Βίκυ Παπαδοπούλου – Γιώργος Παπαγεωργίου: Δυστυχώς, ο έρωτας είναι παιχνίδι εξουσίας!

Αυτοί οι δύο σημαντικοί ηθοποιοί της γενιάς τους, ενώνουν τις δυνάμεις τους και γίνονται ένα από τα πιο hot ζευγάρια του φετινού θεατρικού χειμώνα στην παράσταση “Η Αφροδίτη με τη γούνα“. Ένα έργο με όνομα βαρύ σαν ιστορία, καθώς το θεατρικό έργο του Ντέιβιντ Άιβς, που έγινε και ταινία από τον Πολάνσκι πρόσφατα, βασίζεται στο ομότιτλο έργο του πατέρα του Μαζοχισμού, Λέοπολντ Φον Μαζόχ. Κι επίσης έχει γίνει τραγούδι του θρυλικού Lou Reed (Venus in Furs). 

Οι δύο ηθοποιοί μας μιλούν για την “Αφροδίτη με τη γούνα”, για τον μαζοχισμό των ανθρώπων, για τα παιχνίδια εξουσίας στον έρωτα, για τον θάνατο του Lou Reed και για πολλά ακόμα ενδιαφέροντα ζητήματα. 

-H Αφροδίτη με γούνα είναι κωμωδία ή δράμα;
Βίκυ Παπαδοπούλου: Είναι ένα πολύ έξυπνο έργο που έχει γραφτεί με χιούμορ και συνδυάζει στοιχεία κωμωδίας και στοιχεία θρίλερ, έχει πολλές εκπλήξεις. Δεν θα το χαρακτήριζα καθαρή κωμωδία. Είναι ένα παιχνίδι εξουσίας, γεμάτο εναλλαγές.

-Μιλήστε μου για τους ρόλους σας
Γιώργος Παπαγεωργίου: Παίζω τον Τόμας, έναν συγγραφέα- σκηνοθέτη, που έχει γράψει ένα θεατρικό έργο, το οποίο βασίζεται στο μυθιστόρημα του Μαζόχ «Η Αφροδίτη με τη γούνα». Ο ερωτικός κόσμος του Τόμας ταυτίζεται με τον ερωτικό κόσμο του κεντρικού ήρωα στο μυθιστόρημα του Μαζόχ, του πρώτου δηλαδή μαζοχιστή που συναντάμε στη λογοτεχνία.
Β. Παπαδοπούλου: Η Βάντα, που παίζω εγώ, παρουσιάζεται στο έργο ως μία καημένη, φτωχή, φιλόδοξη ηθοποιός, που ξεκινάει να διεκδικεί ένα ρόλο. Στη συνέχεια μπαίνει στο παιχνίδι του Τόμας και καταλήγει να γίνεται η Αφροδίτη. Ουσιαστικά περνάει μέσα από τόσους ρόλους, που καλύπτουν τα χαρακτηριστικά της απόλυτης γυναίκας. Είναι όλες οι γυναίκες σε μία. Περνάει από διάφορες φάσεις στο έργο. Μέσα από αυτή τη διαδρομή παρουσιάζουμε όλα τα χαρακτηριστικά της γυναίκας.

-Το έργο ανταποκρίνεται στις προσδοκίες αισθησιασμού που γεννά ο τίτλος;
Β. Παπαδοπούλου: Είναι βασισμένο στο έργο του Μαζόχ, αλλά δεν είναι το έργο του Μαζόχ. Υπάρχουν στοιχεία αισθησιασμού στην παράσταση, αλλά με το μέτρο που έχει θελήσει ο σκηνοθέτης. Δεν έρχεσαι να δεις μια αισθησιακή παράσταση, αλλά κάτι παραπάνω από αυτό.

-Οι Βάκχες του Ευριπίδη τι ρόλο παίζουν στο έργο;
Γ. Παπαγεωργίου: Οι Βάκχες είναι μια επιλογή του συγγραφέα, για την οποία μας μίλησε ιδιαίτερα σε ένα γράμμα που έστειλε στην παραγωγή. Στην ουσία, κουμπώνει σε σχέση με το φινάλε του έργου. Σχετίζεται με τον τρόπο που χρησιμοποιείται η έννοια του αρσενικοθήλυκου στις Βάκχες. Επίσης έχει να κάνει με την έκσταση των Βακχών.

