MENU
Κερδίστε Προσκλήσεις
ΤΡΙΤΗ
24
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

Πάνος Κορώνης: Το κοινό σημείο ανάμεσα στο αμερικάνικο και το ελληνικό θέατρο είναι το χάος!

Ο Πάνος Κορώνης είναι ένας σκηνοθέτης που ξεκίνησε την καριέρα του στο εξωτερικό. Έχοντας σπουδάσει κινηματογράφο στο Λος Άντζελες, δούλεψε εκεί για αρκετά χρόνια ως θεατρικός ηθοποιός και σκηνοθέτης ενώ συμμετείχε στο καστ της ταινίας “Before Midnight” του Richard Linklater. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ασχολήθηκε κυρίως με τη διαφήμιση ενώ πρόσφατα ίδρυσε μια εταιρία παραγωγής με την οποία ετοιμάζει διάφορα projects. Φέτος υπογράφει την πρώτη του θεατρική σκηνοθεσία επό ελληνικού εδάφους, έχοντας διαλέξει το έργο με τον ιδιαίτερο τίτλο “Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα”, που βασίζεται στο βιβλίο του Ευθύμη Φιλίππου, του σεναριογράφου που γνωρίσαμε από τις ταινίες του Γιώργου Λάνθιμου “Κυνόδοντας” και “Άλπεις”. O Πάνος Κορώνης μάς μιλά για την παράσταση αυτή αλλά και την εμπειρία του από τη ζωή του στο Λος Άντζελες. Συνέντευξη στην Μάρη Τιγκαράκη

author-image Μάρη Τιγκαράκη

Τί σας τράβηξε στο βιβλίο του Ευθύμη Φιλίππου και αποφασίσατε ν’ ανεβάσετε το έργο;
Το χιούμορ του Ευθύμη Φιλίππου. Η απελπισία των χαρακτήρων. Οι απελπισμένες προσπάθειες επικοινωνίας που κάνουν, η δύναμη τους να συνεχίζουν τις προσπάθειες για 61 σελίδες. Ότι υπάρχει πάντα ένας άλλος τρόπος να σχολιάσεις κάποια πράγματα και αυτός είναι το χιούμορ.

Σε ποια ζητήματα αναφέρεται κυρίως το έργο;
Απώλεια επικοινωνίας, επικοινωνία, μοναξιά, εγωκεντρισμός, αναζήτηση αγάπης κάποιου είδους, αδιέξοδος, διάθεση για παιχνίδι με όλα αυτά.

flyer2 final resized 1Όπως και ο Ευθύμης Φιλίππου έχετε και εσείς δουλέψει πολλά χρόνια στη διαφήμιση. Βρίσκετε ότι έχετε κοινούς κώδικες με τον συγγραφέα του έργου;
Δεν πιστεύω ότι οι δουλειές του Ευθύμη Φιλίππου στην διαφήμιση έχουν κοινά με το συγκεκριμένο βιβλίο ή με τα σενάρια που έχει γράψει για τον κινηματογράφο. Έγραψε αυτό το βιβλίο, το διάβασα, μου “είπε” κάτι και προσπάθησα να το αναπαράγω στην σκηνή. Δεν έχει να κάνει με κοινούς κώδικες που αναπτύχθηκαν λόγω της διαφήμισης.

Έχετε δουλέψει στον κινηματογράφο, τη διαφήμιση και το θέατρο. Που νιώθετε πιο άνετα; Εάν έπρεπε να επιλέξετε έναν από αυτούς τους χώρους, ποιος θα ήταν;
Ίσως στην διαφήμιση αλλά και εκεί δεν θα έλεγα πως αισθάνομαι ιδιαίτερα άνετα. Παίζει ρόλο βέβαια και πόσο καλό ή λιγότερο καλό είναι το υλικό που αντιμετωπίζω κάθε φορά. Και το υλικό είναι το ενδιαφέρον για να συνεχίσεις να κάνεις πράγματα.

