Το Τέταρτο Κουδούνι: Ζωζώ για χόρταση!

Θέλω ν’ αγιάσω αλλά δε μ’ αφήνει αυτό το Εθνικό του Σωτήρη Χατζάκη. Πάω στο «Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα», κάθομαι μετά να γράψω στο blog για την παράσταση, γράφω, πάω να κάνω την ανάρτηση, ψάχνω για φωτογραφίες στον δικτυακό τόπο του Εθνικού, καμίιιια φωτογραφία -πάαααπαλα, κατεβασμένες όλες. Τυχαίο; Δε νομίζω… 
Να θυμίσω πως την -έξοχη κατά τη γνώμη μου, τα διαβάσατε, αλλά και κατά τη γνώμη πάρα πολλών άλλων ακόμα- παράσταση, που τσίμπησε έξι απ’ τα Θεατρικά Βραβεία Κοινού τα οποία δίνει το «Αθηνόραμα» κι επαναλαμβάνεται φέτος φισκαρισμένη από κόσμο, άρα τα φέρνει στο Εθνικό, την υπογράφει ο προηγούμενος του Σωτήρη Χατζάκη καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου, σκηνοθέτης Γιάννης Χουβαρδάς…

Είδα και δυο απ’ τις καινούργιες παραστάσεις του Εθνικού: «Η γειτονιά των αγγέλων» -επίσης θα διαβάσατε τα σχετικά- και «Περιποιητής φυτών», είχαν την ευγένεια, όπως πάντα, να μου δώσουν απ’ το Θέατρο και τα προγράμματα. Καινούργιο ύφος. Που φέρνει στο κόμικ. Σε αντίθεση με τα ίδιου ύφους μπάνερ που έχουν αναρτηθεί έξω απ’ τις αίθουσες του Εθνικού και που μου άφησαν μια αίσθηση προχειρότητας, τα προγράμματα μου άρεσαν, ζωντάνεψαν, επί Χουβαρδά είχαν πολύ καλό περιεχόμενο αλλά μια μουρτζούφλικη αισθητική, λίγο σαν ξινή, σα γεροντοκορίστικη. Μου άρεσε πολύ κι η ιδέα με το προσαρμοσμένο στο τέλος του προγράμματος ένθετο με τις φωτογραφίες της παράστασης.
Υπεύθυνη των προγραμμάτων, η Ράνια Τριβέλλα, όπως και παλαιότερα, επί Νίκου Κούρκουλου. Η καλλιτεχνική επιμέλεια, του Πάρι Κούτσικου. Ο οποίος είναι γιος της σκηνογράφου/ενδυματολόγου Έρσης Δρίνη.

Μια κι ο λόγος για τον «Περιποιητή φυτών» που παίζεται στην Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού να σας γράψω και τη γνώμη μου για την παράσταση. Ποτέ δε μου άρεσε το έργο αυτό του Παύλου Μάτεσι με τον εξεζητημένο τίτλο και τα εξεζητημένα ονόματα των ηρώων του -Φρίξος, Κωνστάντιος, Περιποιητής…-, έργο που μου θυμίζει αναφανδόν δουλική απομίμηση του μπεκετικού «Περιμένοντας τον Γκοντό». Αλλά ο σκηνοθέτης Έκτορας Λυγίζος, που ‘χει ήδη δώσει καλά δείγματα και στο θέατρο -εκτός απ’ το πρόσφατο εξαιρετικότατο «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού» στον κινηματογράφο- έχει κάνει πολύ καλή δουλειά: μια τρυφερή, ποιητική, σωματική παράσταση πάνω σ’ ένα έξοχο σκηνικό/δάπεδο της Κλειώς Μπομπότη με τρεις πολύ καλούς ηθοποιούς –ο έξοχος Γιώργος Συμεωνίδης, ο Δημήτρης Παπανικολάου (επειδή, αυτή την εποχή, έχουμε ενεργούς δυο Δημήτρηδες Παπανικολάου, περίπου συνομήλικους, στο ελληνικό θέατρο, δε συνεννοούνται να κάνουν κάτι για να τους ξεχωρίζουμε, να προσθέσουν ένα αρχικό πατρώνυμου, για παράδειγμα;) κι ο νεαρός Μιχάλης Κίμωνας. Ο οποίος, φετινός απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού, μου άφησε την εντύπωση ενός μεγάλου ταλάντου εν εξελίξει, που θα διαπρέψει αν δουλέψει σωστά πάνω στη φωνή του και γενικότερα στα εκφραστικά του μέσα.

