Είδαμε την «Γειτονιά των αγγέλων» στο Rex- Στην Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή…

Στο έργο του Καμπανέλλη δεν απουσιάζουν οι πολιτικές ιδέες: ο αποκλεισμός των ηττημένων του εμφυλίου, η οικονομική εκμετάλλευση, η καταγγελία των οικονομικών ελίτ είναι δομικά χαρακτηριστικά του έργου. Επίσης, υπάρχει η δυσκολία συνύπαρξης πλουσίων και φτωχών, που δημιουργεί εντάσεις και απειλεί να καταστρέψει έναν μεγάλο έρωτα. 

«Η γειτονιά των αγγέλων» διαδραματίζεται σε μια φτωχογειτονιά της Δραπετσώνας. Μιλάει για τον έρωτα ενός φτωχού εργάτη, που μισεί τους πλούσιους, με την κόρη ενός βιομήχανου. Ο έρωτας τους έχει στοιχεία πάθους και γυναικείας χειραφέτησης, που βλέπουμε και στην Στέλλα. Από την άλλη, όμως, προκειμένου να δείξει ότι ο έρωτας γεφυρώνει τις ταξικές διαφορές, έχει και κάποια μελό υπερβολή. Επίσης, είναι κάπως ρομαντικός ο τόνος με τον οποίο παρουσιάζεται η φτωχολογιά.

Η παράσταση που παρακολούθησα στο Rex είχε έντονο το μουσικό στοιχείο. Ο σκηνοθέτης, προκειμένου να κάνει πιο εύπεπτο το έργο, αλλάζει το φινάλε και δημιουργεί ένα χάπι εντ. Η Ξένια (Μαρίνα Ασλάνογλου), η πλούσια που ερωτεύεται τον οικοδόμο Ανδρέα (Νίκος Ψαρράς), αποξενωμένη από τον περίγυρο της φτωχής πλην τίμιας Δραπετσώνας, στο έργο του Καμπανέλλη αυτοκτονεί. Όμως στην παράσταση που είδαμε, απλά έχει λιποθυμήσει. Συνέρχεται και όλα είναι ωραία και καλά. Όλοι συμφιλιώνονται και είναι ευτυχισμένοι.

Έτσι το έργο γίνεται πιο ανάλαφρο και σε συνδυασμό με την πανταχού παρούσα μουσική, είναι ένα αρκετά ανώδυνο θέαμα. Αυτό κατά την γνώμη μου είναι μάλλον θετικό, αφού το έργο του Καμπανέλλη ήταν ήδη αρκετά υπερβολικό και χωρίς ένα φουλ δραματικό φινάλε. Τουλάχστον, με το ευχάριστο τέλος το έργο μένει σταθερό σε έναν στόχο, να δημιουργήσει ένα χαριτωμένο θέαμα για το κοινό, με μουσική και χορό, ωραία σκηνικά και έναν μελοδραματικό έρωτα, που θα συγκινήσει όσους αγαπούν τα love stories (δηλαδή τους περισσότερους). Και νομίζω ότι τα καταφέρνει. 

Με την παρουσία των τραγουδιών και της μουσικής του Θεοδωράκη, τον εξαίρετο τραγουδιστή, το έργο θυμίζει λίγο το «Ποιος τη ζωή μου», όπου η παρουσία της μουσικής πάντως ήταν πιο δικαιολογημένη. Η μουσική του Θεοδωράκη υπήρχε και στο πρώτο ανέβασμα της δεκαετίας του 60, αλλά τώρα τα τραγούδια έχουν σχεδόν διπλασιαστεί, με αποτέλεσμα το μουσικό στοιχείο να είναι πολύ έντονο. Τα ρούχα εποχής και τα σκηνικά έχουν ενδιαφέρον, κυρίως γιατί η σκηνή έχει πολύ χρώμα.

Ως προς τις ερμηνείες, το ζευγάρι του Νίκου Ψαρρά και της Μαρίνας Ασλάνογλου ξεχωρίζει, καθώς βρίσκεται στο επίκεντρο της παράστασης. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί, κινήθηκαν σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο. Περισσότερο πάντως μου άρεσε ο τραγουδιστής, για να είμαι ειλικρινής,  και τα τραγούδια της παράστασης.

Γενικά, το συνολικό αποτέλεσμα στην «Γειτονιά των Αγγέλων» πετυχαίνει τον στόχο του, που είναι κυρίως ψυχαγωγικός. Σε βάζει στο κλίμα μιας δύσκολης εποχής, χωρίς να σε ψυχοπλακώνει, απαλείφοντας με τις μουσικές και την αλλαγή στο φινάλε τον υπερβολικό μελοδραματισμό του έργου. Έτσι, θα ικανοποιήσει το κοινό που αγαπάει την συγκεκριμένη εποχή. Ίσως δεν είναι το πιο βαθύ έργο, αλλά τουλάχιστον βλέπεται ευχάριστα. 

Γιώργος Σμυρνής