Οι Πτυχιούχοι για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο 104

Δύο φίλοι, ο Μάρκος Μπαρδάς κι ο Σήφης Σουρώδης ετοιμάζονται να δώσουν το τελευταίο μάθημα για το πτυχίο. Έρωτες, μουσικές, ανησυχίες, απίθανες στιχομυθίες, προδοσίες και ελπίδες εναλλάσονται σε ένα απίθανο γαϊτανάκι που τα άγχη και οι ανησυχίες των πτυχιούχων αναμετρώνται με τη χαρά και την αισιοδοξία τους. Ο χρόνος μοιάζει άλλοτε με κινηματογραφικό φλας μπακ κι άλλοτε διαστέλλεται σαν στιγμή από ραδιοφωνική εκπομπή.

Η κριτική μας για την παράσταση
Η συνέντευξη της σκηνοθέτιδος Βάσιας Ατταριάν 

Λίγα λόγια για το έργο
η γυναίκα. ο μάγειρος. το καλοκαίρι. Γκοντάρ. το πτυχίο. η γιαγιά. η σιωπηλή. Πάτμος. ανύποπτοι χρόνοι. Μαρινέλλα. Άβα Γκάρντνερ. Κίνα. το μέλλον. η γάτα. ο ρεσεψιονίστ. ιδανικές μορφές. αργοί θάνατοι. τεκίλα φρηζ. τα γκάπα γκούπα. άλματα στο χρόνο. ο Άγιος. η πληγωμένη αξιοπρέπεια. το κόλπο. το μωβ φτερό. τα Κύματα. ένα μαύρο γιλέκο. η άλλη κοπέλα. άχρωμα μέρη. What’s wrong with Marcel Proust? έλλειψη φαντασίας. η ψηλή. το κτήνος. βρομόλογα. η ιστορία. πόζες. καρτ ποστάλ. η Μονεμβασιά. η αυτοσυσχέτιση. Φισκάρδο. τα νοκ άουτ. πόδια στον τοίχο. Έβγα. τα χιλιάρικα. η Μιμή. το τράβελινγκ. χαντάκι. πανσέληνος. Σοβιετική ταινία. λίγο πιπεράκι. η τελευταία μέρα. ο Μπαλιμπάρ. ο Αποστολάρας. η αυλαία. τα σαπουνορυάκια. ο σοσιαλισμός. Γυναίκα στο Φεγγάρι. τα κάγκελα της Πατησίων. η υπηρέτρια. χρωματιστά παπούτσια. σέικ. Αθήνα. η γραβάτα. ο Θάνος. λαϊκά τραγούδια. η δική μου εκδοχή. Μαίρη Λίντα. μια παραλία στη Σίφνο. Γκλόρια. δίσκοι 45 στροφών. μοτέρ. γροθιές. το σενάριο. μια βαλίτσα. Παζολίνι. ανακωχή. ο Σεσίλ Ντε Μιλ. η σκηνή. μυθιστορηματικά πρόσωπα. αθλητικά στιγμιότυπα. αργοί θάνατοι. Κοπεγχάγη. ο φίλος μου ο Τάσος. η πρωτοχρονιά. το ταξίδι. η ξανθιά. ο μαλάκας. συνειρμός. ιδανικές μορφές. το Κυψελάκι. οι αναμνήσεις. Βάνα. εκρήξεις λόγου. ο μουστακαλής. παιδική ηλικία. συναισθηματικό σαμποτάζ. η βότκα. επανάσταση. το πανηγύρι. οι Γκουσγκούνηδες. ο χορός. ο Καλβίνο. η μοιραία. απιθανότητες. η Κινέζα. ο Αποστολάρας. ο Μιζογκούσι. οι Κυριακές. οι ερμηνευτικές μεταβλητές. το χαντάκι. η γραμμή του ορίζοντος. ασπρόμαυρο. η χαμένη Ατλαντίδα. ο Ρήγας Φεραίος. κατσίκι ψητό. Φισκάρδο. σκωτσέζικο ντους. τζουκ μποξ. λιωμένη σοκολάτα. οικονομετρία. οι πτυχιούχοι.

