Είδαμε την ροκ όπερα Dragon στο θέατρο Βράχων- Μηχανόβιοι εναντίον δράκων (video)

Η παράσταση αναφέρεται στην διαχρονική σύγκρουση του καλού με το κακό. Ο καλός ιππότης Λάνσελοτ (Κρατερός Κατσούλης) τα βάζει με τον κακό δράκο (που μπορεί να μεταμορφώνεται και σε άνθρωπο. Υπάρχει κι ένας έρωτας. Η Έλσα γίνεται αντικείμενο διεκδίκησης ανάμεσα στον ιππότη και τον γιο ενός καταχθόνιου πολιτικού. Μάλιστα, όταν εκλείπει ο Δράκος, ο πολιτικός που τον υπηρετούσε, δοκίμασε να πάρει την θέση του στην ηγεσία της πόλης.

Η πολιτική ίντριγκα είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του γενικά αδιάφορου λιμπρέτου της Χριστίνας Μπάμπου Παγκουρέλη. Το καλό τελικά θριαμβεύει και ο έρωτας ανάμεσα στον Λάνσελοτ και την Έλσα δικαιώνεται. Το κακό- είτε του τέρατος, είτε των κακών πολιτικών- τελικά τιμωρείται.

Επειδή μιλάμε για ροκ όπερα, η μουσική παίζει σημαντικό ρόλο. Πρέπει να ομολογήσω ότι στις συνθέσεις του Σταύρου Γασπαράτου δεν εντόπισα και πολλά ροκ στοιχεία. Κλασικά όργανα και ηλεκτρονικά στοιχεία στις συνθέσεις, που δεν σε εντυπωσίαζαν με την μελωδία τους. Περισσότερο συνόδευε την δράση σαν soundtrack παρά ήταν όπερα. Βέβαια, υπήρχε και το πρόβλημα ότι αρκετά τραγούδια τα ερμήνευαν ηθοποιοί με μετριότατες φωνές. Στο οπερατικό κομμάτι, μόνο η Έλσα (Μαρίνα Σάττι) και ο Δράκος (Νικόλαος Καραγκιαούρης) ανταποκρίθηκαν στις φωνητικές απαιτήσεις του είδους. Οι υπόλοιποι δεν τραγουδούσαν καλά.

Ως προς τις ερμηνείες, κινήθηκαν σε ρηχά νερά. Ήταν και η αγγλική γλώσσα της ροκ όπερας, που έκανε τις ερμηνείες των Ελλήνων ηθοποιών να δείχνουν πολύ ψεύτικες. Ιδίως ο γάτος (Αντώνης Πασβάντης) που προσπαθούσε να μιλάει νιαουρίζοντας σε αγγλική προφορά ακουγόταν αστείος, ενώ ούτε και η προφορά του Κρατερού Κατσούλη είχε περγαμηνές. Κι επίσης, δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε συνέχεια να εμφανίζεται τόσο αυτάρεσκος στους διαλόγους του με τον Δράκο και καβάλα συνέχεια πάνω σε μηχανή. Ούτε ο Γιάννης Σιαμσιάρης (Δήμαρχος), παρά τις κωμικές στιγμές του, έδειξε κάτι το ιδιαίτερο με την ερμηνεία του.

Τα ακροβατικά από τους ιππότες που ήταν καβάλα στα ξυλοπόδαρα ήταν αρκετά θεαματικά, αλλά έμπαιναν κάπως άγαρμπα μέσα στις σκηνές. Η πιο θεαματική σκηνή ήταν αυτή της μονομαχίας του Λάνσελοτ με τον μηχανικό δράκο (δείτε το video). Η σκηνογραφία πάντως δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο.

Γενικά, τα εφέ ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στην παράσταση Dragon. Ήταν μια χαβαλετζίδικη προσπάθεια, με αρκετό θέαμα, αλλά λίγη ουσία και δημιουργική ποιότητα. Αρκετοί διασκέδασαν με τα εφέ και την πλοκή, αλλά δεν νομίζω ότι δημιουργήθηκε ένα θέαμα υψηλών αξιώσεων. Νομίζω ότι από άποψη θέματος, αλλά και περιεχομένου, αυτή η παράσταση απευθύνεται κυρίως στο παιδικό κοινό.

Γιώργος Σμυρνής