώνει το Δράκο. Αντίστοιχες αφηγήσεις έχουμε με το μύθο του βασιλιά Αρθούρου και τους ιππότες της στρογγυλής τραπέζης (Λάνσελοτ, Πάρσιφαλ και άλλους) στην Αγγλία, του Σιντ στην Ισπανία, του Κράλη Μάρκου, ένδοξου ακρίτα ήρωα της νότιας σλαβικής παράδοσης, του Ζίγκφριντ ήρωα του γερμανικού άσματος Νιμπελούγκεν. Επίσης υπάρχει η αφήγηση του Ρολάνδου, στρατιώτη του Καρλομάγνου που πρωταγωνιστεί στο γαλλικό άσμα του Ρολάνδου, του Τριστάνου, ήρωα μιας παλαιότατης κελτικής διήγησης και του Ότζιε του τρομερού ήρωα των Σκανδιναβών.
Εν προκειμένω έχουμε να κάνουμε με έναν διαχωροχρονικό μύθο που αντικατοπτρίζει τον ανελέητο πόλεμο ανάμεσα στο καλό και το κακό, το φως και το σκοτάδι, τη μάχη ανάμεσα στης δημιουργικές και καταστροφικές τάσεις της ανθρωπότητας. Ο εθνικός ήρωας – φύλακας των εθνικών συνόρων προσδιορίζεται εδώ ως ένας πανευρωπαϊκός ήρωας – φύλακας των όποιων “συνόρων” και όποιας υλικής, χωρικής, εσωτερικής, νοητικής ή πνευματικής “επικράτειας”.
Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον πολύ γνωστό στα θεατρικά πράγματα συνθέτη Σταύρο Γασπαράτο;
Εξαιρετική θα έλεγα. Με τον Σταύρο δουλέψαμε αρμονικά, εποικοδομητικά και αυτό πιστεύω ότι θα φανεί στο τελικό αποτέλεσμα.
Ποιά είναι τα επόμενα σχέδια σας;
Με απασχολεί, όπως εξάλλου και τους συνεργάτες μου, το μέλλον του DRAGON. Προβλέπεται μια ευρωπαϊκή περιοδεία, κατ’ αρχάς, στην οποία πρέπει να εστιάσουμε σοβαρά. Με απασχολεί επίσης το μέλλον του Διεθνούς Φεστιβάλ Θεάτρου Δρόμου.
