Είδαμε τον «Αέρα» στο ΠΟΛΗ Θέατρο- Έπεα πτερόεντα

Το έργο ανεβαίνει στο ΠΟΛΗ θέατρο, σε σκηνοθεσία Σύλβιας Λιούλιου και με πρωταγωνίστριες την Ράνια Οικονομίδου και την Ρένη Πιττακή. ΟΙ δύο πρωταγωνίστριες ερμηνεύουν δύο αδερφές. Αυτές, μετά το θάνατο της μητέρας τους συναντιούνται ξανά, ύστερα από πολύ καιρό. Ο αέρας λυσσομανά. Περιουσιακές διεκδικήσεις τίθενται στο επίκεντρο αλλά κυρίως μια συλλογή ζωγραφικών πινάκων μεγάλης χρηματικής αξίας του επίσης νεκρού αδερφού τους.

Ο αέρας στην παράσταση είναι σε πρώτο επίπεδο ένα φυσικό φαινόμενο. Στο έργο φυσάει συνέχεια. Αλλά ο αέρας έχει και έντονες συμβολικές χρήσεις. Συμβολίζει τον κόσμο των νεκρών, στην φαντασία των ηρωίδων. Εκλαμβάνουν ενίοτε το φύσημα του ανέμου σαν σήμα από το υπερπέραν.

Επίσης, είναι η φυσική δύναμη που σπρώχνει τις λέξεις, αλλά και τις εξαφανίζει. Τα λόγια πετούν, τα γραπτά μένουν, λέει η ρήση. Όμως στο έργο του Χατζηγιαννίδη, το υλικό συμφέρον μπορεί να εξαφανίσει και τα γραπτά λόγια. Η διάθεση των ηρωίδων για τον σεβασμό που οφείλουν απέναντι στον νεκρό αδερφό είναι αλά καρτ, αλλάζει με το φύσημα του ανέμου. Αλλά θεωρούν ότι οι ίδιες οι διαθέσεις είναι σαν τις λέξεις: φύλλα που τα παρασέρνει ο άνεμος. Ο αδερφός τους την μία θέλει ένα πράγμα και την άλλη κάτι άλλο. Πώς μπορείς να εμπιστευθείς την βούληση του; Και δεν πρέπει να ξεχνάνε και το εξής: Βούληση είχαν οι νεκροί, μόνο όσο ήταν ζωντανοί. Τώρα που είναι νεκροί, δεν έχουν τίποτα!

Αυτό που υπερισχύει είναι το υλικό συμφέρον έναντι του σεβασμού στους νεκρούς, το παρόν σε σχέση με το παρελθόν, οι ανάγκες του τώρα σε σχέση με το βάρος της μνήμης. Το έργο δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση τι είναι σωστό και τι λάθος. Ωστόσο, νοιώθεις ασυνείδητα ότι υπάρχει ένα αισιόδοξο μήνυμα σε αυτό που συμβαίνει στο φινάλε. Αφήνοντας τους νεκρούς στην άκρη και ζώντας για το παρόν, κάνεις τελικά κάτι που είναι λογικό, μέσα σε ένα έργο που έχει κάποιες νότες θεάτρου του παραλόγου με τα σκόπιμα κενά και τα ανεξήγητα του.

Η παιχνιδιάρικη σκηνοθεσία της Λιούλιου με τις υπαινικτικές παύσεις και την χρήση της μουσικής, για να υπογραμμίσει πράγματα, αναδεικνύει τις παράδοξες ατμόσφαιρες που δημιουργεί το κείμενο. Οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστριών, της Ρένης Πιττακή και της Ράνιας Οικονομίδου είναι πολύ καλές. Υπάρχει κάτι το παιχνδιάρικο στον τρόπο που ερμηνεύουν τους ρόλους γυναικών κάποιας ηλικίας, που όμως δεν έχουν καταφέρει να ωριμάσουν ουσιαστικά. Η χημεία μεταξύ τους είναι πολύ καλή, ενώ τεχνικά κινούνται σε πολύ υψηλά επίπεδα.

Το ενδυματολογικό κομμάτι του Άγγελου Μέντη είναι προσεγμένο και ταιριαστό με το πνεύμα της σκηνοθεσίας, ενώ πολύ καλή είναι η μουσική του Γιώργου Πούλιου.

Γενικά, ο «Αέρας» σε παίρνει και σε ταξιδεύει στον δικό του παράδοξο κόσμο. Σε αυτό βοηθούν η αξιόλογη σκηνοθεσία, η ωραία μουσική και οι πολύ καλές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστριών. Χωρίς αφέλεια, αλλά με ποιητική ειλικρίνεια και σκοτεινό σαρκασμό, με καλά στημένους διαλόγους και χαρακτήρες, το έργο σου δίνει τελικά ένα μήνυμα που επιτίθεται στα κλισέ και βάζει το «τώρα» πάνω από το «πριν».

Γιώργος Σμυρνής 

Παίζεται Δευτέρα, Τρίτη: 20:30, Τετάρτη: 18:30
Στο ΠΟΛΗ θέατρο (Φωκαίας 4 κ Αριστοτέλους 87)- Περισσότερα ΕΔΩ