Το Τέταρτο Κουδούνι: «Διεθνισμός σε γενέθλια γη»: ουπς!

Μήπως και δεν το ‘δατε πέρσι; Το «Mistero Buffo», το σπαρταριστό, του Ντάριο Φο απ’ την ομάδα «Επτάρχεια» σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. Αν όχι, μην κάνετε το ίδιο λάθος και φέτος. Καθότι επαναλαμβάνεται απ’ την επόμενη Τετάρτη 23 Οκτωβρίου στο «Θησείον». Όσοι το ‘δατε ήδη, ξέρετε, δε χρειάζεται να γράψω κι άλλα. Κι είμαι σίγουρος ότι θα θέλατε να το ξαναδείτε. Όπως κι εγώ. Που θα το ξαναδώ. Εξάλλου κάθε Τρίτη έχει και… bonus. Στους έξι της παράστασης _ που και οι έξι είναι υπέροχοι _ προστίθεται και έβδομος: ο Μανώλης Μαυροματάκης.
 

Ομοίως: όσοι δεν είδατε ακόμα την «Ολεάνα» του Ντέιβιντ Μάμετ που παίζεται στην «Αυλαία» της Θεσσαλονίκης, με συγκλονιστικούς τον Δημήτρη Καταλειφό και την Λουκία Μιχαλοπούλου σκηνοθετημένους απ’ την Ελένη Σκότη, σπεύσατε έως και την Κυριακή. Κατόπιν, σειρά έχουν όσοι δεν είδαν στην Αθήνα την παράσταση _ αλλά και όσοι την είδαν ίσως…: Η «Ολεάνα» κατεβαίνει απ’ τα βόρεια κι ανεβαίνει, στο «Εμπορικόν» και πάλι, απ’ την επόμενη Πέμπτη 24 Οκτωβρίου. Περιττό να σας πω περισσότερα.

Πρόεδρος της Εφορίας Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, είναι ο συνθέτης Δημήτρης Παπαδημητρίου. Ε, δεν το βρήκα ιδιαίτερα κομψό και σεμνό και διακριτικό στο πρόγραμμα του Δημοτικού για την πρώτη κιόλας χρονιά, που μόλις ανακοινώθηκε, να περιλαμβάνεται συναυλία του προέδρου…

Κάτι γίνεται στην Λυρική. Κάτι γίνεται… Και το φετινό της πρόγραμμα, μ’ όλες αυτές τις έξυπνες παράλληλες δράσεις, δείχνει πως ο Μύρων Μιχαηλίδης το ψάχνει το πράγμα. Και πως κάθε χρόνο που περνάει όλο και καλύτερα το ισορροπεί το ρεπερτόριο. Συνεχίζοντας, παράλληλα, τα ανοίγματα _ η φετινή έκπληξη είναι ο Γιάννης Χουβαρδάς που θα σκηνοθετήσει «Ντον Τζοβάνι» στο Ηρώδειο κάνοντας όχι μόνο την πρώτη του συνεργασία με την Λυρική αλλά και την πρώτη του εν Ελλάδι σκηνοθεσία στην όπερα με την οποία ασχολείται ήδη εδώ και κάποια χρόνια στο εξωτερικό _ αλλά και εμπιστευόμενος τους νεότερους, είτε πολλά υποσχόμενους στο είδος είτε και μη δοκιμασμένους. Αδιάφορα προς τα επί μέρους αποτελέσματα, νομίζω πως η Λυρική τη γλίτωσε κάνοντας θαρραλέα έως τολμηρά βήματα χωρίς, τελικά, να καταφύγει στο λαϊκισμό _ τύπου ΚΘΒΕ επί Χατζάκη.

«Νταντά εξ ουρανού»: η παράσταση για παιδιά που παίζεται στο «Κολοσσαίον» της συμπρωτεύουσας σε σκηνοθεσία Ταμίλα Κουλίεβα με την ίδια στον επώνυμο ρόλο και τον Φώτη Σπύρου. Χωρίς όνομα συγγραφέα. Αλλά το δελτίο Τύπου που μου ‘στειλαν και μου ξανάστειλαν την «Μέρι Πόπινς» περιγράφει. Λεπτομερώς. Σύμπτωση θα ‘ναι…

Είδα το «Γελώντας άγρια» του Κρίστοφερ Ντουράνγκ στο «Βικτώρια» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαλισσόβα. Πολύ καλή παράσταση _ θα επανέλθω. Και ξαφνικά βλέπω πως το ίδιο έργο το φέρνει στην Αθήνα, από σήμερα, το ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής _ σκηνοθετεί η Λίλλυ Μελεμέ _ στο «Vault». Σύγχρονο έργο να παίζεται ταυτόχρονα από δυο θιάσους στην ίδια πόλη δε μου ‘χει τύχει πολλές φορές. Ελάτε, όμως, που εμένα κάτι τέτοια πολύ μου αρέσουνε… _ για τις συγκρίσεις.

