Το Κουρέλι για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο 104

Μετά από τα έργα του που έχουν ήδη παρουσιαστεί στην ελληνική σκηνή: Τα ορφανά από το Θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου (2010), το DNA από την Εταιρεία Θεάτρου Grasshopper σε σκηνοθεσία Σοφίας Βγενοπούλου (2010) και Οσάμα ο ήρωας από το Θέατρο Μηχανή σε σκηνοθεσία Πέρη Μιχαηλίδη (2011), το Κουρέλι έρχεται να μας αφηγηθεί με έναν ιδιαίτερο θεατρικό τρόπο την ιστορία δύο αδελφών.

Το Κουρέλι με έναν εξόχως ποιητικό τρόπο και μέσα από ένα σκληρό μαύρο χιούμορ, σκιαγραφεί έναν κόσμο που νοσεί, έναν πολιτισμό που γεννά και μεγαλώνει ανθρώπους-σκουπίδια. Μέσα στα ερείπια αυτού του κόσμου, χωρίς Θεό, χωρίς φροντίδα, μέσα σε άρρωστες οικογενειακές και κοινωνικές δομές, δυο παιδιά-απόβλητα προσπαθούν μόνα τους να επιβιώσουν. Δυο παιδιά αναζητούν και ονειρεύονται την αγάπη.

Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου-Παγκουρέλη
Σκηνοθεσία: Γιάννης Μόσχος
Σκηνικά-Κοστούμια: Τίνα Τζόκα
Κίνηση: Ανθή Θεοφιλίδου
Μουσική επιμέλεια: Νίκος Βίττης
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Μάρα Δαρμουσλή, Τζούλια Διαμαντοπούλου
Παίζουν: Θύμιος Κούκιος, Ελίνα Ρίζου

Μια παράσταση της Αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας «Θεατρο-εργαστήριον»

Διαβάστε την κριτική μας για την παράσταση

Λίγα λόγια για το έργο
Δύο αδέλφια, ένα αγόρι και ένα κορίτσι (ο Μάικλ και η Μισέλ), αφηγούνται την ιστορία της σκληρής ενηλικίωσής τους: ο θάνατος της μητέρας τους σε πολύ νεαρή ηλικία, το μεγάλωμα τους από τον μέθυσο και βίαιο θρησκευόμενο πατέρα τους, η οικονομική τους εξαθλίωση, η απόπειρα πώλησής τους σε ένα παιδόφιλο. Κεντρικός αφηγηματικός άξονα της ιστορίας τους είναι η εύρεση από το αγόρι ενός νεογέννητου μωρού στα σκουπίδια –το Κουρέλι, όπως αποφασίζει να το ονομάσει- και η προσπάθειά του να το σώσει. Οι μνήμες των δύο παιδιών μπλέκονται με τις φαντασιώσεις τους, κάνοντας συχνά δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία.
Ο συγγραφέας εναλλάσσει μια ποιητική παραληρηματική γλώσσα στους μονόλογους των ηρώων του με πεζούς καθημερινούς διάλογους στη μεταξύ τους επαφή, ανατρέπει τη γραμμική χρήση του χώρου και του χρόνου, βάζει τους ήρωες του να αφηγούνται και παράλληλα να βιώνουν τις καταστάσεις, ενώ αλλάζουν διαρκώς ρόλους και ενσαρκώνουν όλα τα πρόσωπα της ιστορίας.

“Εδώ. Σε έναν κόσμο στρεβλό. Μέσα στην ανισότητα, την αδικία και τη βία. Χωρίς Θεό, εγκαταλελειμμένοι σ’ ένα ανήλεο σύμπαν. Μερικές χιλιάδες χρόνια εξέλιξης του ανθρώπινου είδους μετά. Όλα έχουν αλλάξει κι όλα έχουν παραμείνει ίδια. Με εξαρτήματα τελευταίας τεχνολογίας υπό μάλης να συνεχίζουμε να πετάμε βράχους ο ένας στον άλλο. Μπροστά σε οθόνες να παρακολουθούμε τη ζωή που ονειρευόμαστε, ενώ βουλιάζουμε σε αυτή που δημιουργήσαμε. Μερικές χιλιάδες χρόνια ανθρώπινου πολιτισμού πεταμένα στα σκουπίδια. Εδώ. Μέσα στα σκουπίδια. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Και οι αναμνήσεις τους: ο πατέρας τους και η μητέρα τους· κι ένα μωρό, το μικρό Κουρέλι. Εδώ. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι φαντασιώνονται μια άλλη, μια άλλη ζωή. Κι εμείς μαζί τους.”
Γιάννης Μόσχος

