Είδαμε το Lovelace στις Νύχτες Πρεμιέρας- Τραύματα μιας πορνοστάρ

Την ιστορία αυτή πήρε το Hollywood και την έκανε ταινία. Η ταινία Lovelace, με πρωταγωνίστρια την Amanda Seyfried, προβλήθηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας». Παρά το γεγονός ότι το έργο μιλάει για την πιο διάσημη πορνό ταινία μέχρι σήμερα, δεν είναι μια ταινία που σοκάρει. Η ταινία δεν προσπαθεί να μιμηθεί τις πορνογραφικές εικόνες, αλλά παρουσιάζει τον κόσμο του πορνό, εστιάζοντας στα ήθη και τους χαρακτήρες των ανθρώπων του χώρου.

Επειδή το πορνό θεωρείται ότι διαθέτει αρκετή γραφικότητα, οι χαρακτήρες των ανθρώπων που ζουν και εργάζονται από αυτό, παρουσιάζονται επίσης γραφικοί. Αυτή η γραφικότητα βγάζει γέλιο και φέρνει ανάλαφρες νότες σε μια ταινία που εστιάζει σε ένα σκληρό δράμα.

Το πρώτο μέρος της ταινίας, που δείχνει την πορεία της Lovelace προς την «επιτυχία» (το “Βαθύ Λαρύγγι” έκανε τεράστια επιτυχία) κυλάει ευχάριστα και βγάζει γέλιο. Έρχεται όμως το δεύτερο μέρος και ανατρέπει αυτήν την ιλαρή εικόνα, δείχνοντας την ίδια ιστορία, αλλά προσθέτοντας επιμελώς στοιχεία και τραγικές καταστάσεις, που επιμελώς ο φακός είχε κρύψει στο πρώτο μέρος. Έτσι μαθαίνουμε για την κακοποίηση της πορνοστάρ από τον άντρα της, για τους εκβιασμούς, την εκμετάλλευση και άλλα τραγικά στοιχεία, που την τραυμάτισαν. Αυτό το εύρημα αποτελεί μια πολύ έξυπνη ανατροπή που καλύπτει όλη την δομή της ταινίας. Στο τέλος, η γυναίκα αποφασίζει να εγκαταλείψει τον άντρα της, να τα πει όλα στην βιογραφία της και να αλλάξει ζωή κατηγορώντας τον κόσμο της πορνογραφίας.

Πόση αλήθεια υπάρχει στις καταγγελίες της, είναι ακόμα θέμα προς συζήτηση. Κάποιοι λένε ότι έχει παραφουσκώσει κάποια πράγματα, για να βγει η ίδια λάδι. Άλλοι επικαλούνται το γεγονός ότι πέρασε από τεστ αλήθειας, ως επιβεβαίωση των καταγγελιών της. Η ταινία λίγο παραβλέπει κάποια στοιχεία της ζωής της, που χαλάνε την εικόνα της κοπέλας που αναγκάστηκε να πάρει τον στραβό τον δρόμο, αλλά μετά ελευθερώθηκε κι έγινε ο καλός εαυτός της. Μπορεί να παραποιεί αυτό κάπως τα γεγονότα, αλλά αισθητικά λειτουργεί. Άλλωστε, τα αρνητικά σχόλια που έχουν υπάρξει για την ταινία, δεν έχουν να κάνουν με την αισθητική της, όσο με το γεγονός ότι θεωρούν πως παραποιεί αρκετά δεδομένα της πραγματικής ιστορίας. 

Εκτός από ένα καλογραμμένο σενάριο και μια δυνατή ιστορία, η ταινία βασίζεται και στις δυνατές ερμηνείες των ηθοποιών. Ο Peter Sarsgaard, στον ρόλο του κακού της ιστορίας, του συζύγου της Lovelace, δίνει μια εντυπωσιακή ερμηνεία. Καταφέρνει να είναι γόης και συνάμα κάθαρμα, να έχει ξεσπάσματα κακίας, στιγμές τραγικής αδυναμίας, όλα με φοβερή πειστικότητα. Και η Amanda Seyfried, στον ρόλο της Lovelace, βγάζει μια γλυκύτητα, αλλά και μια τραγικότητα. Είναι πάρα πολύ αληθινή στις δραματικές στιγμές του ρόλου. Καλές είναι κι οι ερμηνείες των γονιών της, φανατικών καθολικών, καταπιεστικών αλλά και τρυφερών. Οι άνθρωποι του πορνό –και ιδίως ο Chris Noth (γνωστός και ως Mr Big από το Sex and the City) έχουν στιγμές γραφικότητας και αλητείας, αλλά και ανθρωπιάς.

Έτσι, η ταινία των δύο σκηνοθετών Rob Epstein και Jeffrey Friedman είναι συγκινητική και αστεία συχνά, παρά το σκληρό της περιεχόμενο και θέμα. Είναι μια δουλειά που όταν θέλει να σε κάνει να γελάσεις, εσύ γελάς, όταν θέλει να σε ψυχοπλακώσει, ψυχοπλακώνεσαι, όταν θέλει να σε κάνει να συγκινηθείς, συγκινείσαι.

Συνολικά, το Lovelace είναι μια συμβατική βιογραφία, χωρίς καινοτομίες στην μορφή. Όμως είναι καλοδουλεμένο, έχει δυνατές ερμηνείες και μια συναρπαστική (μάλλον όμως πειραγμένη) ιστορία να σου αφηγηθεί και παίζει με το συναίσθημα με ακρίβεια.

Γιώργος Σμυρνής