Thessaloniki is for lovers
Θεσσαλονίκη. Η νύχτα πέφτει πάνω από την πόλη, οι αίθουσες γεμίζουν, το Φεστιβάλ -54ο Ιnternational Film Festival -σήκωσε αυλαία με το Only Lovers Left Alive και Jim Jarmusch και αγαπήσαμε τα βαμπίρ, τις κιθάρες, τους έρημους δρόμους του Ντιτρόϊτ, τα αυτοκίνητα, τα κατακόκκινα ποτήρια του κονιάκ, τις κιθάρες (ξανά), την Ταγγέρη, το χιούμορ, το σπίτι του Τζακ Γουάιτ, τα βινύλια… και όλοι, ο ένας μετά τον άλλο, χωρίς καμία αντίσταση υποκύψαμε την αληθινή γοητεία του Τζιμ Τζάρμους. Τίποτε ψεύτικο, καμία πόζα, ούτε ένα ράγισμα _ορατό τουλάχιστον_ από τη φήμη που κι αυτό το underground σύστημα αξιών εξασφαλίζει στα δικά του λαμπερά αστέρια. Πόσο πολύ δικαιωμένος μπορεί να νοιώσεις, έχοντας λατρέψει όλα αυτά τα χρόνια τις ταινίες, τη μουσική του, την αύρα του; Πάρα πολύ!Από τη Μαρία Μαρκουλή
Την επόμενη της πρεμιέρας, δηλαδή σήμερα το μεσημέρι, ο Τζάρμους έδωσε συνέντευξη Τύπου, μίλησε για όλα και επί της ουσίας- μίλησε πολύ για μουσική- για το mainstream και το περιθώριο, για το πώς κατά κάποιο τρόπο και στο σινεμά, συμβαίνει αυτό που είχε συμβεί με τους Stooges, τους Ramones, τους Sex Pistols που ήρθαν σαν αντίδραση στο ροκ –υπερπαραγωγή μεγάλων σταδίων… Ετσι και δεν χρειάζεται να νοιάζεσαι αν είσαι επαγγελματίας, σημασία έχει να πεις αληθινά πράγματα και την ουσία, και γι’ αυτό θα τον ενδιέφερε πιο πολύ μια ταινία από κάποιο νέο Ελληνα δημιουργό από ότι ο Great Gatsby του Μπαζ Λούρμαν… Αν και δεν έχει κανένα θέμα με τον Λούρμαν (είπε μετά) ίσα-ίσα όλες οι ταινίες χρειάζονται, όμως μέσα στην κρίση και στην παγκόσμια οικονομική κατάσταση, το μέλλον δείχνει προς τις ανεξάρτητες παραγωγές.
Ευχαρίστησε –και στην πρεμιέρα και στη συνέντευξη με έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο τον Χρήστο Κωνσταντακόπουλο (Faliro House) συμπαραγωγό της ταινίας –είπε συγκεκριμένα πως είναι «ο άγγελος της ταινίας». Οταν του πρωτομίλησαν για εκείνον αναρωτήθηκε μήπως ήταν κάποιος Ελληνας που πηγαίνει στα πάρτι για την Πάρις Χίλτον, αλλά όχι, καμία σχέση, γνωρίστηκαν μίλησαν, βρήκαν κοινά και ο “Christos”, είπε, μπορεί να βοηθήσει όλο το new wave αυτό του Ελληνικού κινηματογράφου. Ένας άλλος άγγελος –είπε-καθόταν δίπλα του εκείνη τη στιγμή, Dimitris (έδειξε τον κ.Εϊπίδη).
Μου-σι-κή. Αυτή η κιθάρα που ακούμε στην ταινία –η drummy guitar, όπως την είπε; Δική του. Από τη μουσική, η έμπνευσή του. Ακούει πολλά πράγματα και διαφορετικά: drone, trance, stoner rock, doom metal, underground hip hop, ψυχεδέλεια και heavy rock n roll. H ταινία ξεκινάει με πλάνο τον έναστρο νυχτερινό ουρανό και αμέσως μετά τα 45 άρια στο πικάπ και το Funnel Of love να παίζει, ενώ πάνε κι έρχονται φλασιές από Motown, Stax, και… Εντι Κόχραν (που ο Άνταμ είχε δει live…ε, στο you tube!).
