Είδαμε τους «Χαλασοχώρηδες» του Παπαδιαμάντη- Παζάρι ψήφων!

Το διήγημα του Παπαδιαμάντη δημοσιεύθηκε το 1892 (ένα χρόνο πριν την πτώχευση του ’93) στην εφημερίδα «Ακρόπολη». Γίνεται τώρα θεατρική παράσταση σε σκηνοθεσία του Κώστα Παπακωνσταντίνου, η οποία πλέον ανεβαίνει στο Θέατρο ALTERA PARS.

Τον Παπαδιαμάντη τον έχουμε ταυτίσει με έντονα δράματα, που εκτυλίσσονται στην επαρχία. Κανείς όμως ακόμα και σε αυτά τα έργα δεν μπορεί να αρνηθεί πως υπάρχει κάποιες αναλαμπές έξυπνου χιούμορ. Σε αυτό το διήγημα, πάντως, ο χιουμοριστικός και σαρκαστικός χαρακτήρας κυριαρχεί απόλυτα. Το δράμα της Ελλάδας, που “αιμοραγεί” μέσα από ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα εξαγοράς ψήφων και συνειδήσεων, γίνεται αφορμή για αστείες αφηγήσεις από την πένα του Παπαδιαμάντη.

Το έργο γίνεται διασκεδαστικό επειδή παρουσιάζει μια ευρεία γκάμα αστείων χαρακτήρων, αλλά και γιατί προβάλει σατυρικά την έντονη αγωνία των υποψηφίων να μαζέψουν τις περισσότερες ψήφους. Φυσικά, εκτός από τις δωροδοκίες, υπάρχουν και άλλα στοιχεία διαφθοράς. Πέρα από τα διάφορα ταξίματα για διορισμούς και συντάξεις, συμβαίνει και το εξής:  οι διάφοροι διαμεσολαβητές μεταξύ υποψηφίου βουλευτή και ψηφοφόρων, χρεώνουν τον «πελάτη» τους με δωροδοκίες που δεν γίνονται ποτέ, αλλά τα λεφτά τα βάζουν οι ίδιοι στην τσέπη τους. Μέσα σε αυτό το σάπιο σύστημα, ο ψηφοφόρος είναι ορθότερο να δεχθεί να δωροδοκηθεί, παρά να μην πάρει τα λεφτά, γιατί έτσι στην ουσία τα χαρίζει στον μεσάζοντα.

Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου σκηνοθετεί και παίζει στην παράσταση. Η σκηνοθεσία του πραγματικά έχει όραμα. Ο Παπακωνσταντίνου πίστεψε σε αυτό το έργο και στις δυνατότητες του να αγγίξει τον άνθρωπο σήμερα. Και με τις σκηνοθετικές του επιλογές και τον πολύ καλό νεανικό θίασο ανέδειξε το έργο και φώτισε τα νοήματά του.

Οι αυτοσχεδιασμοί βγάζουν γέλιο, τα χορευτικά και η σωματική έκφραση των ηθοποιών δημιουργούν ωραίες ατμόσφαιρες και σου τραβάνε το ενδιαφέρον, αν και το κείμενο ίσως θα μπορούσε να ήταν λίγο μειωμένο σε έκταση. Τα σκηνικά είναι αρκετά λιτά, αλλά έχουν σημαντικό ρόλο στην παράσταση και είναι λειτουργικά. Καλό είναι το επίπεδο και των κουστουμιών για μια τέτοια νεανική και low badget παραγωγή, από την Λυδία Κοντογιώργη. Η μουσική διαδραματίζει σημαντικό ρόλο και στο φινάλε του έργου σε συγκινεί με το ωραίο τραγουδάκι του Μάνου Λοΐζου που δένει απολύτως αρμονικά με το αιχμηρό, αλλά έντονα παιχνιδιάρικο πνεύμα της παράστασης.

Οι ηθοποιοί είναι όλοι τους πολύ καλοί και δίνουν την ψυχή τους σε αυτή την παράσταση, με ωριμότητα- παρά τη νεανικότητα του θιάσου- και ταλέντο. Εκτός από τον Δημοσθένη Ξυλαρδιστό, που τον είχα ξεχωρίσει και ως Καπετάν Μιχάλη σε μια άλλη παράσταση, εξίσου αξιόλογες είναι οι ερμηνείες και των υπόλοιπων ηθοποιών, του Ελισσαίου Βλάχου, του Παύλου Εμμανουηλίδη, της Ροζαμάλιας Κυρίου, της Αγγελικής Μαρίνου, του Παναγιώτη Σούλη.

Γενικά, οι Χαλασοχώρηδες είναι μια πολύ αξιόλογη παράσταση, σύγχρονη, παιχνιδιάρικη, κωμική, αλλά και με έντονες πολιτικές αιχμές. Οι συντελεστές, με πρώτο τον σκηνοθέτη, αγάπησαν το έργο του Παπαδιαμάντη, είδαν τις δυνατότητες του και τις ανέδειξαν στο έπακρο, παρουσιάζοντας ένα πολιτικό σύστημα κωμικό και τραγικό και πολίτες διεφθαρμένους, αλλά πολύ ανθρώπινους και οικείους.

Γιώργος Σμυρνής