-Στην παράσταση ακούγεται και το γνωστό τραγούδι των Velvet Undergound και του μακαρίτη Lou Reed, “Venus in Furs”. Πώς νιώθετε για την απώλεια του Lou Reed;
Γ. Παπαγεωργίου: Είναι μια ανατριχιαστική λίγο σύμπτωση. Δεν το βάλαμε εμείς το τραγούδι. Αναφέρεται από το συγγραφέα. Όσο για το θάνατο του Reed, σίγουρα έφυγε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της μουσικής. Την πρώτη φορά που χρησιμοποιήσαμε ένα μέρος από το Venus in Furs, προσωπικά ανατρίχιασα.
Β.Παπαδοπούλου: Την πρώτη φορά που παίχτηκε στις πρόβες το κομμάτι και καθώς είχαμε μάθει για το θάνατο του Reed, το μόνο που μπορούσε να συμβεί ήταν να μας σηκωθεί η τρίχα. Το Venus In Furs είναι για μένα ένα πολύ ωραίο κομμάτι και νιώθω μεγάλη χαρά που παίζεται στην παράσταση.

-Το έργο μιλάει για το μαζοχισμό. Γιατί οι άνθρωποι γίνονται μαζοχιστές;
Β. Παπαδοπούλου: Γιατί είναι ο καλύτερος τρόπος για να χαλιναγωγείς τον οποιονδήποτε. Ο μαζοχιστής έχει και τον σαδιστή και το μαζοχιστή μέσα του. Συνήθως γινόμαστε μαζοχιστές, όταν ζούμε έντονα συναισθήματα. Και τα έντονα συναισθήματα είναι κάτι που κυνηγάμε στη ζωή μας, είναι το αλατοπίπερο της ζωής. Εξαρτάται πόσο αντέχει βέβαια ο καθένας.
Γ. Παπαγεωργίου: Εμένα τον τελευταίο καιρό με απασχολεί πολύ η έννοια της διαστροφής σε μια ερωτική σχέση. Κατάλαβα λοιπόν ότι η διαστροφή ορίζεται από τους τρίτους. Μεταξύ των δύο, αν υπάρχει συμφωνία, δεν υπάρχει καμιά διαστροφή. Το διαστροφικό το ορίζει ένας τρίτος σε σχέση με τη δική του ηθική και οπτική. Άρα στην παράσταση, το διαστροφικό στη σχέση των δύο πρωταγωνιστών το ορίζει το κοινό. Στους δυο τους, από ένα σημείο και μετά υπάρχει μια αναζήτηση μιας τελικής συμφωνίας σε σχέση με το «διαστροφικό» τους υποτίθεται παιχνίδι που θα παίξουν μαζί. Και παύει να γίνεται κάποια στιγμή ενοχικό, αλλά γίνεται ο ορισμός της απόλαυσης.

-Η οντισιόν στο έργο από κάποια στιγμή μετατρέπεται σε ένα παιχνίδι ρόλων, όπου δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τον ηθοποιό από το ρόλο. Σας έχει τύχει να ταυτιστείτε τόσο πολύ με έναν ρόλο;
Γ. Παπαγεωργίου: Μου έχει τύχει! Ταυτίστηκα σε πάρα πολλά σημεία με τον Τόμας. Επίσης, στο παρελθόν ταυτίστηκα με έναν ρόλο σε μια παράσταση, τη Λυσιστράτη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Ήταν ένας ρόλος που τον φτιάξαμε μαζί με τον Γ. Κακλέα, τη Φρόσω Λύτρα και την Αλεξάνδρα Αϊδίνη. Κάναμε τότε ένα ζευγάρι με την Αϊδίνη, το οποίο ήταν εκτός έργου. Έπρεπε να υποδυθώ έναν κάφρο νεοέλληνα, που μαλώνει με την κοπέλα του στο θέατρο. Εκεί πέρα δεν έπρεπε να υποκριθώ κάτι, αλλά να πάρω ένα κομμάτι του εαυτού μου και να το φτάσω στο άκρο. Αυτό με είχε ιντριγκάρει πάρα πολύ σε αυτή τη διαδικασία.
Β. Παπαδοπούλου: Νομίζω ότι κάθε ηθοποιός κουβαλάει το ρόλο του επί 24ώρου βάσεως και προσπαθεί να τον βελτιώνει διαρκώς επί σκηνής. Η απόλυτη ταύτιση δε μου έχει συμβεί. Οι ρόλοι που κάνουμε έχουν στοιχεία του χαρακτήρα μας. Αλλά η απόλυτη ταύτιση είναι λίγο περίεργη και εκτός λογικής.

