Το ταξίδι στον κόσμο της Μαργαρίτας Καραπάνου…

Ακολούθησα πιστά την δικιά της σκηνοθεσία. Οι ήρωες και οι καταστάσεις στην Καραπάνου αυτοσκηνοθετούνται. Έχουν από μόνα τους τα εχέγγυα μιας πραγματικότητας πολύ πιο μπροστά από την δικιά μας. Πολύ πιο βαθιά, πιο μέσα στο «έχω» και στο «είμαι» του καθενός. Η σκηνοθεσία στην Καραπάνου, αντικρούει από μόνη της τον όρο θέτω στη σκηνή και μετατίθεται στο επίπεδο θέτω στο μυαλό. Και της ηθοποιού και του κοινού.

Διάβασα και ξαναδιάβασα την Καραπάνου από πολλές οπτικές: τη μεταφυσική, την ερωτική, την αληθινή, την ψεύτικη ή την λανθάνουσα, την συναισθηματική, την ψυχρή κ.ο.κ. Δεν κατέληξα σε μία. Η στροφή Καραπάνου, ήταν μονόδρομος. Και αναπόφευκτα σύγκρουση. Εσωτερική – προσωπική αλλά και θεατρική.

Η διασκευή του κειμένου και, καταληκτικά, η σκηνοθεσία έγιναν με τέτοιο τρόπο ώστε η περσόνα που εισβάλλει στον χώρο να μας είναι ξένη αλλά οικεία ταυτόχρονα. Ο λόγος σκληρός και υποχθόνιος. Ερωτικός αλλά δαιμονικά εσωστρεφής και άγιος. Η σκηνοθεσία δεν μπορεί να διαφύγει της μοίρας της. Και το κείμενο και όλα όσα αυτό φέρει, την καταδιώκουν. Ίσως με τρόπο αντιφατικό, αλλά απόλυτα ταυτόσημο και σκληρό.

Κανένα ψέμα. Καμία φιοριτούρα. Κανένας διακοσμητικός πολυέλαιος. Φως. Πολύ φως στον λόγο της Καραπάνου και στον τρόπο που αυτή χειρίζεται και μεταχειρίζεται την έσχατη ανθρώπινη αδυναμία: την μνήμη. Εμείς απλοί ακόλουθοι. Ντυμένοι με τα δικά μας ρούχα, στα δικά μας σπίτια, με τα δικά μας μυαλά, αλλά πιστοί στο καθεστώς της. Ο έρωτας έτσι κι αλλιώς είναι λευκή μαγεία. Είναι όμως και σατανικός. Και στις δύο παρόλαυτά περιπτώσεις σε εξουσιάζει και σε προωθεί σε πράξεις ακούσια σκληρές και ωμές. Σε καθιστά αδύναμο να νικήσεις ή ακόμα και να νικηθείς. Ο έρωτας στην Καραπάνου διαιωνίζει το παιχνίδι και κάνει κάθε τέλος μια καινούργια αρχή.

Η Καραπάνου ήταν συγγραφέας. Και όπως κάθε συγγραφέας όσο ο λόγος του κι αν είναι κοφτός, λιτός και ωμός, δεν παύει από το να αποτελείται από πραγματικές στιγμές, οι οποίες έτσι κι αλλιώς είναι στημένες πολύ καλά: και σκηνοθετικά και υποκριτικά. Το λεγόμενο φαινόμενο ΖΩΗ. Αυτό που, όπως λένε, αντιγράφει, ή θα ‘πρεπε να αντιγράφει, το θέατρο.

Ο Οδυσσέας Ι. Κωνσταντίνου είναι σκηνοθέτης. Φέτος υπογράφει τη σκηνοθεσία της παράστασης “Rien ne va plus” που βασιζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Μαργαρίτας Καραπάνου και παρουσιάζεται στο 104 – Black Box (Ευμολπιδών 41 – Γκάζι).