Σπουδάσατε κινηματογράφο στο Λος Άντζελες. Πως θα περιγράφατε αυτή την εμπειρία; Πέρα από τις θεωρητικές γνώσεις τί θεωρείτε ότι σας προσέφερε η παραμονή σας εκεί; Ποιες είναι οι διαφορές στις κινηματογραφικές σπουδές στις ΗΠΑ σε σχέση με την Ελλάδα;
Ο κινηματογράφος στο Los Angeles είναι βιομηχανία. Δεν μπορώ να συγκρίνω λοιπόν το σινεμά στο Los Angeles με το σινεμά στην Ελλάδα. Οι συνθήκες είναι άλλες. Είναι εντελώς διαφορετικά. Το μόνο που μπορώ να πω από την εμπειρία μου στο Los Angeles είναι ότι υπάρχει οργάνωση, υποστήριξη από κράτος και ιδιωτικούς φορείς, επαγγελματισμός, αξιοκρατία και συνέπεια. Δουλεύουν σκληρά και πληρώνονται καλά και γρήγορα. Για τις σπουδές στην Ελλάδα, δεν έχω εμπειρία και συνεπώς ούτε γνώμη. Πιστεύω όμως πως με το σινεμά και τις σπουδές επάνω στο είδος, παίζει μεγαλύτερο ρόλο το τι κάνει ένας φοιτητής εκτός σχολών παρά το τι θα μάθει στις σχολές. Το σινεμά είναι προσωπική υπόθεση. Πρέπει απλά να το κάνεις. Mε την απαραίτητη βοήθεια πολλών άλλων.

Έχοντας και εργασιακή εμπειρία από το θέατρο στις ΗΠΑ μπορείτε να μας επισημάνετε τις διαφορές που εντοπίσατε ανάμεσα στο ελληνικό και το αμερικάνικο θέατρο;
Θα προτιμούσα να επισημάνω κάτι κοινό τους… που είναι το χάος και εδώ και εκεί. Ιδίως στις μικρότερες παραγωγές. Πάντα η προετοιμασία ενός θεατρικού, τουλάχιστον από την δική μου εμπειρία, είναι κάτι πολύ δύσκολο και χαοτικό. Αν δεν υπάρχει ένας μεγάλος θεατρικός οργανισμός που σε στηρίζει οικονομικά και δημιουργικά, τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο. Αλλά αυτό βέβαια συμβαίνει παντού σε όλους τους τομείς και σε όλες τις χώρες.

flyer1 final resized 2Τα τελευταία χρόνια, παρά την κρίση πληθαίνουν οι θεατρικές παραγωγές, κυρίως στην Αθήνα. Που το αποδίδετε αυτό; Πιστεύετε ότι υπάρχει δυνατότητα να βιοποριστεί κανείς μόνο μέσα από το θέατρο;
Ξέρω πολύ λίγα πράγματα για τον θεατρικό χώρο στην Ελλάδα. Είναι πολύ ευχάριστο να υπάρχουν θεατρικές δραστηριότητες. Αλλά παράλληλα δείχνει και δυσανάλογο. Αν δεν κάνω λάθος, έχουμε τα περισσότερα θέατρα στην Αθήνα από οποιαδήποτε άλλη πρωτεύουσα της Ευρώπης και αυτό είναι περίεργο αν κάνει κανείς υπολογισμούς σε όλα τα επίπεδα: ποιότητας, προσέλευσης, αποπληρωμής. Ξέρετε, είναι πολύ δύσκολο να παίζει ένας ηθοποιός μπροστά σε κοινό 10 ατόμων, πόσο μάλλον αν έχει συμφωνήσει να πληρώνεται με ποσοστά. Πιστεύω λοιπόν, ότι δεν μπορεί κάποιος να βιοποριστεί μόνο από το θέατρο, εκτός από ελάχιστες, αναλογικά, εξαιρέσεις. Ίσως το κράτος και ιδιωτικοί φορείς με ανοιχτό μυαλό, νέους ικανούς ανθρώπους, οργανωτικές ικανότητες και κάποιο όραμα, να μπορούσαν να βοηθήσουν στην αλλαγή της κατάστασης. Όλα τα παραπάνω μάλλον οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πληθαίνουν οι θεατρικές παραγωγές κυρίως γιατί υπάρχει ανάγκη έκφρασης και εκτόνωσης.

Εσείς δημιουργήσατε πρόσφατα την εταιρία παραγωγής DeLarge. Ποιοι είναι οι στόχοι σας; Και σε ποιους χώρους θέλετε να δραστηριοποιηθείτε.
Η DeLarge έχει στόχο να περνάει καλά. Δεν υπάρχει κάποιο μεγάλο σχέδιο. Έγινε το “Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα”, έχουμε γυρίσει δύο ντοκιμαντέρ που βρίσκονται στο post production αυτή την στιγμή, υπάρχει ένα σενάριο μεγάλου μήκους το οποίο ολοκληρώνεται όπου να’ ναι και θα δούμε.

Ιnfo: H παράσταση παρουσιάζεται έως το τέλος Φεβρουαρίου στο θέαυτο Olvio (Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός, 210 3414118) κάθε Σάββατο & Κυριακή στις 21.30. Παίζουν οι: Νίκος Γεωργάκης, Ιωάννα Μαυρέα, Στέργιος Γιαννουλάκης

Περισσότερα από Πρόσωπα