Σημείωμα σκηνοθέτη: Βάσια Ατταριάν
Οι Πτυχιούχοι είναι βασισμένοι στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Χρήστου Βακαλόπουλου, μιας από τις πιο ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες της ελληνικής μεταπολιτευτικής πεζογραφίας. Eίναι ένα αγαπημένο μου βιβλίο που για πολύ καιρό σκεφτόμουν ότι ήθελα να ασχοληθώ μαζί του. Το κυρίαρχο στοιχείο που το κάνει τόσο σημαντικό για μένα είναι πως πρόκειται για μια καθαρά συλλογική δουλειά όπου οι ηθοποιοί δημιούργησαν σε ένα μεγάλο βαθμό τη διασκευή και την παράσταση και ενεπλάκησαν ουσιαστικά με τα τόσα θέματα με τα οποία καταπιάνεται ο συγγραφέας. Επίσης, ήταν ένα μεγάλο ανεξερεύνητο πεδίο για μένα η δημιουργία ενός θεατρικού έργου από ένα τόσο συνειρμικό μυθιστόρημα. Με τους πτυχιούχους θεωρώ πως με μια όχι και τόσο ορθόδοξη δομή προσπαθήσαμε να συνδυάσουμε με λιτό τρόπο υλικά όπως ο χορός, το σινεμά, η θεατρική σκηνή, οι διαφορετικές αισθητικές για να συνθέσουμε στο τέλος ένα παζλ εικόνων και κειμένων που ναι μεν βασίζονται σε μια ιστορία αλλά συνεχώς ξεφεύγουν από αυτήν και μιλάνε για πράγματα που μας απασχολούν αυτην ακριβώς τη στιγμή όσο απασχολούσαν και το συγγραφέα όταν το έγραφε. Το σινεμά μπλέκεται με την πραγματικότητα, το παρελθόν είναι ένα μεγάλο φλας μπακ που κυκλοφορεί με κουκούλα στο κεφάλι, τα γεγονότα κι οι εικόνες τρέχουν συνειρμικά σαν μουσικά κομμάτια δίσκου 45 στροφών. Το Πολυτεχνείο, οι γυναίκες, ο Γκοντάρ, η παιδική ηλικία, ο Κασσαβέτης, ο χορός, ο χρόνος, το μέλλον που απλώνεται μπροστά μας σα χαράδρα, οι πόλεις, η Αθήνα που καίγεται για πτυχία κ.α. συναντιούνται στην αποσπασματική και γοητευτική ιστορία του Βακαλόπουλου και οι τρεις ηθοποιοί, ο Παναγιώτης, η Κατερίνα κι ο Σεραφείμ προσπαθούν επί σκηνής να ακολουθήσουν το παράξενο νήμα του συγγραφέα, να πάρουν πτυχίο και να αναρωτηθούν στο τέλος μαζί του και μαζί μας: Και τώρα τι θα κάνουμε; Το καλοκαίρι θα τελειώσει σε απόλυτη σύγχιση με τη γραμμή του ορίζοντος.

