Κάτια Γκουλιώνη: Μόνο από την ευτυχία έρχεται ο βιοπορισμός…
Σ’ έναν ακαθόριστο χωροχρόνο, εννέα γυναίκες διαφορετικών ηλικιών και καταβολών κάθε πρωί ξυπνούν και κάθε βράδυ πεθαίνουν. Ξανά και ξανά, με αμηχανία και αξιοπρέπεια. Κάθε ημέρα τους είναι σαν μια ολόκληρη ζωή που πρέπει να γεμίσει από δραστηριότητες που θα δικαιολογήσουν το πιο μεγάλο ερωτηματικό: Γιατί βρίσκονται σε αυτόν τον κόσμο και ποιος είναι ο σκοπός τους; Το σκηνικό αυτό στήνεται φέτος στο θέατρο 104 στη θεατρική παράσταση «Ευτυχισμένες μέρες στους τεφρούς κήπους» που γεννήθηκε στο μυαλό της ηθοποιού Κάτιας Γκουλιώνη, η οποία υπογράφει και τη σκηνοθεσία. Όπως μας είπε η ίδια, οι ηρωϊδες της είναι εμπνευσμένες από τις “Ευτυχισμένες μέρες” του Μπέκετ αλλά και το εμβληματικό ντοκιμαντέρ “Grey Gardens” των αδελφών Μέιλς. Συνέντευξη στη Μάρη Τιγκαράκη
Το ντοκιμαντέρ “Grey Gardens” καταγράφει την καθημερινότητα δύο γυναικών της 79χρονης Ίντιθ Μπουβιέ Μπιλ και της 56χρονης κόρης της Ίντι, θείας και ξαδέρφης αντίστοιχα της Ζακλίν Κένεντι-Ωνάση, που ζούσαν στο ήσυχο Ιστ Χάμπτον της Νέας Υόρκης, κάτω από άθλιες συνθήκες, μέσα σε μία σάπια ξύλινη έπαυλη που είχε γίνει καταφύγιο για αναρίθμητες γάτες και είχε γεμίσει με ακαθαρσίες. Με την πλήρη συγκατάθεση των δύο γυναικών, οι αδελφοί Μέιλς πέρασαν έξι εβδομάδες στην έπαυλη, κινηματογραφώντας τα δρώμενα στο εσωτερικό του σπιτιού. Όπως αναφέρει η Κάτια Γκουλιώνη, “λάτρεψα το ντοκιμαντέρ και σκεφτόμουν πως θα μπορούσε να μεταφερθεί στο θέατρο. Αλλά εγκατέλειψα την ιδέα γιατί φοβόμουν και θεωρώ ότι δεν μπορεί κανείς να αναπαραστήσει τόσο καλά υποκριτικά και σκηνοθετικά ένα έργο όσο καλά το κάνουν τα ντοκιμαντέρ.”
Ωστόσο οι δισταγμοί της ξεπεράστηκαν μετά από ένα διάστημα παραμονής της στη Βαρσοβία. “Οι Πολωνοί μου άλλαξαν πολύ την αντίληψη μου και πυροδότησαν το θεατρικό αυθορμητισμό μου. Έτσι μόλις επέστρεψα, πήρα την απόφαση να τελειώνω μ’ αυτήν την εκκρεμότητα, και λέω εκκρεμότητα γιατί πιστεύω ότι ακόμη και η πιο ωραία δημιουργική διαδικασία, όταν δεν ολοκληρώνεται μετατρέπεται σε πτώση. Και η πτώση είναι κάτι που δεν μου αρέσει καθόλου, θα προτιμούσα να μην το είχα σκεφτεί καν.”
Οι «Ευτυχισμένες μέρες» ήρθαν να συμπληρώσουν το παζλ και να δώσουν το “θεατρικό πάτημα” που έλειπε… Η Κάτια Γκουλιώνη διέκρινε πολλά κοινά σημεία στα δύο έργα: “το κείμενο του Μπέκετ μοιάζει να είναι απομαγνητοφώνηση των ηρωίδων του ντοκιμαντέρ των Μέιλς. Δυο σύγχρονες αντί-τραγωδίες με ένα κοινό παρονομαστή. Την ιδρυματοποίηση από επιλογή” . Η ίδια προσδιορίζει ως σημεία ταύτισης των δύο έργων: “την ακινησία του τόπου, την φθορά του χρόνου, την χαρά της παρουσίας του άλλου… Την δραματική μεγαλοπρέπεια των απομονωμένων γυναικών και τη χρήση των αντικειμένων για να μοιραστούν όχι το παρελθόν αλλά την αμηχανία τους”.
Η ιδιαίτερη αυτή παράσταση χρηματοδοτήθηκε μέσα από crowdfunding, μια πρακτική που υιοθετούν όλο και περισσότερες καλλιτεχνικές ομάδες για να στηρίξουν τις παραγωγές τους. Αν και η Κάτια Γκουλιώνη παραδέχεται ότι “χωρίς την εναλλακτική χρηματοδότηση η παράσταση δεν θα πραγματοποιούνταν”, εκφράζει το φόβο της ότι έτσι όπως πάμε θα καταλήξουμε ν’ αντικαταστήσουμε εξ’ ολοκλήρου το βασικό, δηλαδή την κρατική στήριξη από το εναλλακτικό και “χωρίς το βασικό δεν στέκει σαν όρος το εναλλακτικό”.
Η σκηνοθέτις ανήκει στη νέα γενιά των καλλιτεχνών που προσπαθεί μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες να βιοποριστεί μέσα από την Τέχνη. Υποστηρίζει ότι “ευτυχώς” οι νέοι καλλιτέχνες όπως και η ίδια “αρνούνται να δεχτούν τον ευνουχισμό που τους επιβάλλει ο κάθε άσχημος αμόρφωτος “παράγοντας” αυτής της παράλογης πραγματικότητας που ζούμε“. Που βρίσκει τη δύναμή της; “Στην ευτυχία, μόνο μέσα απ’ αυτήν έρχεται ο βιοπορισμός”.
Η παράσταση “Ευτυχισμένες μέρες στους τεφρούς κήπους” παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 στο Θέατρο 104.
Δείτε το εξαιρετικό site της παράστασης εδώ
