Είδαμε τους «Αστερισμούς» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου- Παράλληλα Σύμπαντα

Στους Αστερισμούς ένας μελισσοκόμος γνωρίζεται με μια αστροφυσικό. Δύο διαφορετικοί κόσμοι ενώνονται. Ωστόσο, δεν είναι τόσο η διαφορετικότητα, αυτό που τονίζεται, αλλά η ποικιλία των πιθανοτήτων των συμπεριφορών τους. Όπως αφήνει να εννοηθεί το έργο, οι ίδιοι πρωταγωνιστές εμφανίζονται σε παράλληλες ζωές, όπου δεν συμβαίνει ποτέ το ίδιο ακριβώς πράγμα. Το έργο γίνεται κάποια στιγμή σπαρακτικό, καθώς παράλληλα με τα προβλήματα της ερωτικής σχέσης, μπαίνει στο παιχνίδι η φθορά του ανθρώπινου σώματος.

Οι «Αστερισμοί» παρουσιάζουν μια επαναληπτικότητα στις σκηνές που σου θυμίζει τον «Κυκλισμό του τετραγώνου». Όμως, σε αντίθεση με το αφόρητα κουραστικό για το θεατή εύρημα του Δημητριάδη, στο έργο του Νικ Πέιν αυτή η επανάληψη δεν κουράζει. Κατ’ αρχάς, οι σκηνές που επαναλαμβάνονται είναι πάρα πολύ σύντομες. Επίσης, υπάρχουν διαφοροποιήσεις στην εξέλιξη κάθε επανάληψης (δεν γίνονται δηλαδή τα ίδια πράγματα). Κι επίσης υπάρχει μια κεντρική ιδέα, παρμένη από τον χώρο της φυσικής και των μαθηματικών, αλλά και της φιλοσοφίας, που εξηγεί αυτό το εύρημα των επαναλαμβανόμενων ή παράλληλων ζωών.

Πέρα από τις επαναλήψεις, το έργο εξελίσσεται δραματικά με έναν συμβατικό, αλλά πολύ αποτελεσματικό τρόπο. Κινούμενο σε μια γκάμα που προχωράει από την αμηχανία της πρώτης γνωριμίας, στο χιούμορ της καθημερινής τριβής των ηρώων κι από εκεί στο ειλικρινές, βαθύ και πολύ ουσιαστικό δράμα. Όμως, όπως είναι δομημένο το έργο, αυτή η διαδρομή δεν είναι απολύτως γραμμική χρονικά.

Η σκηνοθεσία του Θεοδωρόπουλου αξιοποιεί με εξαιρετικό τρόπο τόσο το εύρημα της επανάληψης, που με τεράστια φυσικότητα κυλάει μέσα στην παράστασή του. Κι επίσης, αξιοποιεί το ταλέντο των δύο σπουδαίων πρωταγωνιστών του: της Στεφανίας Γουλιώτη και του Μάκη Παπαδημητρίου.

Η σκηνογραφία είναι απολύτως λιτή, αλλά η εικόνα είναι εκεί και συνδέει τις σκηνές μεταξύ τους, μαζί με τη μουσική. Αυτό γίνεται με τις αρκετά αφαιρετικές και ψαγμένες προβολές- σχετικές με το θέμα, αλλά και δυνατές ως προς τις χρωματικές τους επιλογές. Αυτές ορίζουν το χώρο της σκηνής. Δίνουν, όμως, και σημαντικές εικόνες που βοηθούν στην κατανόηση της κεντρικής ιδέας του έργου και στο να υπογραμμίζονται καταστάσεις και συναισθήματα.

Οι δύο πρωταγωνιστές κινούνται σε μια μεγάλη γκάμα συναισθημάτων σε ένα πολύ δύσκολο έργο, όπου απαιτεί να φεύγουν από ένα συναίσθημα ή να το επαναλαμβάνουν ελαφρώς παραλλαγμένο σε μία στιγμή σχεδόν. Η χημεία μεταξύ τους είναι άριστη και η συνεργασία τους εκπληκτική. Και οι δυο τους είναι πολύ φυσικοί στο παίξιμο, μπαίνουν πολύ βαθιά στους ρόλους τους και βγάζουν και αρκετό χιούμορ. Επίσης, καταφέρνουν και γίνονται συνταρακτικοί και οι δύο, όταν το έργο μπαίνει βαθιά μέσα στο δράμα.

Σε γενικές γραμμές, οι «Αστερισμοί» είναι μια πολύ ωραία παράσταση που κατά διαστήματα γίνεται συνταρακτική. Το ευρηματικό έργο του Νικ Πέιν αξιοποιείται εξαιρετικά από την σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, ενώ οι δύο πρωταγωνιστές, η Γουλιώτη και ο Παπαδημητρίου εντυπωσιάζουν με την φυσικότητα και το βάθος των ερμηνειών τους.

Γιώργος Σμυρνής