Είδαμε το «Καλώς ήρθατε Ντετέκτιβ Πουαρό» στο Ελληνικό Μουσείο Αυτοκινήτου- Σασπένς στη μηχανή του χρόνου

Η παράσταση βασίζεται εν μέρει στα «Εφιαλτικά Χριστούγεννα» της Αγκάθα Κρίστι. Με βάση αυτό το έργο ο Θοδωρής Πετρόπουλος δημιούργησε το θεατρικό έργο «Καλώς ήρθατε Ντετέκτιβ Πουαρό», το οποίο με τη σειρά του υπέστη σημαντικές αλλαγές από τους συντελεστές της παράστασης.

Ο Χρήστος Φερεντίνος στην αρχή της παράστασης εμφανίζεται ως ο εαυτός του, ο οποίος επισκέπτεται το Μουσείο Αυτοκινήτου. Μια παράξενη υπερφυσική συνωμοσία συμβαίνει – με εμπλεκόμενη και την ίδια την Άγκαθα Κρίστι- και ο παρουσιαστής βρίσκεται σε μια έπαυλη της Αγγλίας το 1923, Χριστούγεννα. Μόνο που τον στοιχειώνει πλέον το πνεύμα του διάσημου ντετέκτιβ. Και ως Ηρακλής Πουαρό βρίσκεται στο βρετανικό σπίτι.

Ο πλούσιος ιδιοκτήτης της έπαυλης έχει καλέσει όλους του τους συγγενείς, για να τους ανακοινώσει αλλαγές στη διαθήκη του εις βάρος τους και φοβάται για τη ζωή του. Ο Πουαρό- Φερεντίνος καλείται να τον προστατεύσει. Στο μεταξύ, το άγρυπνο βλέμμα του ντετέκτιβ παρακολουθεί όλες τις συνομιλίες και τα σκοτεινά μυστικά των συγγενών του πλούσιου ιδιοκτήτη. Δεν θέλω να αποκαλύψω περισσότερα από την υπόθεση, για να μη χαλάσω το σασπένς. Το μόνο που θα πω είναι ότι κάποιο έγκλημα γίνεται και ο Πουαρό- Φερεντίνος θα πρέπει να το διαλευκάνει, για να γυρίσει πίσω στην εποχή του.

Και μόνο η επιλογή του χώρου, όπου γίνεται η παράσταση, το μουσείο αυτοκινήτου, έχει ιδιαίτερη συμβολική αξία. Το αυτοκίνητο είναι κομμάτι του πολιτισμού και της ιστορίας του 20ου αιώνα. Πόσο μάλλον, όταν τα εκθέματα είναι αυτοκίνητα που με τη μορφή τους καθορίζουν αισθητικά την εποχή τους. Ταυτόχρονα, αυτά τα εκθέματα είναι κυρίως μοντέλα αυτοκινήτων που οι πλούσιοι μόνο μπορούσαν να αγοράσουν. Κι επειδή η υπόθεση διαδραματίζεται σε μια πλούσια έπαυλη, τα εκθέματα σε ταξιδεύουν στην εποχή και την αισθητική της. Συν το ότι, εκτός από την παράσταση, έχεις τη δυνατότητα να δεις τα εκθέματα ενός πολύ ενδιαφέροντος μουσείου.

Πρόκειται για μια ευφάνταστη παράσταση αστυνομικού μυστηρίου. Η σκηνοθέτης Φρόσω Λύτρα μένει πιστή στο πνεύμα της Αγκάθα Κρίστι με τους τόσο περίπλοκους στη σύλληψη εγκληματικούς γρίφους. Παράλληλα, δίνει και έντονες κωμικές νότες. Επιπλέον, στην παράσταση υπάρχει κι αρκετός αισθησιασμός, τόσο από τα ντουέτα των νεαρών ηθοποιών, που με φρεσκάδα και φυσικότητα εμφανίζονται στην σκηνή, όσο και από τις ώριμες και μοιραίες ηρωίδες, που ερμηνεύουν η Λήδα Ματσάγγου και η Εβελίνα Παπούλια. Αυτός ο αισθησιασμός δεν είναι έξω από το πνεύμα του αστυνομικού μυστηρίου και της Αγκάθα Κρίσι. Το ερωτικό πάθος, μαζί με την απληστία και την εκδίκηση, είναι η βασική αιτία που ωθεί τους πρωταγωνιστές των έργων της αγγλίδας συγγραφέως στο φόνο.

Επειδή αστυνομικό έργο (με αρκετά στοιχεία μεταφυσικού) δεν νοείται χωρίς ατμόσφαιρα, τόσο η μουσική, όσο και οι φωτισμοί βοηθάνε πολύ στο ατμοσφαιρικό κομμάτι της παράστασης. Οι φωτισμοί του Γιώργου Τέλλου είναι πολύ αποτελεσματικοί στην ανάδειξη της παράστασης. Η μουσική του Αλέξανδρου Χρηστάρα και του Μιχάλη Νιβολιανίτη εκτός από όμορφη να την ακούς, υπογραμμίζει πολύ αξιόλογα τόσο το σασπένς, όσο και το κωμικό στοιχείο του έργου. Τα κοστούμια εποχής του Μανόλη Παντελιδάκη και ιδίως οι ωραίες τουαλέτες δένουν με τις καλλιτεχνικές προθέσεις της παράστασης.

Ως προς τις ερμηνείες, οι πολλοί ηθοποιοί της παράστασης είναι καλοί στους ρόλους τους. Ξεχώρισα τη Λήδα Ματσάγγου, αλλά και τον Γιώργο Τσιάλο, που κάνει πολύ ενδιαφέρον (και αρκετά ανήθικο) δίδυμο με τη γοητευτική Ευαγγελία Συριοπούλου. Η Εβελίνα Παπούλια, η οποία δείχνει τις ικανότητες της και στο λυρικό τραγούδι και ο Δημήτρης Γεωργαλάς έχουν επίσης αξιόλογες στιγμές στην παράσταση, με το σύνολο όμως των ηθοποιών να τα πηγαίνει καλά. Ο Χρήστος Φερεντίνος, που δεν είναι ηθοποιός, αντιμετώπισε τις περισσότερες δυσκολίες. Η επιλογή ενός μη ηθοποιού για το ρόλο του Πουαρό, ίσως ήθελε να υπογραμμίσει την διαφορετικότητα του πρωταγωνιστή της παράστασης από το χαρακτήρα του ντετέκτιβ, στον οποίο πρέπει να μεταμορφωθεί. Αν και στερείται υποκριτικής παιδείας και δυσκολεύεται κυρίως στα αφηγηματικά μέρη, δίνει κωμικές νότες στην παράσταση και έχει και το άγρυπνο βλέμμα του ντετέκτιβ.

Στο δια ταύτα, το «Καλώς ήρθατε ντετέκτιβ Πουαρό» μας καλωσορίζει ευγενικά στον φευγάτο και άκρως γοητευτικό κόσμο του αστυνομικού μυστηρίου. Με όπλα της την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, τη φαντασία, την ωραία αισθητική, το χιούμορ και τις αξιόλογες ερμηνείες, γίνεται μια άκρως αξιόλογη και δυνατή επιλογή, που σε κάνει να νιώσεις το μαγνητισμό ενός αστυνομικού γρίφου.

Γιώργος Σμυρνής