«Υπάρχει ακόμα χώρος απόψε στο Μουνή της Κιτσοπούλου;»
«Όσοι είστε για το Μουνή της Κιτσοπούλου, παρακαλώ περάστε κάτω τις σκάλες»…Το να παρακολουθείς τις άβολες συμπεριφορές του προσωπικού όποτε πρέπει να αναφερθούν στην παράσταση «Μουνής», είναι τόσο απολαυστικό όσο και τα bold γράμματα του τίτλου στη γιγαντοαφίσα έξω από το Θέατρο του Νέου Κόσμου. Από μόνο του, αυτό είναι μια μικρή νίκη ενάντια στον επιφανειακό καθωσπρεπισμό που πνίγει αυτή τη χώρα, σήμερα όπως και πάντοτε. Σ’αυτόν τον καθωσπρεπισμό επιτίθεται με απίστευτο «Κέφι» και η Λένα Κιτσοπούλου, μέσα από το ομώνυμο διήγημα «Ο Μουνής» (συλλογή «Μεγάλοι Δρόμοι»).Από τον Μανώλη ΒαμβούνηΠηγή: www.gkoultoura.gr
Μουνής.
Μου-νής. Μ-ο-υ-ν-ή-ς. ΜΟΥΝΗΣ. ΜΟΥΝΗΣ. ΜουνήςΜουνήςΜουνής.
Μουνή, Μουνή έχω ριζικό, Μουνή, Μουνή έχω μοίρα. (Μα τον δικό μου τον Μουνή, τον έφαγε η επαρχία).
Τι λέγαμε; Α, ναι. «Κέφι», με την αγνή, πατροπαράδοτη έννοια της Ελλάδος που συναντάς μόνο στην άσπιλη, εξιδανικευμένη Ελληνική Επαρχία: της οικογένειας, του πανηγυριού, του γλεντιού, του κυκλικού χορού. Εκεί όπου όλοι ξέρουν ο ένας τον άλλο -αλλά και ο ένας για τον άλλο- και μοιράζονται αυτές τις πληροφορίες σαν πολύτιμο συνάλλαγμα στα προαναφερθέντα γλέντια, στα τραπέζια, στις ταβέρνες ή στα κομμωτήρια, κάτω από το κάλυμμα των τηλεπεριοδικών και τις στριγγλιές της Κατερίνας από το Ρετιρέ, τότε όπως και τώρα.
Γνωρίζουν όλοι, και για τα ξυλοκοπήματα και τα νυχτοπερπατήματα και τα μπάσταρδα και τα κουκουλώματα… και σιωπούν. Μόνο ο «Μουνής» τα ακούει όλα (με τα καρτουνίστικα υπερμεγέθη αυτιά του) και τα ζωγραφίζει -όπως είναι το χούι του- με ένα μολυβάκι πάνω στα χάρτινα τραπεζομάντηλα του καφενείου. Σαν βάρβαρες ακατανόμαστες γελοιογραφίες, εξιστορούν όλα τα ανομολόγητα πάθη και μυστικά της Επαρχίας: ένα κομμένο αυτί κρεμασμένο μαζί με τη μπουγάδα, ένας ανάπηρος σε καροτσάκι ντυμένος γαμπρός, μια κόρη κρεμασμένη ανάποδα από το τσιγκέλι ή δυο δίδυμα στο καρότσι με ύποπτα γνώριμα τεράστια αυτιά…
Αυτά τα τραπεζομάντηλα συλλέγει και κολλάει στους τοίχους του υπόγειου του ΘΝΚ ο σκηνοθέτης Παντελής Δεντάκης (του περσινού υπερ-αγαπημένου μας «Βυσσινόκηπου» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου), εν είδει αγιογραφιών, με θέμα πεσμένους επαρχιακούς μάρτυρες: τον κερατά τον Παντζαρά με την Παντζάραινα, την τσαχπίνα την Ανθή, τον Κωστή τον Σακάτη και την Κωλαθηνά με την κοιλιά τούρλα κάτω απ΄το νυφικό, τον Αργύρη τον Κοντοκουρεμένο, τη μπλαβιασμένη Παπαδιά και τον μικρό του Μπερδούλια.
