Είδαμε το Θεό της Σφαγής στο θέατρο 104- Η βία των καθωσπρέπει

Στο έργο της Ρεζά δυο οικογένειες με σημαντικές κοινωνικές διαφορές έρχονται σε γνωριμία από μία ατυχή συγκυρία. Ο γιος της πλούσιας οικογένειας πλάκωσε στο ξύλο με ένα κλαδί, το οποίο χρησιμοποίησε σαν ρόπαλο, το συμμαθητή του και γιο της κατώτερης ταξικά οικογένειας. Αν και αρχικά φαίνεται να τα βρίσκουν μάλλον εύκολα, ανάμεσα τους κρύβεται μια κρίση. Για κάποιους λόγους η μία οικογένεια δεν λέει να ξεκολλήσει από το σπίτι της άλλης και η επίσκεψη εξελίσσεται σε αρμένικη βίζιτα. Μόνο που το κλίμα της σύμπνοιας εξελίσσεται σε διαρκείς κόντρες. Αρχικά είναι το στοιχείο της απόδοσης ευθύνης από τον γιο της μίας οικογένειας σε αυτόν της άλλης. Μετά περνάμε στις ταξικές κόντρες ανάμεσα στις δύο οικογένειες. Για να πάμε και σε μια αντιπαράθεση φύλων, με τους άντρες και τις γυναίκες να σχηματίζουν ανταγωνιστικά δίδυμα. Αλλά κι ο κάθε άντρας θα έρθει σε αντιπαράθεση με τον άλλο, ενώ θα υπάρξει κι ένα γυναικείο ξεμάλλιασμα, εμετοί και διάφορα άλλα ευτράπελα, που αφαιρούν κάθε αίγλη από την «πολιτισμένη» γαλλική οικογένεια.

Η κόντρα γίνεται τελικά για την κόντρα, ο Θεός της Σφαγής είναι το μόνο στο οποίο πιστεύουν οι άνθρωποι από τον πρωτογονισμό μέχρι και τον σημερινό πολιτισμό και πίσω από το καθωσπρέπει προσωπείο βρίσκεται η βαρβαρότητα της βίας ακόμα και σήμερα. Η Γιασμίνα Ρεζά σε ένα τρομερά ευρηματικό, πλούσιο μέσα στην απλότητα του και βαθύ έργο δείχνει πως η βιαιότητα υπάρχει και στα πιο απλά και καθημερινά πράγματα. Παράλληλα, σπαρταριστές ατάκες και σεξουαλικά απωθημένα κατακλύζουν τους εξαίρετους διαλόγους του έργου. Υπάρχουν και άλλα στοιχεία, όπως ο κυνισμός του πλούσιου δικηγόρου, που υπερασπίζεται μια φαρμακοβιομηχανία για ένα επικίνδυνο φάρμακο, ο μισογυνισμός, η ομοφοβία, ο ρατσισμός και η ευκολία με την οποία ο μέσος αστός υιοθετεί φασιστικές αντιλήψεις, για να «σπάει πλάκα».

Το σκηνικό είναι αρκετά απλό και με κομψότητα απεικονίζει ένα τυπικό οικογενειακό σπίτι, με πολιτιστικά στοιχεία ενός α επιπέδου πάντως. Κάποια από αυτά, όπως οι αφρικανικές μάσκες ή το ραδιόφωνο σχετίζονται είτε με το περιεχόμενο είτε με τη δράση του έργου. Ως προς τις ερμηνείες, μου άρεσε περισσότερο η Ιωάννα Σταυροπούλου, που είχε και τα πιο δυνατά υποκριτικά σημεία στο έργο. Ικανοποιητικός είναι και ο Αργύρης Θανάσουλας. Οι άλλοι δύο ηθοποιοί δεν με εντυπωσίασαν. Πάντως ο θίασος παρουσιάζει ένα δεμένο σύνολο, το οποίο αναδεικνύει τις κορυφώσεις και τις εντάσεις του έργου, βγάζοντας πάθος και ενέργεια.

Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για ένα εξαιρετικά καλογραμμένο και με ιδιαίτερο βάθος και πρωτοτυπία έργο της Γιασμίνα Ρεζά, που ανεβαίνει με ικανοποιητικό τρόπο. Ο «Θεός της Σφαγής» δείχνει την ωμή δύναμή του και οι οικογένειες τα δόντια τους σε άσκοπες και γεμάτες μικρότητα κόντρες. Δεν έχει πάρει τυχαία τόσα βραβεία σε διεθνές επίπεδο και όχι μόνο μέσα στη Γαλλία.

Γιώργος Σμυρνής

info:
Ο θεός της σφαγής της Γιασμίνα Ρεζά, Θέατρο 104-Κεντρική Σκηνή. Ευμολπιδών 41 Γκάζι (Μετρό Κεραμεικός), Τηλ.210 3455020
Παραστάσεις : Παρασκευή-Σαββάτο-Κυριακή ώρα 21:00
Εισιτήρια: 12€ κανονικό & 10€ μειωμένο.