Είδαμε το «Τώρα που γυρίζει» στο θέατρο Faust- Ταινίες για κουλτούρα ή για φράγκα;
Κάνουμε ταινίες για την τέχνη ή για το χρήμα; Τα ηθικά διλήμματα ενός παραγωγού του Hollywood εξετάζει το έργο «Τώρα που γυρίζει» του David Mamet, που ανεβαίνει στο θέατρο Faust σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου.
Ο Bobby Gould (Αλέκος Συσσοβίτης) είναι ένα υψηλόβαθμο στέλεχος σε μια εταιρεία του Hollywood. Έχει τη δυνατότητα να αποφασίσει τι θα γίνει ταινία και τι όχι. Ο Charlie Fox (Αλέξανδρος Μπουρδούμης) είναι ένας άνθρωπος πιο κάτω ιεραρχικά στην εταιρεία, αλλά προσφέρει στον Gould μια σίγουρη επιτυχία έχοντας κλεισμένο έναν σταρ του σινεμά. Αν το deal γίνει, αυτό θα σημαίνει τεράστια κέρδη και για τους δύο.
Το τρίο συμπληρώνει η Karen (Ευτυχία Γιακουμή), μια προσωρινή στην εταιρεία, αλλά πολύ σέξι. Ο Gould της δίνει τη δυνατότητα να του προτείνει κι αυτή μια ταινία. Η κοπέλα, ένα περίεργο πλάσμα που συνδυάζει έναν έντονο πουριτανισμό με μια χαλαρότητα στα σεξουαλικά ήθη, γοητεύεται από ένα περίεργο μυθιστόρημα, το οποίο μιλάει για τις συνέπειες της ραδιενέργειας, με κάποιες μεταφυσικές εξάρσεις στα όρια της σχιζοφρένειας. Αν και το έργο είναι εντελώς ακατάλληλο για ταινία- και μάλιστα για ταινία που βγάζει λεφτά (το κύριο ζητούμενο δηλαδή για τον Gould), η κοπέλα επιστρατεύει πολύ ισχυρά όπλα, για να τον πείσει να κάνει το βιβλίο αυτό ταινία και όχι το σιγουράκι που του πρότεινε ο Fox.
Τελικά, τι θα επιλέξει ο Gould: το «καλλιτεχνικό» (ο Θεός να το κάνει) έργο, για τις συνέπειες της ραδιενέργειας ή το εμπορικό του Fox;
Το «Τώρα που γυρίζει» δεν είναι από τα σπουδαιότερα έργα του Mamet. Η επιλογή των χαρακτήρων που εντάσσονται στο έργο είναι κάπως κλισέ, ενώ και το θέμα δεν είναι τόσο δυνατό όσο άλλα έργα του. Επίσης, δεν μπαίνει και τόσο στα βαθιά, αλλά σου κεντρίζει το ενδιαφέρον κι έχει ενδιαφέροντα νοήματα, την γνωστή γλώσσα του συγγραφέα και την ωμή ειλικρίνεια και τον σαρκασμό του.
Η σκηνοθεσία του Γιάννη Μόσχου προσπαθεί να δείξει ότι στο έργο υπάρχει ένας αγώνας μποξ ανάμεσα στους τρεις, που ενίοτε συμμαχούν σε επιμέρους δυάδες και απομονώνουν τον ένα. Το λειτουργικό σκηνικό, αρκετά λιτό, μετατρέπεται πότε σε ρινγκ, πότε σε γραφείο, πότε σε κρεβατοκάμαρα. Υπάρχει μια πρόθεση για μια ανάλαφρη προσέγγιση του έργου- το οποίο έτσι κι αλλιώς έχει ένα life style χαρακτήρα- ώστε να βλέπεται πιο ευχάριστα και να έρχεται πιο κοντά στην κωμωδία.
Μέσα σε αυτό το πνεύμα κινήθηκαν και οι ερμηνείες των ηθοποιών. Η Ευτυχία Γιακουμή είναι η πιο τεχνική ηθοποιός από τους τρεις. Έχει ένα ρόλο (της πλανεύτρας γραμματέως) που της πηγαίνει και στο παρουσιαστικό, αλλά έναν ρόλο αρκετά περίπλοκο, με στοιχεία πουριτανισμού που αρέσκονται αρκετοί αμερικανοί δραματουργοί να τοποθετούν σε γυναικείους ρόλους. Οι άλλοι δύο, ο Συσσοβίτης και ο Μπουρδούμης, χωρίς να εντυπωσιάζουν ερμηνευτικά, είναι διασκεδαστικοί, βγάζουν ενέργεια και αποπνέουν εκείνη την καφρίλα των παραγωγών του Hollywood, όπως θέλει να την δείξει ο συγγραφέας.
Σε γενικές γραμμές, χωρίς να είναι από τα καλύτερα έργα του Mamet, το «Τώρα που γυρίζει» βλέπεται αρκετά ευχάριστα και σου τραβάει το ενδιαφέρον. Η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες είχαν φρεσκάδα, χωρίς πάντως να φτάνουν και σε μεγάλα βάθη στοχαστικά και ερμηνευτικά.
Γιώργος Σμυρνής