Είναι ταιριαστό, μέσα και έξω από το έργο, να είναι τα «παιδιά» οι αποδέκτες όλης αυτής της βίας. Οι ταλαντούχοι ηθοποιοί της ομάδας 4frontal/Ω2 ανδρώνονται εδώ, δοκιμάζονται σε ένα σίγουρα απαιτητικό και ενήλικο κείμενο, το οποίο σχεδόν επιβάλλει το ξεγύμνωμα, ψυχικά και σωματικά, του ηθοποιού και τον εξευτελισμό του.
Η σκηνοθεσία, στην αρχή τουλάχιστον, πατάει «στις μύτες» απέναντι στο κείμενο της Κιτσοπούλου. Αρκείται σε μια αποστασιωποιημένη αφήγηση των γεγονότων, με την ιδιαίτερη πλούσια γλώσσα του διηγήματος, από στόμα σε στόμα. Κάτι οι πουκαμίσες και οι βάτες, κάτι η (Θεοί μου, πόση) λακ και οι μουστάκες, κάτι και το ανεκδιήγητα «τρου» λαϊκό «Ένας Αητός Καθότανε» του Σταύρο Γιαννουλάδη (με την πλούσια Δαλιανιδική κόμη του), παραπλανείται το κοινό σε μια αίσθηση «ευχάριστης εξόδου για βουκωλική κωμωδία»..
Αυτή η αίσθηση όμως δεν διαρκεί για πολύ, και η κρυμμένη αλήθεια της βίας σκάει στα μούτρα των θεατών σαν λούσιμο με βρωμερή ξινισμένη φασολάδα της γιαγιάς. Οι Κιτσοπουλικές εκρήξεις σκάνε αδησώπητα μέσα σε αυτή την ψευδαίσθηση σαχλής παρωδίας: η *ακραία* και επιτηδευμένα προσβλητική (και γι’αυτό τόσο θαραλλέα) «κωμική» αναπαραστάση του ανάπηρου Κωστή από τον Θανάση Ζερίτη, οι εκδοχές της βίας (ενδοοικογενειακής και ιδιαίτερα απέναντι στα παιδιά), η ακόμα πιο άβολη σεξουαλική σκηνή του φινάλε ή ο τελικός μονόλογος της Νεφέλης Μαϊστράλη, σπαρακτικός μέσα στη γελοιότητα του ζητήματος του…
Αυτές οι στιγμές που οι ηθοποιοί μπαίνουν στους χαρακτήρες τους, προσεγγίζοντας τους σε πρώτο πρόσωπο, αυτές είναι και η ουσία, εκεί όπου η παράσταση απογειώνεται αληθινά και επίπονα.
Αυτές που σκουπίζουν τη μάσκαρα που τρέχει, και λένε, στον Μουνή τους, όλα. Και μπράβο τους.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης
Επιμέλεια κίνησης: Αγγελική Στελλάτου
Σκηνικά – Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα
Μουσική: Κώστας Νικολόπουλος
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Φωτογραφίες: Κάλλι Χαρόβα
Βοηθοί σκηνοθέτη: Πάνος Τοψίδης, Αγάπη Κουρομπλή
Παίζουν οι ηθοποιοί: Σταύρος Γιαννουλάδης, Θανάσης Ζερίτης, Ελένη Κουτσιούμπα, Νεφέλη Μαϊστράλη, Αριστέα Σταφυλαράκη
Ω² (ομάδα αποφοίτων δραματικής σχολής Ωδείου Αθηνών)
Θέατρο του Νέου Κόσμου – Αντισθένους 7 & Θαρύπου, 117 43 Αθήνα – έως τις 15.12.2013
Τηλέφωνο: 210 9212900
Παραστάσεις: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21:15, Κυριακή 19:00
Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό 12€, Φοιτητικό/Ανέργων 8€