Δεν ξέρω ποιο θα ‘ναι το σκηνικό αποτέλεσμα -προς απόδειξιν- στην παράσταση που τη σκηνοθεσία της υπογράφει ο Πάνος Ηλιακόπουλος, με την Ωραιοζήλη Καραγιαννίδου, τον Δημήτρη Κωνσταντίνου και τον Σαμουίλ Ακινόλα να παίζουν τους τρεις ρόλους του έργου. Εκείνο που ξέρω είναι πως το μονόπρακτο του Γιουτζίν Ο’ Νιλ «Δίψα» που διάλεξαν ν’ ανεβάσουν δεν έχει ξαναπαιχτεί στην Ελλάδα, Όπου, όπως πολλές φορές έχω γράψει, οι άνθρωποι του θεάτρου μας μηρυκάζουν τα ίδια και τα ίδια έργα των κλασικών – Σέξπιρ, Ίψεν, Στρίντμπεργκ, Ο’ Νιλ, και.. και.., αγνοώντας πολλά άλλα τους, άπαιχτα κι άγνωστα στην Ελλάδα. Γιατί δεν ψάχνουν. Και γιατί δεν ξέρουν… Επομένως, θα πάω, έτσι κι αλλιώς, στο «Άβατον» να γνωρίσω το πρώιμο αυτό μονόπρακτο του Ο’Νιλ. Όπου τρεις επιζώντες από ένα καταστροφικό ναυάγιο -ένας τζέντλεμαν, μια χορεύτρια κι ένας νέγρος ναύτης- παραμένουν εγκλωβισμένοι σε μια βάρκα στη μέση του ωκεανού, χωρίς τροφή, χωρίς νερό, περιτριγυρισμένοι από καρχαρίες, χωρίς εμφανή ελπίδα διάσωσης. Μ’ ενδιαφέρει και το θέμα του. Πόσω μάλλον όταν είναι γραμμένο (1914) μ’ επιρροές απ’ το πρόσφατο ναυάγιο του «Τιτανικού» -στον απόηχό του.

Ηθοποιός εξαίρετος. Αλλά πάντα αμετροεπής ο Πέτρος Φιλιππίδης. «Με τον Ψαθά ‘επικοινωνώ’, παίζοντας ένα από τα κορυφαία έργα του […]. Δεν πρόκειται για μια παραδοσιακή κωμωδία αλλά κάτι παραπάνω. Θα το έβαζα δίπλα στα έργα του Τσέχοφ και του Στρίντμπεργκ» δήλωσε στην Σεμίνα Διγενή, σε συνέντευξή του για το onlytheater.gr, με αφορμή τον «Φον Δημητράκη» που παρουσιάζει στο «Mουσούρη». Ε!

Τα τρία -προς το παρόν…- απ’ τα πέντε, συνολικά, έργα της ακραίας αυτόχειρα Σάρα Κέιν, είδαν, βλέπουν ή θα δουν φέτος τα φώτα της ελληνικής σκηνής σε πέντε –προς το παρόν…- παραστάσεις: «Blasted – Ερείπια» απ’ τον Δημήτρη Τάρλοου τον Μάρτιο στο «Πορεία» του. Το «Λαχταρώ» ως «Λαχταρά ω» (φωτογραφία) έχει ήδη ανεβάσει η Ηλέκτρα Ελληνικιώτη με την ομάδα «Θέρος» στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου». Το ίδιο έργο με τον τίτλο «Crave (Λαχταρώ)» σε σκηνοθεσία Διονύση Καραθανάση παίζεται επίσης στην Θεσσαλονίκη -στο «Studio Κοιτώνες», στο πρώην στρατόπεδο Κόδρα, στην Καλαμαριά, απ’ την ομάδα «Oberon». Το «4.48 Ψύχωσις» ετοιμάζεται απ’ το «Θέατρο Δωματίου» σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου με προορισμό την Θεσσαλονίκη επίσης -το «Black Box» της «Αυλαίας»-, αλλά και με βλέψεις προς Αθήνα -σας έγραφα την είδηση στις 6 Νοεμβρίου. Ενώ στο «Παραμυθίας» παίζεται απ’ το «Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών» και το «βασισμένο στο έργο της Σάρα Κέιν ‘4.48 Psychosis’», όπως χαρακτηρίζεται, «Ψύχωση» του Τάσου Σαγρή σε σκηνοθεσία του.

Τα δεκατέσσερα χρόνια του έκλεισε –τινέιτζερ πια…- στις 25 Νοεμβρίου «Το Τέταρτο Κουδούνι» αφότου εμφανίστηκε -25 Νοεμβρίου 1999-, στην έντυπη μορφή του στα «Νέα». Όπου επέζησε σχεδόν δεκατρία χρόνια πριν μεταφερθεί στην αποκλειστικά ηλεκτρονική _ και πιο ελεύθερη από κάθε άποψη…- εκδοχή του, αφού έδωσε και τον τίτλο του στο ιστολόγιο αυτό. Σ’ όσους στήριξαν τη στήλη απ’ την πρώτη στιγμή και σ’ όσους εξακολουθούν να τη στηρίζουν και να τη διαβάζουν και να συμμετέχουν με σχόλιά τους και με κάθε άλλο τρόπο, ένα μεγάλο ευχαριστώ. Τη συνεχίζω, πάντα με αγάπη για το θέατρο και για την αλήθεια, αδιαφορώντας παντελώς για τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας…
Μαμά, γερνάω σε πλατείες θεάτρων…

Περισσότερα κείμενα του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη, στο προσωπικό του blog, “Το Τέταρτο Κουδούνι“