Η κληρονομιά του Κillah P- Σκέψεις μετά την συνάντηση του χιπ χοπ στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ

Οι γειτονιές της Αθήνας ανέβηκαν κέντρο, έπιασαν καρέκλες και στασίδια (όρθιοι στο πίσω μέροs) και με μάτια να από την αδημονία (ίσως και την σαστιμάρα που βρίσκονταν στα λημέρια του Σόμπολου) περίμεναν να αρχίσει η κουβέντα. Τίγκα στα μαύρα η ΕΣΗΕΑ, τα κεφάλια ξυρισμένα, με σκουφάκια ή κασκέτα, οι γάμπες με τατού…

Όλα αυτά όμως είναι ένα σκηνικό κι εμείς οι άνθρωποι τα έχουμε συνηθίσει τα σκηνικά, τα αγαπάμε, γιατί έχουμε τάση στις απλουστεύσεις… Λίγο να πρόσεχες περισσότερο θα καταλάβαινες ότι η υποβόσκουσα ατμόσφαιρα εκτός από αμηχανία είχε και κάτι βουβό, βαρύ, διόλου φωναχτό αλλά αντιληπτό απ τον καθένα που ήταν εκεί. Η δολοφονία του παιδιού. Του «αδελφού τους». Του Παύλου Φύσσα. 

Άλλωστε γι αυτόν βρίσκονταν εκεί. Ήθελαν να μιλήσουν για τον Παύλο. Τον πραγματικό Παύλο, όχι αυτόν που έφτιαχναν τα μέσα. Αλλιώς πώς; Είναι δυνατόν, όλα τα κόμματα και οι τάξεις του hip hop να έχουν δώσει τα χέρια;
Εξηγούμαι…

Το hip hop στην Ελλάδα (φαντάζομαι κι αλλού) δεν είναι απ τα καλύτερα παιδιά του κόσμου. ‘Όπως είπε κάποια στιγμή και ο ηγέτης του είδους και συντονιστής της χθεσινής συνέντευξης τύπου Μιχάλης Μυτακίδης, από το ξεκίνημα των Active Member το 1987 «όλοι εμείς ήμασταν σκοτωμένοι».
Δεν μας εξέπληξε αυτό. Όποιος έχει έρθει σε επαφή με το χώρο, κι έχει παρακολουθήσει τη δουλειά που έκανε ο Μυτακίδης στο Πέραμα αλλά και το ηγετικό πατερναλιστικό μοντέλο με το οποίο χειρίζεται τα πράγματα -με ο,τι συν ή πλην έχει αυτό -καταλαβαίνει ότι το ραπ και δη αυτό που έχει 40ρίσει, έχει… πνευματικούς πατέρες, κόμματα, ηγέτες, οπαδούς, πνευματικά παιδιά και πνευματικά… δικαιώματα και όταν αυτά δεν τηρούνται με θρησκευτική πίστη, ξεσπούν θύελλες.

Όμως χτες ήταν αλλιώς -αν εξαιρέσει κανείς κάποιες στιγμές που ξέφυγαν, αλλά δεν ήταν πολλές. Το πνεύμα συναινετικό, ήπιο, τα μάτια πολλές φορές βουρκωμένα. Και η τάση όλων να ψάξουν καλύτερα μέσα τους, να δουν, να καταλάβουν, «γιατί πάντα υποβόσκει ένας φασίστας μέσα μας». Κι όταν η αίθουσα άναβε και κόρωνε και ήθελε εδώ και τώρα να ανάψουν τα φιτίλια, ο «παλιόγερος» του hip hop BD Foxmoor (Μυτακίδης) έβαζε τα πράγματα στη θέση τους. «Σήμερα δεν είμαστε εδώ γι’ αυτό. Θα το λύσουμε αργότερα».

Άλλωστε η κληρονομία που άφησε ο Παύλος είναι ακριβώς αυτή. Όχι στη βία. Ποτέ στη βία. Όπως έλεγε και ο κολλητός του φίλος Θανάσης Περάκης, που πήρε πρώτος τον λόγο «τον Παύλο τον ένοιαζε πολύ ο κόσμος, μάζευε λεφτά για ανθρώπους που ήταν άρρωστοι, μοίραζε κουβέρτες στους άστεγους, είχε όνειρο να κάνει ένα ίδρυμα να διδάσκει δωρεάν τα φτωχά παιδιά».

«Πάμε ρε να πάρουμε ένα μάτσο κουλούρια, να ρίξουμε χούφτες το σουσάμι να πέσουν πάνω τους τα περιστέρια» ήταν η χαρακτηριστική του φράση όταν έβλεπε μπάτσους να κυνηγάνε η να βαράνε με τα κλομπ. Δεν ανήκε σε κόμματα, δεν ανήκε σε κλίκες ήταν άνθρωπος της μουσικής και της τέχνης. Όχι του καναπέ. Όταν ήταν να μπει μπροστά δεν φοβόταν -αν έπρεπε να υπερασπιστεί κάποιους. Παλικάρι.