Lou Reed βέβαια. «Στη Νέα Υόρκη έζησα αρκετό καιρό και ο Λου Ριντ είναι ο Νονός του Ροκενρόλ… όταν ξεκινούσαν οι Velvet Underground, ο κόσμος τους έβλεπε σαν ενοχλητικούς, έλεγαν ότι έκαναν πολύ θόρυβο, όμως βλέπει κανείς σήμερα πόσο μεγάλη και βαθειά επίδραση είχαν. Είναι μεγάλη απώλεια, αλλά στ΄αλήθεια δεν χάσαμε τον Λου Ριντ, γιατί ο Λου Ριντ έχει κάνει απίστευτα πράγματα. Δεν λέω ότι μ’ αρέσουν όλα, γιατί δεν γίνεται να σου αρέσει όλο το έργο ενός καλλιτέχνη, αλλά μ’ αρέσουν πολλά και είχα την τύχη να περάσω πολλές ώρες συζητώντας με τον Λου Ριντ. So Long Live Lou Reed». Και χειροκρότημα.
Μ’ άρεσε που είπε ότι δεν θέλει να αναλύει τις ταινίες του, αφού ότι θέλει να πει είναι εκεί μέσα στην ταινία.Είχα στο νου μου να τον ρωτήσω πολλά. Όλοι είχαμε και ο Τζάρμους έδειχνε ότι είχε όρεξη να πει πράγματα και ο Γιώργος Κρασσακόπουλος συντόνιζε ωραία και έτσι ρώτησα για την τηλεόραση, για τις σειρές και αν τον ενδιέφερε κι εκείνον να κάνει κάτι τηλεοπτικό. Απάντησε πάνω –κάτω αυτό: ότι ναι, έχει κάποιες ιδέες, όχι ακόμη πολύ δυνατές, αν και αυτό που τον απασχολεί είναι η ελευθερία που θέλει να έχει στη δουλειά του, με τους ανθρώπους πουυ συνεργάζεται κι όλα αυτά. Αλλά αν εξασφαλιζόταν αυτό, θα τον ενδιέφερε, ναι, γιατί στην τηλεόραση δουλεύουν πια πολύ σοβαρά και κινηματογραφικά, ίσως πιο πολύ κι από το σινεμά τώρα και η τηλεόραση φαίνεται να έχει πιο πολύ ενδιαφέρον από το σινεμά που έχει θέμα με την χρηματοδότηση. Δεν παρακολουθεί ωστόσο πολλές σειρές ,λόγω χρόνου και γιατί δεν θέλει να κολλήσει- ας πούμε είδε ένα,δυο επεισόδια από το Breaking Bad και το Mad Men , και με το Wire δεν μπορούσε να σταματήσει να το βλέπει, αλλά πιο πολύ προτιμάει να βλέπει παλιές ταινίες, να διαβάζει, να παίζει μουσική, να βγαίνει, να συναντάει φίλους.
Όταν, μετά από ώρα, φτάσαμε κάπου στο ‘μια ακόμη τελευταία ερώτηση’, ο Τζάρμους είπε: ‘μία; Όχι μία, επειδή είμαι προληπτικός, ας πούμε τρεις, τρεις τελευταίες ερωτήσεις¨’. Μετά υπέγραψε και αυτόγραφα και το εξώφυλλο στο «Πλάνο» που του άρεσε πολύ και ευχαρίστησε γι΄αυτό και κάποια στιγμή έφυγε από την αίθουσα όσο αθόρυβα είχε έρθει, αν και πιστεύω ότι κάπου γυρίζει ακόμη μέσα στην πόλη –και δεν θα είναι και δύσκολο να τον εντοπίσεις, ψηλός, αδύνατος και τα άσπρα μαλλιά που «φωνάζουν». Άλλωστε στη Θεσσαλονίκη βρισκόμαστε όλοι.
Πηγή: Its My Blender
