Είδαμε το “Room Service” στη Στέγη-Πενία τέχνας κατεργάζεται

Σε μια φάρσα η υπόθεση δεν χρειάζεται να βγάζει πολύ νόημα, καθώς η λογική του είδους είναι να δημιουργεί συνεχώς εξωφρενικές καταστάσεις, που να βγάζουν γέλιο. Στο ξενοδοχείο του συγκεκριμένου έργου έχει στεγαστεί ένας πειναλέος θίασος, ο παραγωγός, ο σκηνοθέτης και ο συγγραφέας στην πορεία. Έρχονται διοικητικά στελέχη του ξενοδοχείου που ζητούν λεφτά, χορηγοί, περίεργοι τύποι, γιατροί, αδίστακτες στάρλετ, Ρώσοι που ζητούν ένα ρόλο… Κάθε καρυδιάς καρύδι σε ένα σπαρταριστό έργο, γεμάτο κουλές καταστάσεις.

Το έργο γράφτηκε από τους John Murray και Allen Boretz το 1937. Κι αφού μας αρέσει στην Ελλάδα να βρίσκουμε παραλληλισμούς με την οικονομική κρίση, εκείνη η εποχή ήταν κοντά χρονικά στο κραχ του ’29. Όμως ήδη είχαν γίνει σημαντικά βήματα στην αμερικανική οικονομία, η οποία, λόγω του New Deal του Ρούζβελτ είχε αρχίσει πια να ανακάμπτει. Βέβαια, η ανεργία παρέμενε πεισματικά ψηλά και το 1937 και η ανάκαμψη δεν ήταν πλήρης. Επομένως, το έργο απηχεί και την ανασφάλεια που γεννούσε η ασταθής ακόμα ανάκαμψη.

Στο ξενοδοχείο του Room Service γίνεται της Κολάσεως, όχι από ερωτικά ντράβαλα όπως στον μαιτρ της φάρσας Φεϋντώ, αλλά από την ανάγκη κάποιων φτωχών ανθρώπων να ανεβάσουν μία παράσταση. Η φτώχια είναι το κύριο θέμα. Άλλωστε κι ο Σαρλό, ο πιο πετυχημένος κωμικός χαρακτήρας των αρχών του 20ου αιώνα, ήταν πάμφτωχος.

Το έργο σκηνοθετεί ο Έκτορας Λυγίζος, σκηνοθέτης, μεταξύ άλλων, του υπερτιμημένου- κατά τη γνώμη μου- κινηματογραφικού έργου «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού». Στην παράσταση “Room Service” δημιουργεί μια σκηνοθεσία που βασίζεται πολύ στο σωματικό θέατρο, αλλά και σε τυπικά μοτίβα της φάρσας, τα οποία μοιάζει στην παράσταση του να τα επισημαίνει σαν θεατρολόγος, αλλά και να τα «ξεζουμίζει» δημιουργικά σαν άξιος σκηνοθέτης.

Η αισθητική της παράστασης είναι ιδιαίτερα σύγχρονη, με ένα σκηνικό πολύ αξιόλογο και λειτουργικό, που περιέχει τα βασικά στοιχεία: Ένα υπερυψωμένο σκηνικό, όπου ό,τι δεν χρειάζεται το πετάνε οι ηθοποιοί στο πάτωμα, ένα τηλέφωνο και πολλές πόρτες, για να μπαινοβγαίνουν σαν τρελοί οι ηθοποιοί και να δημιουργούνται παράδοξες καταστάσεις. Το ενδυματολογικό δείχνει μια ιδιαίτερη αισθητική, που δένει με την όλη σύλληψη της σκηνοθεσίας. Αν και αρχικά το έργο, παρά την αισθητική του ποιότητα, μου φαινόταν πολύ avant garde για να βγάλει γέλιο, στην πορεία η άποψή μου άλλαξε. Σε μια παράσταση υπερκινητική και με μεγάλες σωματικές απαιτήσεις, στις κωμικές κορυφώσεις της βγάζει πολύ γέλιο και φωτίζει την τρέλα του έργου, αλλά και του είδους που υπηρετεί. Το αποτέλεσμα είναι το έργο να εμφανίζει εξαιρετικές εξάρσεις, που κάνουν τη διαφορά.

Οι ηθοποιοί είναι όλοι πολύ καλοί σε αυτό το είδος θεάτρου, που απαιτεί εξωφρενικό παίξιμο και ασταμάτητη κίνηση. Ο Γιάννης Κλίνης και η Έλενα Μεγγρέλη είχαν τις πιο απολαυστικές στιγμές της παράστασης. Και οι Δημήτρης Μοθωναίος και Γιάννης Παπαδόπουλος έχουν πολύ καλές ερμηείες, ενώ ο Λυγίζος ξεχωρίζει με την ασταμάτητη κίνησή του.

Συμπερασματικά, το Room Service είναι μια έξυπνη κωμωδία με συνεχείς τρελές καταστάσεις. Η πολύ δυνατή σκηνοθεσία, τα ψαγμένα και ευφυή ευρήματα, ο καταιγιστικός ρυθμός και οι ξεσηκωτικές κορυφώσεις έχουν ως αποτέλεσμα μια παράσταση σύγχρονη και απολαυστική. Μια κωμωδία για τη φτώχια, που μόνο φτωχή δεν είναι σε καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.

Γιώργος Σμυρνής