Η ομάδα Oper(O) παρουσιάζει τη δική της σύγχρονη όπερα σε μια εικαστική, πολυμεσική παράσταση. Αναζητώντας νέες καλλιτεχνικές φόρμες, χρησιμοποιεί την κλασική όπερα, ενώ ταυτόχρονα επιστρατεύει το συνολικό έργο του Σάμουελ Μπέκετ για να δημιουργήσει ένα ενιαίο και πρωτότυπο έργο.
Μέσα από μια τομή σε ένα εμπόλεμο παρόν, παρατηρούμε καταστάσεις ακινησίας, αναμονής και εκκρεμότητας. Σε αυτόν το μηδενικό Χρόνο επικρατεί η πάλη της Λογικής με το Συναίσθημα. Το χώρο σηματοδοτεί μια τρισδιάστατη, ογκώδης κατασκευή (γλυπτό) η οποία συνομιλεί με μια λυρική τραγουδίστρια επί σκηνής. Οι δυο τους συνθέτουν τον ολόκληρο Άνθρωπο, το χαρακτήρα που παλεύει να αντιληφθεί τις συνθήκες και να τις ξεπεράσει. Ενστικτωδώς και μέσα από την εσωτερική πάλη, έρχεται αντιμέτωπος με το υπαρξιακό δράμα και τα αδιέξοδα της ανθρώπινης φύσης, όπως αυτά αναδύονται μέσα από το έργο του σπουδαίου Βρετανού δημιουργού.
Σε μια ατμόσφαιρα διαρκούς αναμονής για την τελική έκβαση, ο Χρόνος αποδίδεται ως μουσικό στοιχείο και διατρέχει την παράσταση, άλλοτε επιβλητικά, άλλοτε με διακριτικότητα, ωστόσο πάντα αισθητός και υπαρκτός. Τα μουσικά μέρη παύουν να αποτελούν οργανική ενότητα των πρωτότυπων έργων και αναζητούν εκ νέου ταυτότητα. Το καινούργιο μουσικό έργο είναι αποσυνδεδεμένο από οποιαδήποτε μουσική προκατάληψη, πέρα από τα στεγανά της όπερας και της κλασικής μουσικής. Μια 11μελής ορχήστρα πάνω στη σκηνή ορίζει συνεχώς και εκ νέου το Χρόνο της αναμονής. Η δραματουργία ολοκληρώνεται με προβολές εικαστικών βίντεο και ηλεκτρονικά ηχητικά τοπία που παρεμβαίνουν αλλοιώνοντας κάθε γραμμική πορεία.
Την Oper(O) απαρτίζουν νέοι καλλιτέχνες, προερχόμενοι από διαφορετικούς χώρους των παραστατικών τεχνών, μουσικοί, λυρικοί τραγουδιστές, ηθοποιοί, χορευτές, σκηνογράφοι και video artists που συναντιούνται σε έναν κοινό τόπο: λατρεύουν να πειραματίζονται με τη φόρμα και προβληματίζονται για τη θέση της όπερας στη σύγχρονη εποχή. Αγαπούν το κλασικό και για αυτό θέλουν να το απογυμνώσουν και να το επανατοποθετήσουν με φαντασία, ειλικρίνεια και αμεσότητα στο σήμερα.
Διαβάστε την συνέντευξη της Ειρήνης Γεωργαλάκη
Σημείωμα σκηνοθέτη
Μια παράσταση που δανείζεται αυτόνομα καλλιτεχνικά έργα, τους αλλάζει χρήση και τα επανατοποθετεί σε ένα καινούριο πλαίσιο. Μέσα σε ένα τοπίο απόλυτης καταστροφής, μιλάμε για αξίες και ιδανικά -ίσως χαμένα- με τα πιο λυρικά μέσα, δημιουργώντας έτσι ένα «κακοφορμισμένο» ποίημα που η εναντίωση σ’ αυτό θα μας κρατήσει ζωντανούς. Χωρίς εμφανή πλοκή, γινόμαστε μάρτυρες της πιο αρχέγονης βίαιης πάλης, ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα του Ανθρώπου, με την ελπίδα ότι αυτή δεν έχει χαθεί ακόμα κάνοντας μας παθητικούς, ανίκανους και δέσμιους της σύγχρονης σαθρής καθημερινότητας μας. Στη σκηνή, μέσα από το δύσκολο δρόμο της ενδοσκόπησης, η ηρωίδα προσπαθεί να ανακαλύψει τον «Αληθινό Εαυτό», καθόλου αλώβητο, ικανό να φέρει θετικό αποτέλεσμα στη μάχη με τον Χρόνο – Θάνατο.
Συντελεστές
Σύλληψη – Ιδέα – Δραματουργία : Oper(O)
Σκηνοθεσία: Ειρήνη Γεωργαλάκη
Διεύθυνση ορχήστρας: Γιώργος Ζιάβρας
Μουσική επιμέλεια: Νίκος Γαλενιανός – Γιώργος Ζιάβρας,
Electronics: Αλεξανδρος Δρόσος
Ερμηνευτές
Mezzo-soprano: Εριφίλη Γιαννακοπούλου
Πιάνο: Λουίζα Κουλά
Κρουστά: Παναγιώτης Κολιαβασίλης, Παναγιώτης Ζιάβρας
Κλαρινέτο: Έλλη Βασιλάτου
Κλαρινέτο-μπάσο κλαρινέτο: Κώστας Τζέκος
Σοπράνο και άλτο Σαξόφωνο: Μπάμπης Βλάχος
Φλάουτο: Ζαχαρίας Ταρπάγκος
Βιολί: Θεόδωρος Μουζακίτης
Τσέλο: Δημήτρης Τραυλός
Κοντραμπάσο: Δημήτρης Τίγκας
Live electronics: Ηλίας Φλάμμος