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα: Ντέννις Κέλλυ
Γεννήθηκε το 1970 στο Βόρειο Λονδίνο. Είναι ένα από τα πέντε παιδιά μιας ιρλανδικής καθολικής οικογένειας. Ο πατέρας του ήταν οδηγός λεωφορείου. Στα δεκαέξι παράτησε το σχολείο και άρχισε να δουλεύει σε σούπερ μάρκετ. Η πρώτη του επαφή με το θέατρο έγινε αρκετά χρόνια μετά, όταν συμμετεί¬χε σε μια τοπική νεανική θεατρική ομάδα. Στα τριάντα του άρχισε να σπουδάζει Δράμα και Θεατρικές Τέχνες στο Goldsmith College, από όπου και αποφοίτησε με αριστείο. Τα θεατρικά του έργα: Κουρέλι (2003), Οσάμα ο ήρωας (2005), Μετά το τέλος (2005), Αγάπη και χρήμα (2006), Φροντίζοντας το μωρό (2007), DΝΑ (2007), Ορφανά (2009), Ο δάσκαλός μας είναι τέρας (2009), Οι θεοί κλαίνε (2010), Ματίλντα, ένα μιούζικαλ (2010). Τα έργα του έχουν παιχτεί σε πάνω από τριάντα χώρες σ’ όλον τον κόσμο και έχουν μεταφραστεί σε κοντά είκοσι γλώσσες. Ο Κέλλυ έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία διεθνώς, ανάμεσα τους το βραβείο John Whiting και το βραβείο Meyer-Whitworth. Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει επίσης έργα για το ραδιόφωνο, μεταφράσεις θεατρικών και σενάρια για την τηλεόραση.

Λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1971. Διδάκτωρ Θεατρικών Σπουδών του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. (τίτλος διατριβής: Ο Ερρίκος Ίψεν στην ελληνική σκηνή. Από την πρώτη παράσταση ως το τέλος του 20ού αιώνα. 1894-2000). Πτυχιούχος του Τμήματος Θεάτρου και της Φαρμακευτικής Σχολής του Α.Π.Θ. Εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη των Γιάννη Χουβαρδά και Τάσου Μπαντή. Σκηνοθέτησε, από το 2002 έως το 2012, τα έργα: Οι μέρες πριν έρθεις του Ανδρέα Φλουράκη (Θέατρο του Νότου/Αμόρε), Υψηλή Τάση της Άμπι Μόργκαν (Θέατρο του Νότου/Αμόρε), Φύλλα της του Ανδρέα Φλουράκη (Πολιτιστική Ολυμπιάδα, Φεστιβάλ Μονολόγων), Ένα αλλιώτικο καλοκαίρι του Μάικ Κένι (Θέατρο Πόρτα Ξένιας Καλογεροπούλου), Τέσσερις Εικόνες Αγάπης του Λούκας Μπέρφους (Θέατρο του Νότου/Αμόρε), Ένα φως για κάθε σκοτάδι του Άκη Δήμου (Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», Θεσσαλονίκη), Γυναίκες στα χιόνια των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας), Η Παρέλαση της Λούλας Αναγνωστάκη (Θέατρο του Νότου/Αμόρε), Ιερά Τέρατα του Ζαν Κοκτώ (Θέατρο Άλμα), Ρούμπελστιλτσκιν του Μάικ Κένι (Θέατρο Πόρτα Ξένιας Καλογεροπούλου), Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης του Άκη Δήμου (Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», Θεσσαλονίκη), Το έξυπνο πουλί του Ζωρζ Φεντώ (Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», Θεσσαλονίκη), Η Γκρέτα Γκάρμπο ήρθε στην πόλη μας του Φρανκ Μακ Γκίνες (Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», Θεσσαλονίκη) και Κουρέλι του Ντέννις Κέλλυ («Θεατρο-εργαστήριον»). Έχει σκηνοθετήσει θεατρικά αναλόγια για το Εθνικό Θέατρο, το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου, το Γαλλικό Ινστιτούτο και το Ινστιτούτο Goethe. Δίδαξε υποκριτική στη Δραματική Σχολή «Εμπρός-Θεατροεργαστήριον».

[…] Στην περίπτωση του Κέλλυ γνωρίζουμε πού βρισκόμαστε: Στην οποιαδήποτε σύγχρονη δυτική πόλη, όπου η νεοφιλελεύθερη πραγματικότητα καλλιεργεί το αίσθημα της απόρριψης, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο στην πλειονότητα των κατοίκων… Γνωρίζουμε σε ποια εποχή: Σε μια εποχή κοινωνικής εξαθλίωσης, με όλο και περισσότερους άστεγους να κοιμούνται στις εισόδους των πολυκατοικιών, με όλο και περισσότερα φτωχά και, καθώς μεγαλώνουν, οργισμένα παιδιά: τη δική μας. [απόσπασμα από την εισαγωγή της Δήμητρας Κονδυλάκη στην έκδοση του έργου, «Η πηγή της αγάπης»]