Το νησί των θησαυρών στο Μέγαρο- Η μπάντα των πειρατών! (pics)

Κάτι που μπορεί να κάνει κάποιον δύσπιστο με το εγχείρημα είναι κατά πόσον το πνεύμα μιας περιπέτειας με κρυμμένους θησαυρούς και πειρατές μπορεί να περάσει στο θεατρικό σανίδι. Όταν όμως μιλάμε για την συγκεκριμένη παράσταση, ο όρος θεατρικό σανίδι είναι κάπως παραπλανητικός. Η παράσταση του Μοσχόπουλου δεν παίζεται σε μία σκηνή, αλλά σε τρία διαφορετικά σημεία του χώρου, με σκηνικές επιλογές πραγματικά πολύ προχωρημένες. Η παράσταση παίζεται σε δυο ορόφους, αλλά και στις σκάλες που ενώνουν τους δύο αυτούς ορόφους.

Στην πρώτη φάση οι θεατές κάθονται σε τραπεζάκια κι οι πρωταγωνιστές του έργου συχνά κινούνται ανάμεσά τους στον χώρο. Άλλοι στέκονται στην μία άκρη, που υπάρχουν όργανα ορχήστρας και παίζουν την μουσική τους. Μετά πηγαίνουν στην άλλη άκρη, που χρησιμοποιείται το εύρημα του τηλεοπτικού στούντιο.

Τι είναι αυτό; Πώς είναι οι παρουσιαστές που λένε τον καιρό και σου δείχνουν στο χάρτη; Ε, δεν υπάρχει χάρτης πίσω τους. Αυτοί έχουν στην πλάτη τους ένα μπλε φόντο. Και την εικόνα του χάρτη την βγάζουν με εφέ τα μηχανήματα. Το ίδιο κόλπο χρησιμοποιούν και στην παράσταση του Μοσχόπουλου. Οι ηθοποιοί σε ορισμένα σημεία παίζουν μπροστά σε κάμερα. Και μπορείς να τους βλέπεις με γυμνό φόντο πίσω τους ή σε μια άλλη οθόνη λίγο δίπλα τους, σε πραγματικό χρόνο, μόνο που έχουν φόντο με κάποιο δωμάτιο πίσω τους.

Το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται και στο τρίτο μέρος της παράστασης, που οι θεατές το παρακολουθούν από καρέκλες. Στο δεύτερο μέρος, η δράση μεταφέρεται στις σκάλες, οι οποίες έχουν διαμορφωθεί έτσι, ώστε να μοιάζουν με το καράβι που ταξιδεύει τους καλούς ευγενείς, τον νεαρό πρωταγωνιστή που βρήκε τον χάρτη του θησαυρού και τους κακούς πειρατές, που παριστάνους τους ναύτες, στο νησί που έχει τον θησαυρό.

Οι σκηνογραφικές επιλογές είναι λειτουργικές, πρωτότυπες και ωραίες οπτικά. Βοηθάνε την δράση με τον έντονο αναπαραστατικό τους χαρακτήρα. Το ίδιο κάνουν και τα κουστούμια. Με δεδομένο ότι πρόκειται για παιδική παράσταση, είναι πιο ρεαλιστικά από όσο συνηθίζουν. Αυτό τελικά είναι καλό, γιατί αποδίδει πολύ καλά το πνεύμα του έργου.

Επίσης, έχει γίνει φοβερή δουλειά στους διαλόγους και γενικά στην δραματουργική επεξεργασία. Από την μια αποδίδεται η λογοτεχνική δύναμη του κειμένου του Στίβενσον (δεν είναι τυχαίο ότι τον λάτρευε ο μεγάλος Μπόρχες) αλλά και η θεατρικότητα του εγχειρήματος. Οι διάλογοι έχουν ωραίο ειρμό και φυσικότητα, αλλά και η αφήγηση, στα σημεία που υπάρχει, κάνει πολύ καλά την δουλειά της.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών μόνο ερμηνείες παιδικής παράστασης δεν θύμιζαν. Οι ηθοποιοί, έτσι κι αλλιώς, είναι υψηλού επιπέδου. Ιδίως ο πρωταγωνιστής Θάνος Τοκάκης, που κάνει τον νεαρό ήρωα, είναι απίστευτα αφοσιωμένος και αποτελεσματικός στον ρόλο του αφηγητή- πρωταγωνιστή. Ο Αργύρης Ξάφης δίνει ρέστα ως ο κακός πειρατής και ολίγον ροκ σταρ, ερμηνεύοντας τον με φυσικότητα κι αφαιρόντας τα στοιχεία καρικατούρας. Αλλά και οι υπόλοιποι είναι τόσο καλοί, που δεν έχει νόημα να τους λέω έναν – έναν. Ήταν εξαιρετικοί τόσο τραγουδιστικά, όσο και ερμηνευτικά και εντυπωσιάζει το πάθος, με το οποίο αντιμετώπισαν το έργο αυτό.

Γενικά, η παράσταση «το νησί των θησαυρών» αδικείται από τον χαρακτηρισμό παιδική. Σίγουρα απευθύνεται και σε παιδιά, αλλά είναι τόσο άρτια δουλεμένο έργο, λογοτεχνικά, σκηνογραφικά, υποκριτικά, που θα πρέπει να το δουν κι οι ενήλικοι. Καμία έκπτωση σε θέματα ποιότητας δεν έγινε. Όσο για τους μικρούς θεατές, ο Θωμάς Μοσχόπουλος είχε τονίσει στην συνέντευξη τύπου για την παράσταση ότι θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 8 χρονών, γιατί τα πιο μικρά μπορεί να τρομάξουν. Θα μπορούσαν να το δουν και ακόμα μικρότερα παιδιά, αλλά πρέπει να είναι κάποιας ηλικίας. Για τους ενήλικους δεν υπάρχει κανένας ηλικιακός περιορισμός. Είναι πραγματικά πολύ καλή δουλειά.