Ο Πουπουλένιος του Μακντόνα στο θέατρο Αθηνών
Με τον «Πουπουλένιο», το δυστοπικό θρίλερ- μαύρη κωμωδία του Ιρλανδού συγγραφέα Μάρτιν ΜακΝτόνα συναντώνται επί σκηνής τέσσερις σημαντικοί Έλληνες ηθοποιοί: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Νίκος Κουρής, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος και Γιώργος Πυρπασόπουλος στο θέατρο Αθηνών. Την σκηνοθεσία υπογράφει ο ένας εκ των πρωταγωνιστών, ο Κ. Μαρκουλάκης.
Παραστάσεις στις γιορτές:
Τετάρτη 25/12: 9.00 μ.μ., Πέμπτη 26/12: 6.00 μ.μ. και 9 μ.μ., Παρασκευή 27/12: 9 μ.μ., Σάββατο 28/12: 6.15 μ.μ. και 9.15 μ.μ., Κυριακή 29/12: 6.00 μ.μ. και 9.00 μ.μ., Τετάρτη 1/1: 9.00 μ.μ., Πέμπτη 2/1: 6.00 μ.μ. και 9 μ.μ., Παρασκευή 3/1: 9 μ.μ., Σάββατο 4/1: 6.15 μ.μ. και 9.15 μ.μ., Κυριακή 5/1: 6.00 μ.μ. και 9.00 μ.μ.
Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος κατά την περίοδο των εορτών: 20€
Ώρες ταμείου: Δευτέρα έως Κυριακή 10.30 π.μ. – 1.30 μ.μ. & 5.00 μ.μ. – 9.30 μ.μ., τηλ. ταμείου 2103312343
Σε ένα άγνωστο, αυταρχικό καθεστώς, ένας συγγραφέας (Κ. Μαρκουλάκης) ανακρίνεται από δύο αστυνομικούς ερευνητές (Νίκο Κουρή και Οδ. Παπασπηλιόπουλο) για τις παράξενες ιστορίες που έχει γράψει. Ιστορίες με παιδιά. Όχι, όμως, “για παιδιά”. Κάποιες αστείες και τρυφερές, κάποιες σκληρές και ζοφερές. Στην πορεία της ανάκρισης αποκαλύπτονται σκοτεινά εγκλήματα και ερωτήματα για το παρελθόν του συγγραφέα, αλλά και την ιδιόμορφη σχέση του με τον αδερφό του, ενώ τίθενται ερωτήματα για τον ρόλο του καλλιτέχνη και του έργου του στην σκληρή πραγματικότητα.
Συνεχείς ανατροπές, αστυνομική πλοκή, χιούμορ, ευφυείς διάλογοι, στοιχεία θρίλερ, με τη βία και την τρυφερότητα να συνυπάρχουν, εξελίσσουν ένα παραμύθι που ισορροπεί ανάμεσα στον κωμικό παραλογισμό και στη γνήσια κλασική τραγωδία. Με την κωμωδία να παρεισφρύει στο δράμα και αντιστρόφως, ο θεατής δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, παρά να μείνει για δύο ώρες καρφωμένος στη θέση του. Αν και το πολιτικό σχόλιο για τη βία της εξουσίας είναι αναπόφευκτο, στην ουσία, πρόκειται για ένα έργο που μιλάει για την τρυφερότητα της παιδικής ηλικίας. Και για την ανάγκη μας να επιστρέφουμε εκεί που όλα αρχίζουν με το “Μια φορά κι έναν καιρό…”. Την ανάγκη να πούμε και ν’ ακούσουμε ιστορίες. Όσο για το ποιος είναι ο Πουπουλένιος, αυτό μένει να αποκαλυφθεί στη σκηνή.
Το έργο (The Pillowman) έκανε παγκόσμια πρεμιέρα το 2003 στο Βασιλικό Εθνικό Θέατρου του Λονδίνου και πανελλήνια πρεμιέρα το 2005 στον Εξώστη του θέατρου Αμόρε. Οπουδήποτε ανέβηκε διεθνώς σημείωσε πολύ μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία. Επιπλέον, διακρίθηκε ως το καλύτερο νέο θεατρικό έργο με το Βραβείο Olivier το 2004, τιμήθηκε με το βραβείο Drama Desk Award 2004-2005 εξαιρετικού θεατρικού έργου το 2005, ενώ την ίδια χρονιά υπήρξε υποψήφιο ως το καλύτερο θεατρικό έργο για το Βραβείο Tony.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
ΔΙΑΝΟΜΗ
Χατούριαν (συγγραφέας): Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Τουπόλσκι (ανακριτής): Νίκος Κουρής
Άριελ (ανακριτής): Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Μίκαλ (αδελφός): Γιώργος Πυρπασόπουλος
ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ:
20 ευρώ πλατεία Α’, 17 ευρώ πλατεία Β’, 17 ευρώ λαϊκή απογευματινή, 14 ευρώ νεανικό (έως 28 ετών) , συνταξιούχοι (άνω των 60 ετών ), 14 ευρώ οικονομικό*, 10 ευρώ άνεργοι (με την επίδειξη κάρτας ανεργίας), Σάββατο βράδυ και περίοδο εορτών γενική είσοδος 20 ευρώ.
