Το Τέταρτο Κουδούνι: Καρυοφυλλιάς Εγκώμιον

Πριν αλέκτορα φωνήσαι…, «Πολιτισμός: μία κοσμική τραγωδία» του Δημήτρη Δημητριάδη -κι άλλο έργο του στη σκηνή φέτος, κι άλλη σύγχυση θα περάσουν ορισμένοι…-, έργο στο οποίο ο συγγραφέας «ανασκευάζει το μύθο της Μήδειας» και το οποίο ήδη παίζεται στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» απ’ τους «Bijoux de Kant» σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στον κύριο ρόλο. Αλλά και «Μήδεια» του Μποστ – η σπαρταριστή εκδοχή της τραγωδίας- που παίχτηκε πέρσι απ’ την ομάδα «De Novo», σε σκηνοθεσία Νίκου Δημητρόπουλου, με την Ιφιγένεια Αστεριάδη και τον Γιάννη Στεφόπουλο, και φέτος θα παρουσιαστεί και πάλι από 3 Φεβρουαρίου, στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου» αυτή τη φορά.
Συνεχίζει, λοιπόν, να μας εμπνέει η Μήδεια ή όχι;

Μια κι έγινε λόγος για την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη… Την εκτίμησή μου ως ηθοποιός που δεν παίζει απλώς αλλά που ερμηνεύει την έχει χρόοοονια τώρα – κι ας υπήρξαν παραστάσεις κι ερμηνείες της που δε μου άρεσαν. Και την έχω δημόσια εκφράσει την εκτίμηση αυτή. Την εκτίμησή μου ως ηθοποιός που δεν έχει επαφεθεί σε μανιέρες, που ψάχνεται, που τολμάει, που εκτίθεται, που δουλεύει σα σκυλί, που τιμά και σέβεται τους συναδέλφους της, που ποτέ δεν ανήγαγε τον μπεζαχτά σε έμβλημά της επίσης την έχει. Και επίσης την έχω εκφράσει δημόσια. 
Εκείνο που δεν είχα εκφράσει ποτέ ήταν η εκτίμηση που της έχω ως άνθρωπο. Έστω κι αν δε συνδέομαι μαζί της με φιλία στενή -μια γνωριμία και μόνο, δυο κουβέντες στο πόδι, μια-δυο συνεντεύξεις παλιά… Ούτε τρώμε μαζί, ούτε συναντιόμαστε σε μπαρ, ούτε κουτσομπολεύουμε, ούτε βυσσοδομούμε, ούτε τηλεφωνιόμαστε καν. Η εκτίμηση αυτή από πληροφορίες κι από κουβέντες που ακούω εδώ και πάνω–κάτω τριάντα χρόνια έχει προκύψει. Αυτά, άλλωστε, είναι προσωπικά. Και ποτέ δεν πρόβαλε τα πάσης φύσεως προσωπικά της η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη.
Είναι, λοιπόν, αυτά που ‘χω ακούσει και ακούω από δασκάλους, από συναδέλφους, από σκηνοθέτες, από φίλους, από «αντιπάλους» της… Για τις σχέσεις της με το χρήμα, για τον τρόπο που τίμησε και σεβάστηκε τους γονείς της, για τους δεσμούς της και τις επιλογές της, για την ανεξαρτησία της, για την αδιαφορία της προς τις συμβάσεις -γυναίκα Ελέυθερη-, για την αξιοπρέπειά της, για την ποιότητα της προσωπικότητάς της… Είχαν συσσωρευτεί τόσο πολλά…
Ώσπου ένα -υπέροχο- κείμενο που δημοσιεύτηκε στο facebook -ναι, ναι, υπάρχουν και υπέροχα κείμενα που δημοσιεύονται στο facebook…- από έναν άνθρωπο, ανάλογης ποιότητας, που συνδέθηκε κάποτε μαζί της, για μια ιστορία που συνέβη στο παρελθόν και που πρόσφατα του αποκαλύφθηκε, με κάνει, με αναγκάζει να μιλήσω -η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι «δε θα ‘θελε να τα γράψουν αυτά». Ε, ναι, λοιπόν, τα γράφω. Οφείλω να τα γράψω.
Σ’ ένα χώρο που τον ξέρω καλά και που ξέρω τι φρούτα φιλοξενεί, με λεία, στιλβωμένη, τέλεια επιφάνεια κι από μέσα σκουλήκια να τα ροκανίζουν, και που ξέρω και τους πολύ λίγους του που δεν είναι «έτσι», που είναι διαφορετικοί, αυτή την Κυρία οφείλουμε να την τιμούμε – και ένοιωσα πως όφειλα να την τιμήσω. Να τιμήσω αυτό το χωριατοκόριτσο που δικαιούται απόλυτα το ρόλο της Κυρίας -τον κέρδισε με το σπαθί του, όπως κέρδισε και τη θέση της πρωταγωνίστριας. Αυτή την Κυρία που δεν είναι μόνον Ηθοποιός. Αλλά είναι και Άνθρωπος. Και μάλιστα Άνθρωπος σε καιρούς που μόνο στη μιζέρια και στην μισαλλοδοξία οδηγούν.

