Γιάννης Αγγελάκας: οι πιτσιρικάδες μπορεί να νοσταλγούν τις “Τρύπες” αλλά εγώ δεν προλαβαίνω να νοσταλγήσω…

– Στιχουργός, ποιητής -όπως πολλοί χαρακτηρίζουν-, μουσικός και τραγουδιστής. Ποια ιδιότητα «αγαπάς» περισσότερο;
Νομίζω πως αυτό που περιέχει τα πάντα είναι “μουσικός” και αυτό γιατί οτιδήποτε γράφω, προσπαθώ να το εντάξω μέσα σ’ ένα τραγούδι. Aυτό που με κινητοποιεί είναι η μουσική. Η μουσική είναι το πεδίο μου, αυτή με εμπνέει, να γράφω λόγια και να ψάχνω τη μουσική την ίδια.

– Μίλησε μου λίγο για τη μαγιά ενός τραγουδιού. Είναι οι εμπειρίες, οι έρωτες, η φαντασία, συστατικά που γεννούν-συμπληρώνουν με φυσικό τρόπο ένα τραγούδι;
(Γέλια) Δεν ξέρω εγώ τι θέλει… Η συνταγή είναι πέρα από τα επίπεδα της λογικής, οπότε αν την είχαμε θα κάναμε κάθε μέρα 5-10 τραγούδια και θα προχωρούσαμε. Δεν είναι εύκολο πράγμα, δεν ξέρω πώς ακριβώς συμβαίνει. Κάνω μουσική από μικρός, όποτε όταν ξεκίνησα δεν υπήρχε εμπειρία. Τώρα όμως που ακούω όλα εκείνα τα τραγούδια νιώθω πολύ καλά. Έτσι όπως δημιουργήθηκαν τότε με οτιδήποτε συνέβη. Οπότε μάλλον δεν είναι θέμα εμπειρίας, κάτι άλλο συμβαίνει όταν γεννιέται ένα τραγούδι. Κάτι άλλο μας επισκέπτεται ποιος ξέρει; Όταν ένα τραγούδι σε επισκέπτεται είναι σαν κάτι αόρατο να έρχεται και να μορφοποιείται μέσα στο μυαλό σου.

– Έχεις ζήσει την εξέλιξη της ελληνικής ροκ σκηνής τις τελευταίες δεκαετίες. Πως κρίνεις το ελληνικό ροκ σήμερα; Υπάρχει εξέλιξη στον στίχο και την μουσική ή δεν γράφονται πια τραγούδια που αξίζουν;
Τα τελευταία χρόνια είμαστε λίγο αποκλεισμένοι απ’ αυτά που γίνονται στους πιτσιρικάδες γιατί έχουμε αφοσιωθεί στη δουλειά μας, στην εταιρεία μας “Αll together now”, κάνοντας δίσκους και παραγωγές. Πιστεύω βέβαια πως αν υπήρχε κάτι πολύ κάλο θα είχε φτάσει στα αυτιά μας. Σίγουρα υπάρχουν πολλές και πολύ ωραίες μπάντες αλλά θα ήθελα να ακούσω κάποιους πιτσιρικάδες να τα λένε αλλιώς, διαφορετικά, να μην είναι στοιχειωμένοι από προηγούμενες ιστορίες να εξελίξουν λίγο το τρόπο τους. Και στο λέω εγώ που είμαι στοιχειωμένος από τον Παύλο (Σιδηρόπουλο) και τον Πουλικάκο. Απλώς εμείς πήραμε φόρα από αυτά τα ακούσματα. Προσπαθήσαμε να κάνουμε κάτι δικό μας με ένα δικό μας τρόπο. Αυτό εννοώ. Να μην είναι απομίμηση, να έχει ένα καινούριο φίλτρο μια καινούργια ματιά και να περιέχει φυσικά όλη τη προηγούμενη ιστορία.

