H Patti Smith γράφει για τον Lou Reed: “Επέλεξε την ιδανική μέρα για να αφήσει τον κόσμο πίσω του”

“Την Κυριακή το πρωί σηκώθηκα νωρίς. Είχα αποφασίσει από το προηγούμενο βράδυ να πάω στον ωκεανό, εκεί έριξα ένα βιβλίο και ένα μπουκάλι νερό σε ένα σάκο και ξεκίνησα για το Rockaway Beach. Ένιωθα πως ήταν μια σημαντική ημέρα, αλλά δεν κατάφερα να σκεφτώ κάτι συγκεκριμένο. Η παραλία ήταν άδεια,και με την επέτειο του τυφώνα Sandy να πλησιάζει, η ήσυχη θάλασσα φαινόταν να ενσαρκώνει την αντιφατική πραγματικότητα της φύσης. Στάθηκα εκεί για λίγο, και παρακολούθησα την χαμηλή πτήση ενός αεροπλάνου, όταν έλαβα ένα μήνυμα από την κόρη μου, Jesse. Ο Lou Reed ήταν νεκρός. Έκανα ένα βήμα πίσω και πήρα μια βαθιά ανάσα.  Τον είχα δει με τη σύζυγό του, Laurie, στην πόλη πρόσφατα, και είχα αισθανθεί ότι ήταν άρρωστος. Η κούραση σκιάζει το πάντα φωτεινό της πρόσωπο. Όταν ο Lou είπε αντίο, μπορούσες να διακρίνεις στα σκούρα του μάτια, μια απροσδιόριστη, καλοσυνάτη θλίψη.

Γνώρισα τον Lou στο Max του Kansas City, το 1970. Εκείνο το καλοκαίρι, οι Velvet Underground, θα έπαιζαν δύο set κάθε νύχτα για αρκετές εβδομάδες. Ο κριτικός και  λόγιος Donald Lyons σοκαρισμένος όταν έμαθε ότι δεν τους είχα δει ποτέ, με συνόδευσε επάνω για το δεύτερο σετ της πρώτης νύχτας τους. Ξετρελάθηκα και χόρευα συνέχεια, ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να χορεύει για ώρες με τον ήχο των Velvet Underground. Μια παράφωνη μηχανή που θύμιζε σερφ, σου επέτρεπε να κινείσαι πολύ γρήγορα ή πολύ αργά. Ήταν η αργοπορημένη αλλά αποκαλυπτική μου εισαγωγή στο Sister Ray.

Μέσα σε λίγα χρόνια, στο ίδιο δωμάτιο στον πάνω όροφο του Max, ο Lenny Kaye, ο Richard Sohl και εγώ παρουσιάσαμε τη δική μας γη των χιλίων χορών. Ο Lou συχνά σταματούσε για να δει τι σκαρώνουμε. Ένας πολύπλοκος άνθρωπος που ενθάρρυνε τις προσπάθειες μας και μετά γύριζε και με προκαλούσε σαν μικρός Μακιαβέλι. Προσπαθούσα να αποστασιοποιηθώ από αυτόν, αλλά σαν αίλουρος, εμφανιζόταν ξαφνικά και με αφόπλιζε με κάποια φράση του Delmore Schwartz για την αγάπη και το θάρρος. Δεν καταλάβαινα την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του ή την ένταση των διαθέσεων του, που άλλαζαν, όπως και η ομιλία του, από το σπιντάρισμα στη λακωνικότητα. Αλλά καταλάβαινα την αφοσίωσή του στην ποίηση και την εξελισσόμενη ποιότητα των παραστάσεων του. Είχε μαύρα μάτια, μαύρο T-shirt, χλωμό δέρμα.
 
Ήταν περίεργος, μερικές φορές καχύποπτος, ένας αδηφάγος αναγνώστης, ένας εξερευνητής του ήχου. Ένα σκοτεινό πετάλι κιθάρας, για αυτόν ήταν ένα ακόμη ποίημα. Ήταν ο σύνδεσμος μας με την περίφημη ατμόσφαιρα του Factory. Είχε κάνει τον Edie Sedgwick να χορέψει. Ο Andy Warhol είχε ψιθυρίσει στο αυτί του. Ο Lou έφερε τις ευαισθησίες της τέχνης και της λογοτεχνίας στη μουσική του. Ήταν ο ποιητής της Νέας Υόρκης, της γενιάς μας, υπερασπιζόμενος τους ασυμβίβαστους, όπως ο Ουίτμαν τους εργάτες και ο Λόρκα τους καταδιωγμένους. Καθώς η μπάντα μου εξελίχθηκε και κάλυπτε τα τραγούδια του, ο Lou έδωσε τη συγκατάθεσή του. Προς το τέλος της δεκαετίας του εβδομήντα, όταν ετοιμαζόμουν να φύγω για το Ντιτρόιτ, τον συνάντησα σε ένα ασανσέρ στο παλιό ξενοδοχείο Gramercy Park. Κουβαλούσα ένα βιβλίο με ποιήματα του Ρούπερτ Μπρουκ. Πήρε το βιβλίο από το χέρι μου και κοιτάξαμε μαζί τη φωτογραφία του ποιητή. Τόσο όμορφος, είπε θλιμμένα. Ήταν μια στιγμή απόλυτης γαλήνης. Καθώς τα νέα του θανάτου του Lou εξαπλώνονταν, μια συνεχώς μεταβαλλόμενη σαν κύμα ενέργεια, έφτασε στην κορύφωση της. Δεκάδες μηνύματα άρχισαν να καταφτάνουν. Μια κλήση από τον Sam Shepard, που οδηγούσε ένα φορτηγό στο Κεντάκι. Το μήνυμα ενός φωτογράφου από το Τόκυο. “Κλαίω “. Καθώς θρηνούσα δίπλα στη θάλασσα κοιτάζοντας τον ουρανό, δύο εικόνες μου ήρθαν στο μυαλό. Η πρώτη ήταν το πρόσωπο της συζύγου του, Laurie . Ήταν ο καθρέφτης του. Στα μάτια της μπορούσες να δεις την καλοσύνη του, την ειλικρίνεια και την συμπόνοια. H δεύτερη εικόνα, ήταν η υπέροχη, μεγάλη, καραβέλα, στην οποία ποθούσε να ανέβει και να πλεύσει, όπως γράφει στους στίχους του αριστουργήματος του, " target="_blank">Heroin. Τον φαντάστηκα να περιμένει κάτω από το σύμπλεγμα του αστερισμού που δημιουργούν οι ψυχές των ποιητών και που τόσο επιθυμούσε να γίνει μέρος του.

Πριν κοιμηθώ, έψαξα για τη σημασία της ημερομηνίας της 27ης Οκτωβρίου και διαπίστωσα ότι ήταν τα γενέθλια του Dylan Thomas και της Sylvia Plath. Ο Lou είχε επιλέξει την ιδανική μέρα για να σαλπάρει και να αφήσει το κόσμο πίσω του, την ημέρα των ποιητών, την Κυριακή το πρωί…”