Συνέντευξη της Βάσιας Αταριάν

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα: Χρήστος Βακαλόπουλος
Γεννημένος το 1956 στην Αθήνα θα ασχοληθεί με τη λογοτεχνία, τη σκηνοθεσία και το ραδιόφωνο. Το 1973 αρχίζει τις σπουδές του στην ΑΣΟΕΕ και το 1980 φεύγει για το Παρίσι όπου θα σπουδάσει σκηνοθεσία με δάσκαλο τον Éric Rohmer. Εν τω μεταξύ είχε ήδη εκδοθεί πριν την αναχώρηση του για τη Γαλλία το πρώτο του μυθιστόρημα «Υπόθεση μπεστ-σέλερ». Θα ακολουθήσουν το μυθιστόρημα «Οι πτυχιούχοι» το 1984 και το 1989 η συλλογή διηγημάτων «Νέες αθηναϊκές ιστορίες», ενώ την ίδια χρονιά ολοκληρώνει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του «Όλγα Ρόμπαρντς», που κερδίζει το Βραβείο Φωτογραφίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το 1990 θα δημοσιεύσει το καλύτερο του ίσως μυθιστόρημα «Η γραμμή του ορίζοντος». Το 1992 γράφει και σκηνοθετεί μαζί με τον Σταύρο Τσιώλη την ταινία «Παρακαλώ, γυναίκες, μην κλαίτε», που παίρνει το Βραβείο Σεναρίου και Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπως και το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Θα πεθάνει στις 29 Ιανουαρίου του 1993, σε ηλικία μόλις 37 χρονών, από καρκίνο πνεύμονα.

Ο Χρήστος Βακαλόπουλος με τα δικά του λόγια: “Υπάρχει μια γενιά ανθρώπων που παραμένουν εγκλωβισμένοι μέσα στο όνειρο που έκαναν για τη ζωή τους, όταν ήταν ακόμα νέοι, στο πώς φαντάστηκαν τον εαυτό τους, σ’ ένα σχέδιο που δεν τους βγήκε. Και δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτήν την εικόνα, κι αρρωσταίνουν μέσα σ’ αυτό το όνειρο. Γι’ αυτό και πρέπει να το εγκαταλείψουν.” (“Play it again, Χρήστο”, Σ. Καπλανίδης, 2006) Το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να μας συμβεί, είναι αυτό που μας συμβαίνει κάθε στιγμή, γιατί οτιδήποτε άλλο δεν υπάρχει καν.

Λίγα λόγια για τη σκηνοθέτη: Βάσια Ατταριάν
Γεννήθηκε το 1989 στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Καποδιστριακού Πανεποστημίου Αθηνών. Από το 2008 συνεργάζεται ως βοηθός σκηνοθέτη με τους Αργύρη Ξάφη (Το δρακούδι), Βασίλη Μαυρογεωργίου (Εγώ Ελπίζω να τη βολέψω), Βασίλη Μαυρογεωργίου – Κώστα Γάκη (Τα λιοντάρια, Μια τεράστια Έκρηξη, Ο Έμπορος της Βενετίας), Κώστα Γάκη (Κατσαρίδα, Το αγόρι με τη βαλίτσα, Χωρίς μουσική, Ο διχοτομημένος Υποκόμης, Η Σκάλα, Δεν μιλάμε γι’ αυτά, Μετρημένες Μέρες), ομάδα Blitz (Δον Κιχώτης – Φεστιβάλ Αθηνών 2012, περιοδεία στη Γαλλία και τη Γερμανία με τα έργα Δον Κιχώτης, Guns! Guns! Guns!, Late night, 2013-2014). Toν Ιανουάριο του 2012 παρουσίασε την πρώτη της σκηνοθετική δουλεια στο 104 Γιατί σκότωσα την καλύτερή μου φίλη.
 

Η ταυτότητα της παράστασης
Θεατρική διασκευή: ο θίασος
Σκηνοθεσία: Βάσια Ατταριάν
Σκηνικά: Γκάυ Στεφάνου
Κοστούμια: Αλεξία Χρυσοχοΐδου
Μουσική επιμέλεια: ο θίασος
Επιμέλεια κίνησης- χορογραφίες: Έλενα Γεροδήμου
Φωτισμοί:Τάσος Παλαιορούτας
Μουσική διδασκαλία: Αγγελική Δημάκη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Θαλασσιά Αντωνοπούλου
Φωτογραφίες παράστασης: Ευτυχία Βλάχου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Παναγιώτης Κατσώλης, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Σεραφείμ Ράδης