Είδαμε τον «Κυκλισμό του Τετραγώνου» στην Στέγη- Παιχνίδι νεύρων

Η παράσταση «Κυκλισμός του τετραγώνου» επιχειρεί μάλλον να δείξει ότι η τετράγωνη λογική μας κάνει κύκλους. Και μας οδηγεί σε αέναες επαναλήψεις και ανακυκλώσεις. Οι ήρωες μένουν στάσιμοι στα ερωτικά πάθη τους, δεν βρίσκουν ποτέ αυτό που θέλουν. Μιλούν με μια ξύλινη γλώσσα για τους έρωτές τους, κυριεύονται από υστερικές κτητικές εμμονές, έχουν ομοφυλόφιλα ή ετεροφυλόφιλα πάθη, φανερά ή κρυφά, εκδίκηση, ρόλοι υποταγής. Ο έρωτας, στο έργο του Δημητριάδη είναι μια υπόθεση βασικά δυστυχίας, υποταγής, θανάτου.

Το έργο, λοιπόν, έχει μια αγάπη στην επανάληψη. Αυτό από κάποια στιγμή γίνεται και λίγο μονότονο. Αλλά, όπως είπαμε, η μονοτονία είναι το θέμα του έργου. Πάντως, με το που τελειώνει η νωχελικών ρυθμών παρουσίαση των πονεμένων ερωτικών ιστοριών του έργου, η παράσταση ξαναρχίζει από την αρχή. Σου ξαναπαίζει το ίδιο έργο (με ελάχιστες αλλαγές στο κείμενο) και κάπως πιο γρήγορο τέμπο και μαζί πιο έντονο συναισθηματικά παίξιμο. Και όταν ξανατελειώνει, αρχίζει πάλι. Αυτό γίνεται άλλες δυο- τρεις φορές, με μεγαλύτερη επιτάχυνση της εξέλιξης, μπλέξιμο των ρόλων, διάφορα σκηνοθετικά ευρήματα, χορωδιακή απαγγελία σε διάφορα σημεία από τους ηθοποιούς- μια συνολική σύγχυση.

Δεν ξέρω, αν έχει αυτή την επαναλαμβανόμενη μορφή το έργο του Δημητριάδη, ή αυτός ο «κυκλισμός», ή είναι εύρημα του σκηνοθέτη Καρατζά, που ήθελε να πρωτοτυπήσει, παίζοντας ξανά και ξανά και ξανά και ξανά την ίδια παράσταση σε διαφορετικούς ρυθμούς. Όποιος και να είναι ο υπεύθυνος, εμένα μου φάνηκε ένα κουραστικό εύρημα.

Ως προς τις ερμηνείες, οι πολλές καινοτομίες της γραφής και της σκηνοθεσίας, συν το αρκετά ψυχρό ύφος του έργου, δεν άφηνε πολλά περιθώρια εκφραστικότητας. Κάποιες χιουμοριστικές στιγμές και η έντονη προσπάθεια που καταβλήθηκε από τους πολύ αξιόλογους ηθοποιούς της παράστασης, να κάνουν αυτά που τους ζητούνται μέσα στην φρενίτιδα των επαναλήψεων και των εναλλαγών ρυθμού και ρόλων, είναι αυτά που κυρίως πρέπει να τους πιστωθούν.

Το σκηνικό έχει αφαιρετικό χαρακτήρα, αλλά είναι ιδιαίτερα καλαίσθητο. Η ίδια καλαισθησία ισχύει και με τα κυριλέ ντυσίματα των ηθοποιών. Υπάρχει αρκετή πρόκληση στην παράσταση, κυρίως ως προς τους άντρες ηθοποιούς.

Κοντολογίς, η παράσταση απευθύνεται σε φανατικούς του Δημητριάδη, ή του πολύ αβάντ γκαρντ και μεταμοντέρνου θεάτρου. Ιδίως σε θεατές που λατρεύουν καινοτομίες, ακόμα κι όταν αυτές παίζουν με τα νεύρα του μέσου(;) θεατή. Προσωπικά, βρήκα την παράσταση κουραστική και οι πολλές επαναλήψεις του ίδιου έργου με ταλαιπώρησαν αρκετά.

Γιώργος Σμυρνής

Από Τετάρτη ως Κυριακή στις 20:30
Στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (Λ. Συγγρού 107-109)- Περισσότερα ΕΔΩ