Γιάννης Καλαβριανός: Δεν αποφασίζουμε εμείς! Η ίδια η ζωή μας υπαγορεύει τις αποφάσεις μας!

Αλλά και η παράσταση ΞΕΝΟΣ: Αόρατη Όλγα, Άουστρας ή Η Αγριάδα των Γιάννη Τσίρου και Λένας Κιτσοπούλου, είναι κατά το δεύτερο μισό της σε δική του σκηνοθεσία. Μια παράσταση που ανέβηκε πέρσι στο Εθνικό και συνεχίζει και φέτος στο θέατρο Θησείον.

Ο Γιάννης Καλαβριανός μας μιλάει για τις παραστάσεις αυτές, για τα επόμενα σχέδιά του. Επίσης, μας λέει πώς αποφάσισε από την ιατρική, την οποία σπούδασε, να μεταπηδήσει στο θέατρο, για την βία στην ελληνική κοινωνία και για άλλα ενδιαφέροντα θέματα. 

– Ανεβάζετε και φέτος το “Γιοι και κόρες” στο θέατρο Νέου Κόσμου αυτή τη φορά Υπάρχουν αλλαγές σε σχέση με την περσινή σεζόν;
Ξαναδουλεύτηκαν τα κείμενα όλων των αφηγήσεων. Τμήματα ή και ολόκληρες ιστορίες αφαιρέθηκαν ενώ προστέθηκαν καινούριες από την περίοδο της Κατοχής, την πείνα και τους μαυραγορίτες που πλούτισαν, την καταστροφή της Κεφαλονιάς στους σεισμούς του ’53 και τα γυρίσματα του Λοχαγού Κορέλι. Έχουμε 2 νέες αφίξεις στον θίασο, του Γιώργου Γλάστρα και της Στέφης Πουλοπούλου. Γράφτηκαν 2 καινούρια μουσικά κομμάτια, ηχογραφήθηκε από την αρχή το τραγούδι της Χριστίνας Μαξούρη ενώ αφαιρέθηκε το ηχογραφημένο τραγούδι του Ζακ Μπρελ, μια και τώρα ο Γιώργος το τραγουδά επί σκηνής. Αντικαταστάθηκαν 4 από τα 5 κοστούμια, ξαναφτιάχτηκε το πρόγραμμα και φυσικά άλλαξε το θέατρο.

-Οι “Γιοι και Κόρες” ταξίδεψαν σε διάφορες πόλεις και νησιά αυτό το καλοκαίρι. Ποιό ήταν το κλίμα της περιοδείας;
Παίξαμε καλεσμένοι σε 5 νησιά της Ελλάδας και στη Λευκωσία. Η ατμόσφαιρα ήταν παντού εξαιρετική, οι θεατές πολύ καλά πληροφορημένοι και πρόθυμοι να παρακολουθήσουν μια παράσταση αρκετά διαφορετική από αυτές που συνήθως προτείνουν οι Δήμοι της χώρας στους δημότες τους.

-Παίξατε κι εσείς σε μια παράσταση στην Νάξο, λόγω ασθένειας ενός ηθοποιού. Ποιά ήταν τα συναισθήματα σας, όταν από σκηνοθέτης της παράστασης γίνατε και ηθοποιός;
Πρόκειται για 2 πολύ διαφορετικές λειτουργίες οι οποίες σε κάποια σημεία αλληλοκαλύπτονται και σε άλλα παραμένουν εντελώς διαφορετικές. Έχω εργαστεί ως ηθοποιός για 6 χρόνια και συνεχίζω να παίζω όποτε μου παρουσιάζεται η ευκαιρία και ο λόγος. Επομένως, η μετάβαση δεν μου ήταν δύσκολη.

– Στην παράσταση Ξένος/Άουστρας στο Θησείον σκηνοθετείτε το δεύτερο μέρος της παράστασης, το Άουστρας της Κιτσοπούλου, ενώ το άλλο μισό έργο (το Ξένος του Τσίρου) το σκηνοθετεί άλλος σκηνοθέτης. Ποιά προβλήματα είχατε να αντιμετωπίσετε στην προσπάθειά σας να δημιουργηθεί μια ομοιογενής παράσταση;
Δεν υπήρξε πρόθεση ομοιογένειας των δύο μερών της παράστασης. Το δικό μου ζητούμενο, τουλάχιστον όσον αφορά στη διανομή των ρόλων, ήταν ακριβώς το αντίθετο. Ενώ το έργο γράφτηκε, με την συγγραφέα να έχει μάλλον μια διαφορετική εκδοχή στις ανδρικές ερμηνείες, αποφάσισα να αλλάξω λίγο τα πράγματα.