Όσο Δον Κιχωτικά η μελό ακούγονται όλα αυτά, όσο κι αν θυμίζουν λαϊκό παραμύθι με ήρωες, σατανάδες ή αγγέλους, είναι γεγονός ότι περιγράφουν μια πραγματικότητα που είναι κοντά στην παλιά μυθολογία των εργατικών δυτικών συνοικιών, όπου τα παλληκάρια είναι παλληκάρια, οι καβγάδες και τα νταηλίκια μέρος της καθημερινής επικοινωνίας και πιο μάγκες είναι εκείνοι που καταφέρνουν και αφήνουν πίσω τους συντρίμμια. Μέσα σε μια τέτοια περιοχή μεγάλωσε και ο Παύλος Φύσσας. Στην περιοχή της Χρυσής Αυγής από την μια και του αντιεξουσιαστικού hip hop απ’ την άλλη.

Ο Παύλος διάλεξε hip hop. Επιθυμούσε το «φως» (όπως ειπώθηκε). Ήθελε αγάπη και φως. Για όλους. «Και η οικογένεια του, αλλά κι εγώ πρώτος» είπε ο κολλητός του, «δεν θέλουμε εκδίκηση. Δεν θέλουμε να δούμε άλλο παιδί σκοτωμένο στο δρόμο. Δικαιοσύνη επιθυμούμε, μόνο αυτό». Δεν είναι εύκολα αυτά τα λόγια γιατί οι μέρες είναι πονηρές και η απελπισία, ο θυμός, το αίσθημα αδικίας αμβλύνουν τα ανακλαστικά κυρίως σε μέρη όπου μυρίζει εντόνως μπαρούτι και όπου η ανέχεια διαλύει τα πάντα. Μέσα στα σχολεία (ακούστηκε προχτές) της περιοχής, τώρα που μιλάμε γίνεται χαμός, αντιεξουσιαστές εναντίον Χρυσαυγητών και το μπουνίδι πάει καπνός-πού(!) μέσα στα πιτσιρίκια.

Απ αυτή την άποψη λοιπόν είχε ένα παραπάνω νόημα η «συνάντηση» των κομμάτων του χιπ χοπ που τόση απήχηση έχει στις νεαρές ηλικίες και μάλιστα υπό την στιβαρή παρουσία του Μιχάλη Μυτακίδη. «Θα πεις τι είχαμε να χωρίσουμε» είπε φωναχτά. «Μπορεί να ακούγεται γελοίο, αλλά έτσι ήταν. Τουλάχιστον τώρα μπορεί να μην κάνουμε παρέα, μπορεί ο καθένας να έχει άλλες απόψεις, αλλά δεν είμαστε ξένοι».

Το μήνυμα σαφές απ’ όλες τις φυλές των χιπχοπάδων. Όχι στη βία. Όχι στο φασισμό. Ενωμένοι μπας και φτάσει το μήνυμα και στους πιτσιρικάδες. «Ήταν όνειρο όλων να μπορέσουμε να κάνουμε κάτι όλοι μαζί, έστω και για μία φορά. Σήμερα βιώνουμε ένα κομμάτι πραγματοποιημένης ουτοπίας» ήταν τα λόγια του Νικίτα Κλιντ (που αν και μέλος κάποτε των Active Member, είχε χρόνια να μιλήσει στον Μυτακίδη).
Αυτά τα καλά…

Αλλά μέχρι εδώ. Μην παίρνουμε και φόρα. Τίτλο δεν θα βγάλουν εύκολα οι εφημερίδες γιατί το δια ταύτα ( συναυλία όλοι μαζί ή φεστιβάλ) θα το δούμε εν καιρώ. «Τίτλος είναι μόνο ο Παύλος, κι εδώ ήρθαμε να σας πούμε γι αυτόν, να εξομολογηθούμε… Η να σας γράψουμε στα αρχίδια μας… Γιατί- μην ξεχνιόμαστε -είμαστε και αλητάμπουρες» -ειπώθηκε με χαμόγελο απ τον αρχηγό, όπως και ότι αυτό που έζησαν μέσα σ’ αυτές τις 3 ώρες της κοινής τους συνέντευξης μας ευχόταν να το ζήσουμε κι εμείς «με τόση καύλα».

Ίσως να ήταν αυτή τελικά που τον έκανε να κατρακυλήσει κάποια στιγμή και να τα βάλει με τους έντεχνους («ντροπή που κάτι Χαρούληδες και κάτι Παπακωνσταντίνου γεμίζουν Λυκαβηττούς»), να τους ειρωνευτεί γενικότερα, να πει ότι νοικιάζουν τους χώρους φθηνότερα, ότι έχουν αβάντες και εξυπηρετήσεις και τώρα έχουν το θράσος να μιλάνε για συναυλία υπέρ του Παύλου. Δεν είναι δικαίωμα άραγε καθενός να κάνει συναυλίες;

Ενώθηκε το χιπ χοπ, ενηλικιώθηκε (έτσι τουλάχιστον καταλάβαμε) και τώρα πάλι, ψάχνει να βρει νέους εχθρούς; Ας το πάρουμε ως ολίσθημα και ας κρατήσουμε την ενωτική γεύση που μας άφησαν όλα τα μέλη της συνάντησης. Και την συμβουλή που έδωσε κάποτε ο Παύλος σε ένα νέο παιδί που αργότερα θα γινόταν γνωστός στο χώρο του χιπ χοπ ως 12ος Πίθηκος. «Τότε είχα σκοτάδι μέσα μου και μίσος. Κι εκείνος μου είπε σταμάτα ρε, τι ψάχνουμε ρε μαλάκα όλοι σε τούτη τη ζωή; Φως και αγάπη ψάχνουμε… Τίποτα άλλο, φως και αγάπη».

πηγή: Always in a Harry