– Σε ό,τι αφορά το κοινό, διακρίνεις διαφορές από την εποχή των Τρυπών και τη δεκαετία του 80;
Τα ακροατήρια έχουν διαφορές από χρόνο σε χρόνο και όχι από δεκαετία σε δεκαετία. Έτσι όπως πηγαίνει η ζωή μας, βλέπεις τον κόσμο να αλλάζει άρδην που λένε. Πάντα άλλαζε ο κόσμος και πάντα το ίδιο μένει όσον άφορα το να ακούσει κάτι διαφορετικό, να γλεντήσει να σκεφτεί. Γιατί εμείς σε τέτοια ακροατήρια μιλάμε και παίζουμε. Νιώθω και εγώ τυχερός που όλα αυτά τα χρόνια στηρίχτηκα από τέτοια ακροατήρια. Θα μου πεις, τα στήριξα κιόλας. Είχα πάρε δώσε με πιο ανήσυχα και πιο σαλεμένα ακροατήρια και αυτός είναι ο λόγος που υπάρχουμε μέχρι σήμερα και βιολογικά και καλλιτεχνικά.

-Αν όχι εξ ολοκλήρου, αλλά σίγουρα πιο έντονα μετά από τις Τρύπες, έχεις στραφεί σε ήχους όχι τόσο δομημένους στο ροκ. Αυτό συναντήσαμε και στις “Aνάσες των λύκων” με τον Βελιώτη, αλλά και στους «Επισκέπτες». Άλλαξαν οι προτιμήσεις και τα ακούσματα ή πρόκειται για προσωπική ανάγκη;
Εγώ κάνω αυτό που είναι να κάνω και ο κόσμος παίρνει αυτό που θέλει από μένα και από τους πειραματισμούς μας. Δεν ξέρω αν φταίει ο ήχος, δεν έχει αλλάξει και κάτι φοβερό. Αυτά που παίζαμε με δυο κιθάρες, μπάσο και τύμπανα, μέχρι να κλείσει το κεφάλαιο “Τρύπες”, είχαν φτάσει σ’ ένα σημείο. Ήθελα να πάω παραπέρα να δοκιμάσω καινούργια πράγματα, να φέρω τη προσωπική μου έμπνευση και δημιουργικότητα σ’ επαφή με τις μνήμες μου, με ό,τι χρειαζόμουν ανά εποχές. Εντάξει, οι πιτσιρικάδες οι παλιότεροι μπορεί να νοσταλγούν τις “Τρύπες” αλλά εγώ δεν προλαβαίνω να νοσταλγήσω.

-Οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης περιέχουν σχόλια που σου δίνουν την εντύπωση ότι κοινό, που σε λάτρεψε από τις Τρύπες, σήμερα δεν σε θεωρεί αρκετά ροκ;
Δεν μπορώ να γίνω ούτε τριάντα χρονών ούτε να σταματήσω ή να πάω προς τα πίσω. Ούτε το μυαλό μου και η άποψη μου για τη μουσική, ούτε και η βιολογική μου κατάσταση. Ωραία ζήσαμε. Ναι, οι Τρύπες ήταν η ομορφότερη ιστορία. Καταλαβαίνω τον κόσμο που νοσταλγεί, αλλά μου είναι αδύνατον να επιστρέψω εκεί. Λυπάμαι.

– Με το δίσκο «Όσο κι αν δέρνει ο άνεμος» τίμησες την Κρήτη και την προσφορά της παράδοσης στη μουσική. Πες μου γιατί ασχολήθηκες με αυτό;
Επιστρέφουμε στη παράδοση για να πάρουμε φόρα και δύναμη, να την εξελίξουμε και να πάμε προς το μέλλον. Η παράδοση δεν ήταν ποτέ ένα στατικό πράγμα. Δεν συμφωνούσα με τους μουσειολάτρες και την άποψη «δεν πειράζουμε την παράδοση». Η παράδοση για να φτάσει σε αυτό που ονομάζουμε παράδοση έχει περάσει από χίλια μύρια κύματα και έχει μεταλλαχτεί άπειρες φορές. Εμείς δηλαδή πρέπει να την αφήσουμε ακίνητη; Αυτό προσπαθώ να κάνω με την δουλειά μου και κυρίως με το συγκεκριμένο δίσκο.

