Silent Move: (Ανα)καλύπτοντας το βουβό σινεμά

– Πώς γεννήθηκε η ιδέα γι’ αυτό το «πάντρεμα» παλιού σινεμά και νεωτερικού ήχου;
Γ.Π.: Κάνοντας τις μουσικές για τα ντοκιμαντέρ του Εξάντα και δουλεύοντας ουσιαστικά με την εικόνα, προέκυψε η ιδέα ενώ δεν το περίμενα. Πάντως ως ηχολήπτης, έχω προσέξει μια συνολική τάση προς το ασπρόμαυρο που υπάρχει στην εποχή μας, προς τη γοητεία του παλιού, του vintage.
Β.Τ.: Μάλιστα πριν κάποια χρόνια βραβεύτηκε η ταινία «the Artist», ένας ύμνος στον βουβό κινηματογράφο. Άρα υπάρχει ένα τέτοιο ρεύμα στο εξωτερικό. Η δική μας συνεργασία προκύπτει, φυσικά, κι από μια μεγάλη αγάπη και των δυο μας για το βουβό σινεμά.

-Θα μπορούσατε να περιγράψετε το πώς δουλεύετε; Πώς συνθέτει κανείς σε εικόνα πρώτα και μετά σε πεντάγραμμο;
Β.Τ.: Κατ’ αρχήν βλέπουμε την ταινία πολλές φορές. Μετά αρχίζει ο αυτοσχεδιασμός με αφορμή όσα είδαμε και τέλος αποφασίζουμε τί υλικό θα κρατήσουμε αλλά και ποιά στάση θα πάρουμε απέναντι στην ταινία. Θα ακολουθήσουμε απλά ή θα τονίσουμε τη δράση; Θα δώσουμε ένα χαρακτήρα σκοτεινό, έντονο; Υπάρχει λοιπόν ένας σκελετός, αλλά αφήνει πάντοτε περιθώριο αυτοσχεδιασμού για εκείνη τη στιγμή.
Γ.Π.: Γενικώς η λέξη «κέντρο» είναι το κλειδί για τη δουλειά που κάνουμε. Από όλο αυτό το οπτικό υλικό, κάτι θα βρεθεί να ξεχωρίσει αυτό το κάτι, συγκεκριμένο ή μη, λειτουργεί σαν κεντρική ιδέα της σύνθεσης.

-Στην απαρχή του, ο βωβός κινηματογράφος πράγματι συνοδευόταν από ζωντανή μουσική. Αισθάνεστε λοιπόν ότι αναβιώνετε την ατμόσφαιρα της πρώιμης εποχής του σινεμά;
Β.Τ.: Από τη μια, η live μουσική ξεφεύγει από τις σύγχρονες αίθουσες με το Dolby surround, έχει κάτι από τα παλιά. Από την άλλη όμως, ο ήχος μας δεν παύει να είναι κάτι καινούργιο.
Γ.Π.: Εμείς θέλουμε να «παντρέψουμε» την ατμόσφαιρα αυτή με τον αυτοσχεδιασμό: αφενός δουλεμένη μουσική για την ταινία και αφετέρου έκφραση της στιγμής. Αισθανόμαστε σαν να κάνουμε μια νέα μουσική πρόταση: πώς θα το αντιμετώπιζε ο σκηνοθέτης αν ζούσε; Ποτέ δεν θα μάθουμε τί θα έκαναν οι άνθρωποι αυτοί με τα δικά μας μέσα ή εμείς με τα δικά τους.

-Πρώτα ο Nosferatu του Murnau, έπειτα η Jeanne d’ Arc του Dreyer και τώρα Η Πτώση του Οίκου των Άσερ του Epstein. Με ποιο κριτήριο επενδύσατε στις συγκεκριμένες ταινίες;
Γ.Π.: Επιλέγουμε ταινίες που μας ταιριάζουν και σαν ύφος. Προσπαθούμε ν’ αποφύγουμε τις πολύ γνωστές ταινίες, ώστε να μπορεί κανείς ν’ ανακαλύψει την ταινία και εμάς ταυτόχρονα.
Β.Τ.: Οι ταινίες αυτές εμπεριέχουν μια τρομερή δόση αυτοσχεδιασμού, πειραματισμού. Το ίδιο και η πειραματική μουσική, η οποία προσπαθεί να γίνει κάτι παραπάνω από μουσική, να σπάσει τις παλιές φόρμες.

-Στις τέσσερις ταινίες του φεστιβάλ υπάρχει το δραματικό στοιχείο. Σχετίζεται με την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα της χώρας;
Β.Τ.: Η Πτώση του Οίκου των Άσερ είναι μια ταινία με τεράστιο ενδιαφέρον, σκοτεινή, μακάβρια και gothic, με εκπληκτικές σκηνές για τα μέσα της εποχής. Η επιλογή των ταινιών, ιδίως της Απεργίας του Eisenstein, δεν μας φαίνεται καθόλου τυχαία.
Γ.Π.: Όπως επίσης δεν είναι τυχαία και η επιλογή των συμμετεχόντων, όπως ο Laurence English. Η κοινωνικοπολιτική κατάσταση επηρεάζει τη ζωή μας έτσι κι αλλιώς, είτε το βγάλεις μπροστά σαν «σημαία» είτε όχι.

-Ποιοι είναι οι στόχοι του In Mute Festival και ποιο είναι προσωπικό σας μήνυμα μέσω αυτού;
Β.Τ.: Ευελπιστούμε να γίνει θεσμός αυτό το φεστιβάλ, ως μια ανάγνωση της τέχνης πολύ διαφορετική απ’ ότι έχουμε συνηθίσει, ειδικά στην Ελλάδα.
Γ.Π.: Το μήνυμα για μας είναι «δημιουργία». Αυτή, νομίζω, είναι και η απάντησή μας στην κοινωνικοπολιτική κατάσταση.

Περισσότερες πληροφορίες για το In Mute Festival ΕΔΩ

Τατιάνα Φύσσα

Βρείτε τους Αdartes στο facebook