                                                                                       ***

«Πας για συνέντευξη εργασίας. Έχεις όλα τα προσόντα, η δουλειά είναι καλή, ο μισθός υπέρ-ικανοποιητικός όμως υπάρχει ένα πρόβλημα… Το αφεντικό είναι gay και θέλει άλλα πράγματα…Τι θα κάνεις; Τα χρέη σε πνίγουν, η ζωή σου καταστρέφεται αλλά από την άλλη δεν θες να προδώσεις το είναι σου! Η λύση είναι οι «Δοκιμασίες μιας gay(sas)». Ένα μπαράκι που λειτουργεί σαν σχολή. Θα σε εφοδιάσει με κατάλληλα τρικς ώστε να δείξεις πιο απελευθερωμένος, η ακόμα και gay αν χρειαστεί. Οι εγγραφές ξεκίνησαν… προλαβαίνεις!! Δεν θα είναι εύκολο βέβαια… οι δοκιμασίες είναι σκληρές… θα αντέξεις;»: αντιγράφω απ’ το κείμενο του δελτίου Τύπου που μου ‘στειλαν για την παραγωγή της ομάδας «Ρακοσυλλέκτες» που από σήμερα και κάθε δεύτερη Πέμπτη θα παρουσιάζεται στο «Gasoline Bar», στο Γκάζι. Το έργο υπογράφει η Κωνσταντίνα Ρουμελιώτη. Ο τίτλος του –ναι-, «Οι δοκιμασίες μιας gay(sas)». Και χαρακτηρίζεται «interactive bar theater».
Δεν έχω δει, βέβαια, την παράσταση κι εύχομαι να πέφτω έξω. Αλλά νομίζω _ μην κοιτάτε τι ανεβάζει ο Μαστοράκης, κι ο Χουβαρδάς, κι ο Λιβαθινός, κι ο Μοσχόπουλος, κι ο Τερζόπουλος και κάποιοι άλλοι ακόμα, πάρτε το «Αθηνόραμα», ξεφυλλίστε τις σελίδες του στην κατηγορία «Τα θέατρα και οι παραστάσεις», δείτε το φαινόμενο γενικότερα και βγάλτε έναν μέσο όρο -πως το θέατρό μας έχει πάρει για τα καλά τον κατήφορο… Μακάρι να κάνω λάθος.

                                                                                        ***

Όλα τα δίνει/θα τα δώσει φέτος ο καλός Νίκος Κουρής -νομίζω έτοιμος να σπάσει ρεκόρ είναι: από Τετάρτη μέχρι Κυριακή -επτά παραστάσεις τη βδομάδα- στον «Πουπουλένιο» του Μάρτιν ΜακΝτόνα και του θεάτρου «Αθηνών» με Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη
-ο οποίος έχει σκηνοθετήσει-, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο και Γιώργο Πυρπασόπουλο. Τα Δευτερότριτα -δυο(;) παραστάσεις-, περίπου από τέλος Ιανουαρίου, στο «Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη, στην καινούργια περίοδο του θεάτρου «Οδού Κυκλάδων–Λευτέρης Βογιατζής» με τον Μάκη Παπαδημητρίου, αυτοσκηνοθετούμενοι.
Και τις Κυριακές (δυο παραστάσεις + οι έκτακτες πρωινές για τα σχολεία) Κάπτεν Χουκ με τον Δημήτρη Μακαλιά στον επώνυμο ρόλο και σε σκηνοθεσία Νανάς Νικολάου στο «Θέατρον» του «Ελληνικού Κόσμου»! Για να μη μιλήσω για τις εορταστικές έκτακτες αυτών των ημερών. Κουράγιο και δύναμη εύχομαι.

                                                                                        ***

Αυτό πάλι; Που ο -ελαφρώς σαχλός, έχω την εντύπωση- πρώην υπουργός Πολιτισμού (επί Σαρκοζί) Φρεντερίκ Μιτεράν, δηλωμένος ομοφυλόφιλος, έβγαλε βιβλίο όπου, μεταξύ άλλων πικάντικων σχετικά με τους «ωραίους άνδρες» για τους οποίους είχε πάθος, σ’ αυτούς -τους «ωραίους άνδρες»- συγκαταλέγει και τον Πρόεδρο της Συρίας Μπασάρ αλ-Ασάντ; Περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα. Αλλά… ο Χριστός, δηλαδή!

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…