Είδαμε το «2013/Melina M. για την Μελίνα Μερκούρη» στο Επί Κολωνώ- Μελίνα τότε και σήμερα
Πώς θα ένιωθε η Μελίνα Μερκούρη αν έβλεπε τι συμβαίνει σήμερα και τι γίνεται με τον πολιτισμό, με τους ηθοποιούς, με τα μάρμαρα του Παρθενώνα και γενικά με όλα όσα πάσχισε; Με βάση αυτή την απορία “στήνεται” μια παράσταση και με αφορμή τη Μελίνα Μερκούρη μιλάει για τη σημερινή κατάσταση του πολιτισμού στο θέατρο Επί Κολωνώ.
Η παράσταση “2013/Melina M. για την Μελίνα Μερκούρη” αφηγείται ιστορίες από τη ζωή και το έργο της πολυσχιδούς προσωπικότητας της Μελίνας Μερκούρη, ενώ δε λείπουν και οι στιγμές δοξολογίας του ελληνικού ταμπεραμέντου. Από την άλλη, προβάλλεται η σημερινή κατάσταση, με την ανυπαρξία ενδιαφέροντος για τον πολιτισμό, αλλά και με όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι νέοι ηθοποιοί.
Η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ασπιώτη έχει στοιχεία που θυμίζουν λίγο το «Γιοι και κόρες» του Καλαβριανού, αλλά και άλλα από παραστάσεις του Μαρμαρινού. Ο σκηνοθέτης κάθεται στην καρέκλα του με πλάτη στο κοινό και συντονίζει τους ηθοποιούς του. Σε κάποια σημεία θυμίζει μαέστρο χορωδίας που κατευθύνει τους ηθοποιούς σαν να είναι τραγουδιστές. Σε άλλα, απλώς κοιτάζει.
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο στην παράσταση ήταν κάποια αρκετά «ψαγμένα» βιογραφικά στοιχεία για τη Μελίνα Μερκούρη, αν και τα περισσότερα στοιχεία που παρατίθενται, μπορείς να τα βρεις και γκουκλάροντας. Προβάλλονται, ακόμη, οι δύο πλευρές της Μελίνας, της σέξι από τη μία και της σικάτης από την άλλη, με δύο γυναίκες ηθοποιούς (Ζωή Καραβασίλη και Ελένη Κάκκαλου) να έχουν διαφορετικό ντύσιμο και σκηνική παρουσία, προκειμένου να δείξουν τις δύο διαφορετικές πλευρές. Και οι άντρες ηθοποιοί (Λάζαρος Βαρτάνης και Μάριος Μακρόπουλος) καμιά φορά κάνουν τη Μελίνα, ενώ υπάρχει αρκετός αυτοσχεδιασμός, σε μια παράσταση που δεν βασίζεται σε κάποιο αυστηρά δομημένο σενάριο για να προχωρήσει.
Το έργο έχει κάποιες ενδιαφέρουσες στιγμές αυτοσχεδιασμού και προσπαθεί να ενώσει το σήμερα με το μύθο της Μελίνας. Η Μελίνα δεν έπαυε να είναι μία ηθοποιός, που αγωνίστηκε για τον πολιτισμό και για τον ηθοποιό ως υπουργός πολιτισμού. Ίσως το πνεύμα της παράστασης να είναι ότι αν ζούσε σήμερα κι έβλεπε τις δυσκολίες που τραβάνε οι ηθοποιοί, αλλά και την απαξίωση του πολιτισμού, θα ήταν πολύ εξοργισμένη.
Από την άλλη, γίνεται κάπως κουραστικό με αυτή την θυματοποίηση του σύγχρονου ηθοποιού. Καμιά φορά το παρακάνουν και αντί για θεατρικό έργο, νομίζεις ότι παρακολουθείς συνδικαλιστική διακήρυξη για τα προβλήματα του κλάδου των ηθοποιών. Επίσης, το σενάριο κατά διαστήματα γίνεται και λίγο δημοσιογραφικό.
Συμπερασματικά, η παράσταση είχε μια νεανική και πειραματική πρόταση, αλλά όχι πολύ πλούσιο υλικό για να την υποστηρίξει. Η αυτοαναφορικότητα γύρω από τους σημερινούς ηθοποιούς και η κριτική στην επικαιρότητα κουράζουν. Έχουν όμως ενδιαφέρον τα σημεία που προσεγγίζονται με μεταμοντέρνα οπτική τα βιογραφικά στοιχεία της Μελίνας Μερκούρη.
Γιώργος Σμυρνής
