Είκοσι χρόνια χωρίς τον Φρανκ…
Δύο είναι τα πράγματα τα οποία μου κόστισε η χρόνια φοβία μου για τα αεροπλάνα: δεν παραβρέθηκα στην πτώση του τείχους του Βερολίνου και δεν είδα ποτέ ζωντανά τον Φράνκ Ζάππα, το σημαντικότερο συνθέτη που γέννησε το Ροκ εν Ρολ και μια από τις πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες της αμερικανικής κουλτούρας του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα. Και είναι κάτι που το σκέφτομαι κάθε χρόνο τέτοιες μέρες και ειδικά φέτος που συμπληρώθηκαν είκοσι χρόνια από το θάνατό του.Από τον Γρηγόρη Μηλιαρέση
Από τους Mothers of Invention που αμφισβήτησαν το νεολαιίστικο κίνημα της δεκαετίας του 1960 εκ των έσω (όντες πιο ακραίοι χωρίς ναρκωτικά από όλους όσους τα χρησιμοποιούσαν) ως τις συμφωνικές ορχήστρες της Ευρώπης στη δεκαετία 1980-1990, κάθε δράση του Ζάππα ήταν μια έκρηξη φαντασίας, μια σπουδή πάνω στο πώς η δημιουργικότητα βρίσκει δρόμους για να εκφραστεί, να συνεπάρει και να προβληματίσει. Και όλα αυτά χωρίς να χάσει την πλάκα της.
Είναι απολύτως αδύνατον να συμπυκνώσει κανείς τη μεγαλοφυΐα του Ζάππα μέσα σε λίγες λέξεις –το μουσικό του έργο είναι 94 άλμπουμ (και μεγαλώνει διαρκώς καθώς η οικογένειά του εξακολουθεί να κυκλοφορεί παλιές του ηχογραφήσεις) ενώ ο σχολιασμός του στα πολιτικά, κοινωνικά και πολιτισμικά πράγματα της χώρας του καταγράφεται σε αμέτρητα βιβλία, στίχους και συνεντεύξεις σε όλα σχεδόν τα μέσα. Απλωμένος σε όλες τις μορφές έκφρασης και με ένα χιούμορ που κάνει τους ντανταϊστές να μοιάζουν συντηρητικοί, ο Ζάππα δεν ήταν απλώς ο «Μεγάλος Αμερικανός Συνθέτης» αλλά ο «Μεγάλος Αμερικανός Καλλιτέχνης».
Πηγή: metamatic:taf
