Είδαμε την Κούκλα της Βιτρίνας στον Λύχνο – Ο θάνατος σου πάει πολύ!

Τις ει;
Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης της “Κούκλας”, Θοδωρής Κατσαρός, πρωτοανέβασε το έργο το καλοκαίρι σε μια “καμαρούλα μια σταλιά” στον χώρο γνώσης και πολιτισμού ΠΟΛΙΤΕΙΑ στην Ακαδημία Πλάτωνος. Οι ηθοποιοί είναι νέα παιδιά με βασικές σπουδές υποκριτικής ή συναφών τεχνών, όπως ο χορός και η μουσική. Ο σκοπός του έργου, προφανής σε όλη διάρκειά του: να δείξει ότι το “περιθώριο” κυκλοφορεί ανάμεσά μας και ότι σε αυτό μπορεί να βρεθεί ανά πάσα στιγμή ο καθένας μας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη στάση μας απέναντι στους άλλους και απέναντι στη ζωή.

Η παράσταση έγινε “χιτ” διαφημιζόμενη από στόμα σε στόμα, και ο θίασος στην συνέχεια συμμετείχε στο φεστιβάλ μονολόγων του 92 ART, κερδίζοντας το πρώτο βραβείο παράστασης και σκηνοθεσίας.

Ε, κι αφού είχαν “ρεύμα”, φυσικά το συνέχισαν πιο “σοβαρά”, βρίσκοντας στέγη στον Λύχνο. Απ’ ό,τι μαθαίνουμε, αυτό το “ρεύμα” τώρα μεταφράζεται σε μια πολύ ικανοποιητική προσέλευση “πραγματικών” θεατών (όσων δηλαδή δεν είναι με προσκλήσεις) που αγγίζει το sold-out στις 2 εβδομαδιαίες παραστάσεις, και σε αντιδράσεις που κυμαίνονται από το αυθόρμητο γέλιο στα κωμικά σημεία μέχρι την ταύτιση που εκμυστηρεύονται στα καμαρίνια εκπρόσωποι του underground πληθυσμού της πόλης (συζητείται επίσης ενδεχόμενη παράταση παραστάσεων – βέβαια σε περίπτωση που θέλετε να το δείτε, βασιστείτε στα σίγουρα και όχι στις πιθανότητες).

“Underground” είναι σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες της παράστασης, με μία εξαίρεση που αποτελεί και αγαπημένο κλισέ του ελληνικού Twitter – ω ναι, είναι η Ελληνίδα μάνα, την οποία ξέρεις καλά, αλλά πάντα σου αρέσει να την συζητάς! Καθένας από τους εννέα χαρακτήρες έχει από μια προσωπική (κωμικο)τραγική ιστορία να διηγηθεί στον σύντομο μονόλογό του. Όσον αφορά στα σκηνικά μέσα που χρησιμοποιούνται για να τους πλαισιώσουν, είναι πενιχρά (εξαίρεση το μακιγιάζ, όπου ειδικά στην περίπτωση της κούκλας έχει γίνει εξαιρετική δουλειά): ένα τραπέζι, κάποια καθίσματα και μερικά φορητά βοηθητικά αντικείμενα για κάθε ήρωα – το βίντεο δεν πιάνεται ως εξεζητημένο μέσο, αφού το βλέπουμε πλέον κατά κόρον. Και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, από τη στιγμή που έχεις να διαχειριστείς στην ίδια σκηνή εννέα ήρωες με ισάριθμους μονολόγους.

Πόσα απίδια πιάνει ο σάκος
Η κύρια δυσκολία της παράστασης είναι να προκαλέσει συγκίνηση και να δικαιολογήσει τα ξεσπάσματα των ηρώων μέσα από συμπυκνωμένα νοήματα και σε στενά χρονικά περιθώρια. Εκεί δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά. Επίσης παρόλο που δίνονται καθαρά δύο κοινά στοιχεία μεταξύ των μονολόγων -η κούκλα και ο θάνατος- η παράσταση φαντάζει περισσότερο ως συρραφή σκετς και λιγότερο ως στιβαρό θεατρικό σύνολο. Το μεγάλο της ατού, αντίθετα, είναι η χιουμοριστική πένα του Θοδωρή Κατσαρού, που σε κάποια σημεία και στον μονόλογο που ερμηνεύει ο ίδιος, δίνει “θεϊκές” ατάκες. Στους δε αυτοσχεδιασμούς του και στον καβγά του με την μπουζουξού Τόνια Πρέκου, διαφαίνεται το πηγαίο κωμικό του ταλέντο.