-Με βάση τα τελευταία γεγονότα και την άνοδο της ακροδεξιάς, θεωρείτε ότι το Αούστρας είναι προφητικό έργο;
Το Άουστρας μιλάει για επίκαιρα γεγονότα που πηγάζουν από διαχρονικές συμπεριφορές. Η δύναμή του έργου προέρχεται από τα χρόνια ζητήματα που θέτει όπως η βία και τα όρια της, η αίσθηση του ‘εμείς’ σε αντιδιαστολή με το ‘εσείς’, ή το ευμετάβλητο και επικίνδυνο της απαίδευτης μάζας και όχι μόνο από την επικαιρικότητα της θεματολογίας του.

– Έχετε σπουδάσει ιατρική. Πώς αποφασίσατε από γιατρός να γίνετε θεατρικός σκηνοθέτης. Η επαφή σας με την ιατρική σας έχει επηρεάσει ως καλλιτέχνη;
Δεν πιστεύω πως αποφασίζουμε εμείς, αλλά η ίδια η ζωή μας υπαγορεύει και τελικά οργανώνει τις αποφάσεις μας. Όλες οι σπουδές-πόσω μάλλον αυτές που έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο-όταν γίνονται συστηματικά και από ανάγκη, επηρεάζουν τη μετέπειτα πορεία μας, από τον τρόπο δόμησης της σκέψης έως τις συναισθηματικές μας αντιδράσεις και την όποια στάση μας στη ζωή.

-Ετοιμάζετε κι ένα τελείως νέο έργο, “Αβελάρδος και Ελοΐζα” Μπορείτε να μας μιλήσετε γι’ αυτό;
Πρόκειται για τη μεταφορά της ζωής ενός διάσημου ζευγαριού, του Πέτρου Αβελάρδου και της Ελοΐζας Φυλμπέρ και της τραγικής ιστορίας αγάπης τους. Βρισκόμαστε στο Παρίσι του 12o αιώνα, την εποχή που ανατέλλει το άστρο ενός από τους σημαντικότερους θεολόγους και φιλοσόφους του Μεσαίωνα, του σαραντάχρονου Πέτρου Αβελάρδου. Ο Εφημέριος του Παρισιού, του εμπιστεύεται για μαθήτρια την δεκαεξάχρονη ανιψιά του, Ελοΐζα, που παρά τη μικρή της ηλικία έχει ήδη μια εξαιρετικά ευρεία καλλιέργεια. Ο Αβελάρδος και η Ελοΐζα γρήγορα γίνονται εραστές. Το σκάνδαλο που ξεσπά είναι τεράστιο. Η Ελοΐζα μένει έγκυος και ο Αβελάρδος την πιέζει να παντρευτούν, πράγμα που η – ασυνήθιστα χειραφετημένη για τα δεδομένα της εποχής – Ελοΐζα, αρνείται, για να μην σταθεί εμπόδιο στην θεολογική του πορεία. Τελικά ο γάμος θα γίνει σε πολύ στενό οικογενειακό κύκλο. Ο Φυλμπέρ, θεωρώντας τον γάμο εικονικό και την προσβολή στο πρόσωπό του τεράστια, διατάζει την τιμωρία του Αβελάρδου. Πληρωμένοι δολοφόνοι εισβάλουν στο σπίτι του ζευγαριού και τον ευνουχίζουν. Ο Αβελάρδος όμως, επιζεί. Καταφεύγει στο μοναστήρι του Σαιν Ντενί και παραγγέλνει στην Ελοΐζα να γίνει και εκείνη μοναχή. Το ζευγάρι ζει χωριστά για τα επόμενα 20 χρόνια ανταλλάσοντας επιστολές. Συναντιούνται μία και μοναδική φορά. Ο Αβελάρδος πεθαίνει 63 ετών. Η Ελοΐζα ζει ακόμη 20 χρόνια και πεθαίνει λέγοντας σαν τελευταία φράση: “In death at last, let me rest with Abélard”, παράκληση που όμως δεν εισακούγεται. Ο θρύλος θέλει την Ιωσηφίνα Βοναπάρτη, σύζυγο του Ναπολέοντα, επτακόσια χρόνια μετά τον θάνατό τους, να συγκινείται μαθαίνοντας την ερωτική τους ιστορία και να εκπληρώνει την τελευταία επιθυμία της Ελοΐζας, μεταφέροντας τα οστά τους σε κοινό τάφο στο Κοιμητήριο του Père Lachaise. Ο τάφος τους γίνεται σύμβολο της αιώνιας αγάπης και μνημείο για τους απανταχού ερωτευμένους.
Το κείμενο είναι δικό μου, τα σκηνικά και τα κοστούμια της Εύας Μανιδάκη, η μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου και παίζουν η Ελένη Κοκκίδου, ο Γιώργος Γλάστρας και η Χριστίνα Μαξούρη. Η παράσταση θα αρχίσει από τις 12 Φεβρουαρίου 2014, στο Bios.

info: