Ναταλία Τσαλίκη: Όσο πιο πολύ φαίνεται ότι “επικοινωνούμε”, τόσο πιο πολύ ξεγυμνώνεται η μοναξιά μας!

Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στο θεάτρο Τέχνης (Φρυνίχου 7) στις “Ευτυχισμένες Μέρες” του Σάμιουελ Μπέκετ, ένα κομβικό έργο στην ιστορία του θεάτρου. Με αφορμή αυτή την παράσταση, η Ναταλία Τσαλίκη μας παραχώρησε συνέντευξη, στην οποία μας εξηγεί μερικά από τα βαθιά και πανανθρώπινα νοήματα του συγκεκριμένου έργου, αλλά και γιατί εμφανίζεται “εγκλωβισμένη” επί σκηνής. Επίσης, μας μιλάει για τη μοναξιά που όλοι βιώνουμε, για τον πραγματικό εαυτό μας που κανείς δεν γνωρίζει, αλλά και το πώς βλέπει την θεατρική πορεία της κόρης της, Ηρώς Μπέζου αλλά και την κριτική που της ασκεί ο σύζυγός της Γιάννης Μπέζος.

-Τι σας γοητεύει στις “Ευτυχισμένες Μέρες” του Μπέκετ;
Το ίδιο το έργο είναι μία πρόκληση. Κατ’αρχήν, η μορφή του κειμένου. Ο τρόπος γραφής, το ύφος του που έχει μία επαναληπτικότητα, μια μελωδικότητα -σαν τραγούδι- και που δεν μοιάζει με τίποτα απ’ ‘οσα ξέρω. Έπειτα το βάθος του. Το περιεχόμενό του, που είναι εντελώς ανοιχτό σε πολλές αναγνώσεις, και που αγγίζει λεπτές, καλά κρυμμένες ανθρώπινες χορδές. Τέλος η αλήθεια και η συγκίνηση που εμπεριέχει.

-Στο πρώτο μισό της παράστασης η ηρωίδα εμφανίζεται επί σκηνής βυθισμένη μέχρι τη μέση και στο δεύτερο μισό μέχρι το λαιμό. Τι συμβολίζει αυτό;
Τον όποιο εγκλωβισμό μπορεί να βιώνει, ή πρόκειται να βιώσει -αν δεν προσέξει- ο καθένας μας. Την αδυναμία μας να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, να της δώσουμε την αξία που της αναλογεί, και να την κατευθύνουμε εκεί που ορίζει η καρδιά και το μυαλό μας. Την έλλειψη πρωτοβουλίας, την αδράνεια, τον εφησυχασμό που εγκυμονεί κινδύνους και σε ”βαλτώνει”, σε βυθίζει ύπουλα, χωρίς να το καταλάβεις. Και τόσα άλλα μαζί, που μπορεί να ανακαλύψει ο θεατής, και που δεν χρειάζεται να του τα εξηγούμε (όπως επιμένει ο ίδιος ο συγγραφέας), γιατί περιορίζουμε το εύρος του έργου.

-Ο Μπέκετ έχει γράψει στον “Ακατονόμαστο” ότι τη ζωή του έχουν σφραγίσει τρία πράγματα: Η αδυναμία του να μιλήσει, η αδυναμία του να σωπάσει και η μοναξιά. Οι Ευτυχισμένες Μέρες μιλούν γι’ αυτά τρία πράγματα;
Η Γουίννυ, μιλάει ακατάπαυστα. Τόσο η σιωπή, όσο και η φλυαρία, εμπεριέχουν μοναξιά. Ο Μπέκετ σ’ όλα του τα έργα, μιλάει για τα ίδια πανανθρώπινα θέματα. Την έλλειψη επικοινωνίας, την απομόνωση, τη μοναξιά, τη φθορά, το χρόνο, και με μεγάλη τρυφερότητα για τον άνθρωπο, επισημαίνει τη σημασία του να δίνεις αξία και νόημα στη ζωή. Κάτι που όπως λέει, απαιτεί δύναμη, θάρρος και σκέψη.

–Γιατί αναζητάτε ρόλους στο θέατρο τελείως αντίθετους από αυτό που είστε;
Κατ’ αρχήν, κανείς δεν γνωρίζει αυτό που πραγματικά είμαστε. Ούτε οι πολύ κοντινοί μας άνθρωποι, ούτε καν εμείς οι ίδιοι. Η γνώση του εαυτού μας, είναι ένα διαρκές ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ, και που καμιά φορά, στην πορεία, εκπλήσσει κι εμάς τους ίδιους. Ο καλλιτέχνης, καλείται κάθε φορά, να αναδείξει πτυχές του εαυτού του, που όσο πιο βαθειά κρυμμένες είναι, τόσο πιο γοητευτική και ενδιαφέρουσα η πρόκληση, να ψάξει γι’ αυτές και να τις φέρει στην επιφάνεια. Αυτό, ξέρετε, μας μαθαίνει τελικά τον εαυτό μας.

– Έχετε πει σε συνέντευξή σας “Δυστυχώς, έχουμε πάψει να επικοινωνούμε, να εννοούμε αυτό που λέμε, να κοιταζόμαστε στα μάτια. Πάντα υπάρχει μια δεύτερη σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού μας.” Που νομίζετε ότι οφείλεται αυτό;