Είδαμε το «Από τι ζουν οι άνθρωποι» στο Θέατρον- Χριστουγεννιάτικο παραμύθι

Σύμφωνα με την ιστορία, ένας φτωχός παπουτσής, την πιο κρύα νύχτα του χειμώνα, βγήκε τουρτουρίζοντας έξω στο χιόνι για να μαζέψει τα λεφτά που του χρωστούσαν. Σε μια γωνιά του δρόμου έπεσε πάνω σ’ ένα σωριασμένο, παράξενο, γυμνό άνθρωπο. Αποφάσισε να τον πάρει μαζί στο σπίτι του. Από το σημείο αυτό ξεκινά μια αλυσίδα από μυστήρια (και μαγικά) συμβάντα, απροσδόκητα και καταπληκτικά γεγονότα που θα αποκαλύψουν σ’ αυτόν και τη γυναίκα του, τη μια και μοναδική αλήθεια, που είναι η απάντηση στο ερώτημα: «Από τι ζουν οι άνθρωποι».

Η παράσταση συνδυάζει το έργο του Τολστόι μαζί με σύγχρονα κείμενα τα οποία έχει γράψει η ίδια η Όλια Λαζαρίδου. Αυτά τα κείμενα μπαίνουν εμβόλιμα μέσα στο μύθο, ενώ σκηνοθετικά παρουσιάζονται με άλλον τρόπο, ώστε να φαίνεται η διαφορά. Αυτό το στοιχείο νομίζει ότι λειτουργεί ιδιαίτερα έξυπνα και αποτελεσματικά δίνει δύναμη στην παράσταση. Τα κομμάτια αυτά της Όλιας Λαζαρίδου- που μιλάνε για την οικονομική κρίση, για τα προβλήματα που ζουν οι άνθρωποι σήμερα- ταιριάζουν με την ανθρώπινη και αγαπησιάρικη ατμόσφαιρα του μύθου του Τολστόι, αλλά τον φέρνουν και στο σήμερα. Μας βοηθούν, με τις εικόνες από μια Αθήνα σε μαρασμό που μεταφέρουν, να ταυτιστούμε αλλά και να τοποθετήσουμε το παραμύθι του Τολστόι αλλά και τη βαθύτερη ουσία του στις δικές μας ζωές.

Το έργο ισορροπεί ανάμεσα στο ρεαλισμό, με τον οποίο αποτυπώνονται οι δυσκολίες της ζωής των ανθρώπων, με το μη πραγματικό και το μεταφυσικό του κόσμου του παραμυθιού. Έτσι επικαλείται το δικαίωμα στο όνειρο και την ανθρώπινη αλληλεγγύη. Η τρυφερή μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα δένει όμορφα με το ευαίσθητο θέμα του παραμυθιού.

Το σκηνικό τοπίο της Κατερίνας Χριστίνας Μανωλάκου είναι αρκετά απλό και παράλληλα ευρηματικό, δίνοντας έναν παιδικό χαρακτήρα στην παράσταση. Έτσι κι αλλιώς το έργο απευθύνεται ΚΑΙ σε παιδιά, αλλά είναι έργο που έχει φτιαχτεί και για τους ενήλικες.

Ως προς την σκηνοθεσία και τις ερμηνείες, τα μέσα που χρησιμοποιούνται είναι αρκετά απλά. Δεν υπάρχει κάτι που να εντυπωσιάζει ιδιαίτερα ούτε στις σκηνοθετικές επιλογές, ούτε στις ερμηνείες. Ωστόσο, μέσα από αυτή την απλότητα, ο μύθος ξετυλίγεται αβίαστα και σου τραβάει το ενδιαφέρον, οι γλυκές μελοδραματικές νότες του έργου καταφέρνουν να μπουν στην ψυχή σου και τελικά το έργο σε συγκινεί ιδιαίτερα και σε γεμίζει σαν άνθρωπο. Παρά το ότι είναι απλό και σε λογοτεχνική- φιλοσοφική σύλληψη και σε σκηνοθεσία, τη δουλειά του την κάνει μια χαρά! Ίσως γιατί μιλάει για μια πολύ βασική ανάγκη του ανθρώπου, που κυριαρχεί επάνω του σε όλες τις ηλικίες. Ίσως γιατί έξυπνα οι συντελεστές της παράστασης έφεραν σε διάλογο την εποχή του παραμυθιού του Τολστόι με το σήμερα, με αποτέλεσμα ο θεατής να ταυτίζεται πιο έντονα.

Γενικότερα, γεγονός είναι ότι το «Από τι ζουν οι άνθρωποι» μιλάει στις καρδιές των ανθρώπων με απλότητα, ευαισθησία και ειλικρίνεια. Και τελικά τις κερδίζει, είτε είναι αυτές των παιδιών, είτε των μεγάλων. Ό,τι πρέπει για τα Χριστούγεννα, νομίζω.

Γιώργος Σμυρνής