Το παράλογο για τον Καμύ είναι συνακόλουθο της ζωής. Στην ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ ο θεατής δεν θα έχει την πολυτέλεια της αγωνίας του τι θα γίνει στην εξέλιξη της ιστορίας που θα παρακολουθήσει. Ξέρει από την αρχή το τέλος. Η απόφαση για το έγκλημα είναι δεδομένη. Από την αρχή έχουμε ξεκάθαρη την εικόνα του θύματος και του θύτη. Η Αγωνία μας επικεντρώνεται στις αιτίες. Ο Γιος είναι το ξεκάθαρο θύμα μιας βάσκανης μοίρας που θέλει τον άνθρωπο έρμαιο στο πιο απαλό δολοφονικό αεράκι. Το παράλογο είναι ότι όλα ορίζονται από μια αδυσώπητη τυχαιότητα, από μια παράλογη αλαζονεία και ένα τεράστιο εγώ.
Για το ΕΓΩ και το ΘΕΛΩ οι ήρωες γίνονται θύτες και θύματα ταυτόχρονα. Η μάνα η αδερφή και η σύζυγος, τυπικά δείγματα του σύγχρονου ανθρώπου, στροβιλίζονται δίχως την ψευδαίσθηση της ελπίδας, δίχως την ασπίδα της φιλανθρωπίας, δίχως το ψεύδος της αγάπης.
