Είδαμε το «Cabaret» στο Μέγαρο- Μουλέν Ρουζ και σβάστικα!

Πρόκειται για ένα θρυλικό αμερικανικό μιούζικαλ, το οποίο ανεβαίνει στο Μέγαρο Μουσικής, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου και με σπουδαίους ηθοποιούς του θεάτρου, όπως η Μαρία Ναυπλιώτου και ο Δημήτρης Λιγνάδης.

Το Καμπαρέ είναι ένας χώρος διασκέδασης, όπου κυριαρχεί η απόλαυση χωρίς όριο και ηθικούς φραγμούς. Αυτό από μόνο του δημιουργεί μια ισχυρή αντίθεση με τον ναζιστικό ολοκληρωτισμό, που ετοιμάζεται να πάρει τα ηνία στην Γερμανία και να την βυθίσει στην καταπίεση. Ένας αμερικανός συγγραφέας πηγαίνει το Βερολίνο, ερωτεύεται μια καμπαρετζού, την πρωταγωνίστρια Σάλλυ Μπόουλς και κάνει περίεργες φιλίες. Βλέπει τον ρατσισμό εναντίον των Εβραίων και ένα πρελούδιο του πογκρόμ που θα ακολουθήσει.

Το έργο είναι απαισιόδοξο. Οι έρωτες καταστρέφονται από τα οικονομικά αδιέξοδο ή τον φόβο που φέρνει ο ναζισμός, η γερμανική κοινωνία δεν έχει καμία διάθεση να αντισταθεί και περιμένει μοιρολατρικά το σκοτάδι, με την λογική «μπόρα είναι, θα περάσει». Κι η ζωή συνεχίζεται σαν «Καμπαρέ», όπως λένε τα τραγούδια, που ίσως και να μας παραπλανούν σκόπιμα, για να δείξουν πώς μια κοινωνία αυτοπαγιδεύεται στην καταστροφή της, γλεντώντας χωρίς συναίσθηση. Ή μπορεί να θέλει να πει-αντίθετα- πως η ανάγκη για απόλαυση επιβιώνει και στις πιο άγριες συνθήκες.

Η παράσταση του Κ. Ρήγου είχε αυτό το ολίγον έκφυλο στοιχείο, που ταιριάζει με το θέμα στην σκηνή του Cabaret, αλλά το δράμα της κανονικής ζωής το προσέγγισε με την δέουσα σοβαρότητα. Ο κομπέρ του Cabaret, ο Λιγνάδης, δεν συμμετέχει καθόλου στην υπόθεση του έργου. Είναι εγκλωβισμένος στον μαγικό κόσμο του Καμπαρέ, έναν κόσμο που μοιάζει να κινείται ανάμεσα στο στριπτίζ και την επιθεώρηση. Σχολιάζει εμμέσως την δράση. Η ερμηνεία του Λιγνάδη είναι υποδειγματική. Δίνει την ενέργεια, την αποχαλίνωση και την ελευθερία που χρειάζεται ο ρόλος του σε ένα τέτοιο περιβάλλον.

Τα χορευτικά έχουν ενδιαφέρον, αλλά αυτό που κερδίζει τις εντυπώσεις είναι οι φωνητικές επιδόσεις των ερμηνευτών. Η Μαρία Ναυπλιώτου ως Σάλλυ Μπόουλς, είναι σέξι, ευαίσθητη αλλά και σκληρή, όλα στις σωστές αναλογίες. Πέρα από την πολύ καλή ερμηνεία της, τραγουδάει και εξαιρετικά. Καλή είναι και η ερμηνεία του Μιχάλη Μητρούση, που παίζει τον Γερμανοεβραίο μανάβη, που πληρώνει την νύφη του ναζισμού. Η Τάνια Τσανακλίδου, που έκανε την σπιτονοικοκυρά, αν και τραγουδίστρια, ήταν ικανοποιητική στις πρόζες, αλλά και φωνητικά, ενώ τραγουδούσε με αρκετή θεατρικότητα, όπως χρειάζεται σε ένα μιούζικαλ. Επίσης, η Νάντια Μπουλέ, στον ρόλο της πόρνης, δεν έδειξε σπουδαία στοιχεία υποκριτικής, αλλά κέρδισε τις εντυπώσεις με την φωνή της.

Η σκηνή, την οποία η Μπουλέ, κατά την διάρκεια του αρραβώνα της Φροϊλάιν Σνάιντερ και του Χερ Σουλτς, τραγουδάει έναν εθνικιστικό ύμνο, που λειτουργεί σαν εισαγωγή του ερχομού του Χίτλερ, ήταν πολύ καλή. Το τραγούδι είναι ωραίο, η φωνή της Μπουλέ εξαιρετική, καθώς ερμηνεύει με λυρισμό και πάθος το κομμάτι. Αλλά κυρίως είναι ορθή η σκηνοθετική άποψη, που αντιστάθηκε στον πειρασμό να αποδομήσει την συγκεκριμένη σκηνή με ευρήματα ειρωνείας. Έτσι κι αλλιώς, η σκηνή έχει ένα ειρωνικό στοιχείο από μόνη της, όταν βάζει μια πόρνη να τραγουδάει έναν ύμνο για το μέλλον της πατρίδας. 

Ο Παναγιώτης Μπουγιούρης στον αινιγματικό ρόλο του Ερνστ Λούντβιχ και ο αμερικανός συγγραφέας και εραστής της Σάλλυ Μπόουλς Γιώργος Νανούρης δεν εντυπωσιάζουν με τις ερμηνείες τους. Οι πρόζες δεν στέκονται όλες στο επίπεδο των μουσικοχορευτικών σημείων, αλλά υπάρχουν δυνατές κορυφώσεις και καλή δομή στην παράσταση.

Η σκηνογραφία είναι εξαιρετική. Καταφέρνει με καλαίσθητο και λειτουργικό τρόπο να συνδυάσει τον κόσμο του Καμπαρέ, με τον κόσμο της καθημερινής ζωής του Βερολίνου, μια σειρά από δωμάτια που νοικιάζει μια Γερμανίδα γεροντοκόρη, όπου συμβιώνουν μια πόρνη και το ερωτευμένο ζευγάρι της Σάλυ Μπόουλς και του αμερικανού συγγραφέα.Το ενδυματολογικό κομμάτι  έχει κάποιες αισθητικές υπερβολές. 

Γενικά, το Cabaret σε κερδίζει. Με όπλα του το δυνατό story με το απαισιόδοξο φινάλε και τα ωραία τραγούδια, την καλή σκηνοθεσία, τα εξαιρετικά σκηνικά, βγάζει μια αίσθηση μελαγχολίας, αλλά και απόλαυσης. Τα πιο δυνατά χαρτιά της παράστασης, πάντως, είναι οι ερμηνείες της Ναυπλιώτου και του Λιγνάδη.

Γιώργος Σμυρνής

-Παίζεται Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 20.00, Σάββατο και Κυριακή: 17.00 & 21.00
Στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών- Περισσότερα ΕΔΩ