Αυτό πια… Κανένας δε θα μπορούσε να το φανταστεί πριν από λίγα χρόνια. Και κάποιοι, αν το ‘βλεπαν στον ύπνο τους, θα το θεωρούσαν τον χειρότερο εφιάλτη _ τώρα που συμβαίνει, στα πρόθυρα του εγκεφαλικού βρίσκονται: αφιέρωμα στον Δημήτρη Δημητριάδη, με τέσσερα άπαιχτα έργα του μαζεμένα ν’ ανεβαίνουν στην «Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών» του Ιδρύματος Ωνάση. Χώρια όσα έχουν ανεβεί από πέρσι και θ’ ανεβούν στη συνέχεια σ’ άλλες σκηνές το φετινό χειμώνα…

Για κοίτα σύμπτωση! Στο προπερασμένο «Τέταρτο Κουδούνι» _ στις 3 Οκτω(μ…)βρίου _ συμπλήρωνα πως το μονόπρακτο «Striptease» («Στριπ – τιζ») του 1962 ήταν το πρώτο έργο του Σλάβομιρ Μρόζεκ _ έφυγε απ’ τη ζωή στις 15 του περασμένου Αυγούστου _ που παρουσιάστηκε στην Ελλάδα _ απ’ το «Ζωντανό Θέατρο» του Πάνου Παπαϊωάννου, σε σκηνοθεσία του, στο τέλος της σεζόν 1971/’72. Και πριν αλέκτορα φωνήσαι, ιδού δελτίο Τύπου πως το ίδιο έργο ανεβαίνει, τέλος Νοεμβρίου, σε σκηνοθεσία ομαδική, απ’ τα φιλότιμα παιδιά της ομάδας «Cartel», στον… χειροποίητο «Cartel Τεχνοχώρο» _ βλέπε Ελαιώνας, στον Βοτανικό _ που τον εγκαινίασαν πέρσι. Παίζουν Βασίλης Μπισμπίκης, Παναγιώτης Σούλης, Φαίη Τζήμα, Ελένη Κωνσταντίνου.

Είδα πέρσι την «Αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέιβις» _ διασκευή Ελένη Ευθυμίου, Αναστασία Τζέλλου, σκηνοθεσία Ελένη Ευθυμίου, Βασιλική Τρουφάκου _ στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου». Διασκευή, όπως δηλώνεται, βασισμένη στο μυθιστόρημα «Άγνωστη τρομοκράτισσα» (2006) του Ρίτσαρντ Φλάναγκαν. Το οποίο, μεταφρασμένο στα ελληνικά, έχει κυκλοφορήσει απ’ τις _ εγκυρότατες _ Εκδόσεις «Άγρα». Και ξαφνικά τι βλέπω; Την «Χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ» (1974) του Χάινριχ Μπελ, που ‘γινε και ταινία απ’ τον Φόλκερ Σλέντορφ και την Μαργκαρέτε φον Τρότα _ ταινία και βιβλίο που μ’ έχουνε σημαδέψει. Δε διάβασα το βιβλίο του Φλάναγκαν. Διάβασα όμως τα προλογικά του. Όπου, βέβαια, αναφέρει τις οφειλές του στο βιβλίο του Μπελ. Αλλά ειν’ αυτό αρκετό; Για να ξεκαρφωθεί, πάντως, και να το ελαφρώσει το πράγμα φροντίζει να επισημάνει πως «αντίστοιχες ήταν και οι οφειλές του Μπελ στον Φρίντριχ Σίλερ και το έργο του ‘Ο εγκληματίας της χαμένης τιμής’ (1786), το οποίο ήταν εμπνευσμένο από ένα αληθινό περιστατικό». Εγώ, πάντως, για να σας πω τη μαύρη αλήθεια, αυτά τα περί «μοντέρνας ανάπλασης» δικαιολογίες τα βρίσκω… Πάντως, κατά σύμπτωση, πέρσι ανέβηκε _ κι επίσης την είδα _ κι η ίδια η «Χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ» του Μπελ _ διασκευή και σκηνοθεσία Ελεάνα Τσίχλη _ απ’ τη ομάδα «Ubuntu» στο «Bios». Κατά σύμπτωση και οι δυο παραστάσεις επαναλαμβάνονται φέτος. Οπότε θα είχε πολύ ενδιαφέρον να τις δείτε και τις δυο. Και να κάνετε εσείς τις συγκρίσεις ανάμεσα στα δυο έργα.

«Μέχρι στιγμής έχω κοινοποιήσει μόνο τον τίτλο: ‘Κοκκινοσκουφίτσα. Το πρώτο αίμα’ και έγραψα δυο φράσεις στο δελτίο Τύπου περί αθωότητας. Δεν λέω ούτε ότι θα υπάρχουν βρισίδια ούτε ότι θα κόβουμε κεφάλια. Και ξαφνικά έχω διαβάσει σε διάφορα έντυπα: ‘Έρχεται η σπλάτερ Κοκκινοσκουφίτσα’, ‘Αυστηρώς ακατάλληλη’!».
Η Λένα Κιτσοπούλου εκφράζει την απορία και την έκπληξή της _ μα τόοοση αθωότητα πια, ούτε που να το φανταστεί ότι θα συνέβαινε;… _ μιλώντας για το καινούργιο της έργο σε συνέντευξή της στην Αστερόπη Λαζαρίδου στο «Βήμα της Κυριακής». Ίσως να εννοεί το πρώτο αίμα των εμμήνων της Κοκκινοσκουφίτσας και να την παρεξήγησαν. Οπότε…

Το διάβασα στο «Αθηνόραμα» _ απολαυστικό!: «Το ‘September’ μπορεί να έχει έναν εντελώς αδικαιολόγητο αγγλόφωνο τίτλο, χαρακτηριστικό πολλών σύγχρονων ελληνικών ταινιών, λίγα όμως είναι τα υπόλοιπα στοιχεία που το συνδέουν άμεσα με τη θεματική της οικογενειακής καταπίεσης και το αντιρεαλιστικό στιλιζάρισμα του (σ.σ. ε, μα, πριν αλέκτορα φωνήσαι;…) Greek Weird Wave».

Περισσότερα κείμενα του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη, στο προσωπικό του blog, “Το Τέταρτο Κουδούνι“