Ενιαίο οικονομικό εισιτήριο για τρεις διαφορετικές παραστάσεις, στην ειδική τιμή των 42 ευρώ.
(ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΕΤΑΝΙΑ – «SORRY…I’M GREEK», ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΩΝ – «Ο ΠΟΥΠΟΥΛΕΝΙΟΣ», ΘΕΑΤΡΟ ΜΟΥΣΟΥΡΗ – «ΦΟΝ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ»)
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Ο Μάρτιν ΜακΝτόνα (Martin McDonagh) είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους συγγραφείς με επιτυχημένη πορεία τόσο στο θεατρικό κείμενο και το κινηματογραφικό σενάριο, όσο και στη σκηνοθεσία κινηματογράφου. Ιρλανδός στην καταγωγή, θεωρείται σήμερα από τα πλέον πολύπλευρα ταλέντα της Μεγάλης Βρετανίας κι από τους αγαπημένους του θεατρόφιλου κοινού και των κριτικών.
Γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1970 από πατέρα οικοδόμο και μητέρα οικιακή βοηθό, που λέγεται ότι τον εγκατέλειψαν σε ηλικία 14 ετών, αναγκάζοντας τον ίδιο και τον αδερφό του (το σκηνοθέτη Τζον Μάικλ ΜακΝτόνα) να μεγαλώσουν μόνοι. Άφησε το σχολείο στα 16 του χρόνια, με αφορμή επικρίσεις των καθηγητών του ως προς το ύφος των γραπτών που παρουσίαζε. Κυνήγησε το όνειρό του γράφοντας ραδιοφωνικά σενάρια για το BBC, που, όμως, όλα απορρίφθηκαν. Όταν αποφάσισε να γράψει θεατρικά έργα, η επιτυχία ήρθε γρήγορα.
Σε ηλικία 25 χρόνων, το έργο του Η βασίλισσα της ομορφιάς του Λινέιν (1996), που λέγεται πως γράφτηκε εντός οκτώ ημερών, αναδεικνύεται σε εισπρακτική και καλλιτεχνική επιτυχία, κερδίζοντας παράλληλα τέσσερα Βραβεία Tony. Οι κριτικοί τον κατατάσσουν στο ‘Ιn Yer Face’ Theatre, μεταξύ των Σάρα Κέιν και Μαρ Ρέιβενχιλ, αφού τα έργα του αντικατοπτρίζουν τις ανησυχίες μιας νέας, ασυμβίβαστης γενιάς συγγραφέων που επιχειρεί να επηρεάσει και να αναστατώσει το κοινό μέσα από το επιθετικό, συγκρουσιακό, βίαιο ύφος της και την εκρηκτική, αθυρόστομη, έως και χυδαία θα πουν κάποιοι, γραφή της. Τα έργα Το κρανίο της Κονεμάρα (1997) και Άγρια Δύση (1997) αποτελούν, μαζί με το προαναφερθέν, την Τριλογία της Κονεμάρα. Το 1997 έχει την τιμή να γίνει ο δεύτερος, μετά το Σαίξπηρ, συγγραφέας που παρακολουθεί τέσσερις παραστάσεις των έργων του από επαγγελματικούς θιάσους να ανεβαίνουν την ίδια χρονιά στο λονδρέζικο West End. Συνεχίζει με την Τριλογία των Νησιών Άραν που αποτελείται από τα έργα Ο σακάτης του Ίνισμαν (1997), Ο υπολοχαγός του Ίνισμορ (2001) και Τα ξωτικά του Ινισίερ. Γίνεται μόνιμος συνεργάτης του Βασιλικού Εθνικού Θεάτρου του Λονδίνου και, παράλληλα με τη διεθνή του καταξίωση, αποκτά τη φήμη του “κακού παιδιού” του θεάτρου κάνοντας προκλητικές εμφανίσεις. Ακολουθεί ο πολλάκις διακεκριμένος Πουπουλένιος (2003) και Ο Κουλοχέρης του Σποκέιν (2010), μα η μεγάλη του αγάπη, στην οποία και αφοσιώνεται, είναι ο κινηματογράφος. Επηρεασμένος, όπως δηλώνει, από τους Λιντς, Σκορτσέζε, Μάλικ και Ταραντίνο, επιχειρεί την πρώτη του κινηματογραφική δοκιμή (κείμενο και σκηνοθεσία), το Six shooter (2004), και κερδίζει το Όσκαρ καλύτερης μικρού μήκους ταινίας το 2006, καθώς επίσης αρκετά ακόμη βραβεία. Το 2008 κυκλοφόρησε η ταινία In Bruges με πρωταγωνιστές τους Ρέιφ Φάινς και Κόλιν Φάρελ.
Αγαπάει τους Νirvana και τους Sex Pistols κι αποφεύγει τις συνεντεύξεις.