-Ο έρωτας είναι παιχνίδι εξουσίας;
Β. Παπαδοπούλου: Δυστυχώς ναι. Αρχικά οι άνθρωποι προσπαθούν να δείξουν πόσο καλύτεροι είναι ο ένας από τον άλλο. Ένας άσκοπος ανταγωνισμός, που δεν καταλήγει πουθενά. Όταν ξεπεραστεί αυτό το κομμάτι, τότε μπορεί να υπάρξει η ουσιαστική αγάπη.
Γ. Παπαγεωργίου: Ναι. Για μένα ο έρωτας είναι ένα συνεχές παιχνίδι εναλλαγής: πότε ο ένας έχει το πάνω χέρι, πότε ο άλλος. Κι αυτό είναι που το κάνει τόσο φλογερό. Όταν σταματήσει να συμβαίνει αυτό, περνάμε στην επόμενη φάση, στη σχέση, που είναι μια πιο κατασταλαγμένη κατάσταση. Αν όμως πριν δεν έχουν βρεθεί οι ισορροπίες και δεν έχει λυθεί το θέμα των ανταγωνισμών, τότε η σχέση δεν θα μπορέσει να φτουρίσει για πολύ.

-(Στον Γιώργο Παπαγεωργίου) Έχετε μιλήσει με πολύ θετικά σχόλια για τον δήμαρχο της Θεσσαλονίκης τον κ. Μπουτάρη.
Γ. Παπαγεωργίου: Το έχω δηλώσει κι ανοιχτά ότι τον υποστηρίζω. Αποτέλεσε για τη Θεσσαλονίκη μια πολύ σημαντική ευκαιρία, όταν αποφάσισε να κατέβει στις εκλογές, γιατί δεν είναι ένας βαθιά κομματικός δήμαρχος. Ήρθε σε μια εποχή που δεν υπάρχει φράγκο στη Θεσσαλονίκη. Όπως ξέρεις, ο προηγούμενος δήμαρχος έχει καταδικαστεί. Είναι ένας άνθρωπος με πολύ καλή αισθητική. Κάνει ό,τι μπορεί και είναι εκφραστής ενός κομματιού Θεσσαλονικέων που θέλουν να δουν ένα πιο νεανικό κομμάτι της πόλης τους, σε σχέση με το συντηρητικό και σφικτό κομμάτι που υπήρχε εδώ και μια 25ετία.

– Τα επόμενα σχέδιά σας ποια είναι;
Β. Παπαδοπούλου: Μέσα στο Χειμώνα θα βγει η ταινία του Γιάννη Οικονομίδη «Το μικρό ψάρι». Βασίζεται πάνω στο χαρακτήρα που ερμηνεύει ο Βαγγέλης Μουρίκης και έχει να κάνει με έναν πληρωμένο δολοφόνο. Παίζουν ακόμα ο Πέτρος Ζερβός, ο Ηλίας Τσορτέκης, ο Όμηρος Πουλάκης, η Πόπη Τσαπανίδου κάνει ένα ρόλο. Αυτό μπορώ να ανακοινώσω προς το παρόν.
Γ. Παπαγεωργίου: Παίζω τα πρωινά στην παιδική παράσταση Το Νησί των Θησαυρών στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Κάνω επίσης πρόβες με το Θωμά Μοσχόπουλο για τον Ρινόκερο του Ιονέσκο, που θα ανέβει στο Θησείο μέσα του Γενάρη. Επίσης, συμμετέχω στο συγκρότημα Πόλκαρ. Ασχολούμαι από πιτσιρικάς με τη μουσική. Κάποτε παρήγγειλα ένα γιουκαλίλι μέσω ίντερνετ, ενώ ήδη ήξερα κιθάρα. Κάποια στιγμή άρχισα να φτιάχνω δικά μου τραγούδια, τα έδειξα στο Γιάννη τον Κιρατσό. Μας πλαισίωσαν κι άλλοι μουσικοί. Προσπαθούμε να παντρέψουμε ένα folk και indie ύφος με τις παλιές αθηναϊκές καντάδες. Θα κάνουμε εμφανίσεις μες στο Χειμώνα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.