Είδαμε την «Annie» στο Θέατρον- Από τα ορφανοτροφεία στα σαλόνια

Στην Νέα Υόρκη του 1930, αμέσως μετα το οικονομικό κραχ που άφησε άνεργους εκατοντάδες χιλιάδες αμερικανούς, η Γκρέης Φάρελ (Κατερίνα Παπουτσάκη), η γραμματέας του δισεκατομυριούχου Όλιβερ Γουώρμπακς (Μιχάλης Χατζηγιάννης), επιλέγει ένα ορφανό κοριτσάκι για να φιλοξενηθεί στην έπαυλη του αφεντικού της. Για τη μικρή Άννυ (Άννα-Μαρία Κόρνια, Δανάη Βασιλοπούλου) που περνάει δύσκολα στο ορφανοτροφείο εξαιτίας της Μις Χάνιγκαν, της δεσποτικής διευθύντριας (Άννα Παναγιωτοπούλου, Μίρκα Παπακωνσταντίνου), η πρόταση αυτή την μεταφέρει σε ένα κόσμο παραμυθένιο.

Ο αυστηρός μεγιστάνας ευαισθητοποιείται από την γλυκιά προσωπικότητα της Annie και ζητά να την υιοθετήσει. Όμως η μικρή ηρωίδα πιστεύει ότι οι γονείς της ζουν και του ζητάει να τους ψάξει. Εκείνος αποφασίζει να δώσει μια γερή αμοιβή στους γονείς –αν εμφανιστούν- και από κει αρχίζουν τα προβλήματα. Η κακιά διευθύντρια οργανώνει μια σκευωρία με τον επίσης κακό αδελφό της, Ρούστερ (Αργύρης Αγγέλου) και την αδίστακτη φίλη του, Λίλυ (Ιωάννα Πηλιχού), που θέτουν σε κίνδυνο τη μικρή, αθώα Annie. Στο τέλος όλα βέβαια διορθώνονται και έχουμε happy end.

Η Annie που είδαμε στο Θέατρον είναι καθαρά ένα μιούζικαλ για παιδάκια και για τους γονείς που θα τα συνοδεύουν. Αφορά την παιδική ευαισθησία, τα παιδικά όνειρα. Ένα παιδάκι ορφανό, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, λέει μερικά υπέροχα τραγούδια και τελικά μπαίνει στα σαλόνια

Το έργο θα μπορούσε να προσελκύσει πιο ενήλικο κοινό, μόνο σε περίπτωση που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μία παράσταση επίδειξης ταλέντου από τις μικρούλες πρωταγωνίστριες. Να βλέπεις δηλαδή πολύ μικρά παιδιά να κάνουν τέλεια πράγματα που συνήθως κάνουν ενήλικες. Αυτό μπορεί να γίνει εύκολα στην Αμερική και το Broadway, όπου υπάρχουν εκπαιδευμένα παιδάκια με την ποικιλία του ταλέντου που χρειάζεσαι, για να παίξεις σε μιούζικαλ. Ακούστε την " target="_blank">Lilla Crawford στο Tomorrow του Αnnie, για να καταλάβετε.

Εδώ στην Ελλάδα τα παιδιά που μπορούν να παίξουν σε ένα τόσο απαιτητικό επαγγελματικό επίπεδο είναι ελάχιστα, για να μην πω ότι δεν υπάρχουν καθόλου. Έτσι και η ελληνική Annie, που βασίζεται σε παιδιά που δεν βγάζουν τόσο ταλέντο, ώστε να μπορούν να εντυπωσιάσουν ένα ενήλικο κοινό.

Από εκεί και πέρα ο Χατζηγιάννης, για όσους είναι φαν του, λέει αρκετά τραγούδια, ενώ είναι πολύ μέτριος υποκριτικά. Σε μέτρια υποκριτικά και φωνητικά επίπεδα κινείται η Κατερίνα Παπουτσάκη, αλλά μάλλον θα γοητεύσει τα παιδάκια. Στην Άννα Παναγιωτοπούλου (κακή διευθύντρια ορφανοτροφείου) πηγαίνει «γάντι» υποκριτικά ο ρόλος του θηλυκού Δρακουμέλ που, αντί για στρουμφάκια, κυνηγάει ορφανά. Όμως, στο θέμα τραγούδι δεν «πετυχαίνει» νότα. Μέσα στο πνεύμα του παιδικού μιούζικαλ είναι ο Αργύρης Αγγέλου (κάνει το λαμόγιο αδερφό της κακής διευθύντριας), ο οποίος είναι αξιοπρεπής χορευτικά και τραγουδιστικά. Τα σκηνικά της παράστασης είναι πολύ ωραία και τα χαζεύεις. 

Γενικά, η Annie έχει καταστάσεις, υπόθεση και ερμηνείες που απευθύνονται στην παιδική ηλικία. Έχει επίσης μερικά από τα πιο όμορφα τραγούδια, που έχουν παιχτεί ποτέ σε μιούζικαλ, αλλά όχι καλά ερμηνευμένα. Ένα μιούζικαλ- παιδική παράσταση, που θα το ευχαριστηθούν τα παιδιά. Δεν απευθύνεται όμως σε πιο απαιτητικό κοινό.

Γιώργος Σμυρνής