– Αμέτρητες συναυλίες, έντονες συγκινήσεις και νομίζω αρκετές γελαστές ανηφόρες, έχουν μείνει όλα αυτά χαραγμένα στη μνήμη και στη πορεία σου. Υπάρχει κάτι που σε στιγμάτισε και είπες “Γιάννη παρτο αλλιώς”;
Όχι προς θεού… Περπατούσα πολύ ζυγισμένα και μετρημένα κάθε κίνηση και κάθε δίσκος που έκανα, από τον πρώτο δίσκο στις “Τρύπες” μέχρι και σήμερα, δεν μετανιώνω για τίποτα. Τα κοιτώ όλα σαν παλιές φωτογραφίες σ’ ένα άλμπουμ. Ήταν τίμιες φωτογραφήσεις των συναισθημάτων μας και του επίπεδου που βρισκόμασταν κάθε εποχή, των σκέψεων μας και της αισθητικής μας. Ίσα ίσα βλέπω όλη αυτή τη σειρά και νιώθω πως άξιζε το μονοπάτι που περπατούσα.

– Σε τι φάση είσαι τώρα; Θα έλεγες ότι βρίσκεσαι στην καλύτερη μουσική σου «φάση»; 
Κάθε κύκλος που έκανα και κάθε διαδρομή και κάθε δημιουργική διαδικασία ήταν αυτή που θα έπρεπε να είναι. Δεν είναι θέμα καλύτερου ή χειροτέρου. Σημασία έχει στη φωτογραφία να κοιτάς το φακό με τιμιότητα, με ευθύτητα, με αφέλεια. Αυτό έκανα και αυτό κάνω, δεν ξέρω ποια είναι η καλύτερη μουσική φάση. Σημασία έχει ότι κάθε στιγμή εκτιθόμασταν ειλικρινώς.

– Πες μου ένα δικό σου στίχο, που σε ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια;
Μπα δεν μπορώ… Εντάξει ίσως εύκολα θα σου πω «Ακούω την αγάπη και δεν ακούω τις σκέψεις μου».

– Πως φαντάζεσαι το Γιάννη Αγγελάκα σε 10 χρόνια;
Ούτε πριν 10 χρόνια με φανταζόμουν, ούτε μετά από 10 χρόνια μπορώ να με φανταστώ. Δεν με απασχολεί το μέλλον. Ποτέ δεν με απασχόλησε από πιτσιρικά δηλαδή όχι τώρα.

– Έχεις πάρει θέση κατά της βίας. Ωστόσο, οι δρόμοι είναι γεμάτοι οργή που δυστυχώς ή ευτυχώς εκφράζεται με βία. Πώς μπορεί αυτή η οργή να γίνει συνείδηση; Ποιος και τί μπορεί να προσφέρει για μια ουσιαστική επανάσταση;
Έλα ντε. Πώς μπορεί να γίνει; Είμαστε λαός που έχουμε μακριά εκπαίδευση στη διχόνοια. Δεν μπορώ να καταλάβω. Νομίζω πως ήταν πολύ εύκολο να συνεννοηθούμε, αλλά το αποφεύγουμε. Δεν ξέρω γιατί, θαρρείς και ζητάμε τίποτα διαφορετικό όλοι μας, είτε δεξιοί είτε αριστεροί. Τι ζητάμε; Να έχουμε καλύτερη δημοκρατία να δουλεύει η κοινωνία με ανθρωπιά και δικαιοσύνη. Τι ζητάμε; Αλλά μια χαρά τα ελαττώματα μας πάντα έπαιρναν κεφάλι… και συνεχίζουμε να ψαχνόμαστε στους δρόμους όλοι εναντίον όλων. Ξέρω εγώ. Κρίμα…

-Πως θα πάψουμε να το αποφεύγουμε;
Αν είχα τις λύσεις θα ασχολούμουν με τη πολιτική, αν είχα τον τρόπο θα το έκανα. Αν μπορούσα να βοηθήσω τον κόσμο να ξεπεράσει τα εθνικά ελαττώματα που έχουμε, θα το έκανα. Αλλά είμαι μουσικός όχι πολιτικός.

-Θα μοιραστείς κάτι μαζί μας που θέλεις να ακουστεί;
Δεν έχω κάτι. Ή τα είπα όλα ή κουράστηκα…

Την Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου, ο Γιάννης Αγγελάκας θα εμφανιστεί στο Θέατρο Βράχων.