Μάρα Δαρμουσλή: Με το θέατρο έχω μια σχέση δέους!

Ο τελευταίος υπήρξε και καθηγητής της στις μεταπτυχιακές σπουδές που έκανε πάνω στο σωματικό-δημιουργικό θέατρο. Με αφορμή αυτή την παράσταση, η Μάρα Δαρμουσλή μάς μιλά για τη “σχέση δέους” που έχει με το θέατρο, αλλά και για τις θυσίες και τα προσόντα που απαιτούνται για να κάνεις καριέρα στο μόντελινγκ… 

–Η παράσταση Λευτεριά στη Μήδεια διαδραματίζεται σε ένα δυσοίωνο μέλλον. Εσείς πώς φαντάζεστε το μέλλον; Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα είναι το μέλλον. Ξέρω για το μέλλον μόνο μέχρι εκεί που φτάνει το χέρι μου.

-Πώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;
Ξεκίνησε με την παρουσία μου σε μια εκπομπή «Έχουμε και λέμε» στην ΕΡΤ. Ήταν η πρώτη φορά που σταθεροποιήθηκα στην Ελλάδα, γιατί μέχρι τότε ζούσα κυρίως στο εξωτερικό. Γνώρισα πολλούς σημαντικούς ανθρώπους. Από εκεί και πέρα, συμμετείχα και σε μια τηλεοπτική σειρά στο Mega, το «Άγρια παιδιά». Όλο αυτό με γοήτευσε. Άρχισα να βλέπω τις ελλείψεις μου και να ασχολούμαι με το αντικείμενο πιο σοβαρά. Με το θέατρο έχω μια σχέση δέους. Κι είχα θέσει στόχο να μην ανέβω στο σανίδι, αν δεν ολοκληρώσω μια στοιχειώδη πορεία σπουδών.

-Στην ερμηνεία σας στο Λευτεριά στη Μήδεια είναι πολύ έντονο το στοιχείο του σωματικού θεάτρου.
Μετά τις σπουδές στην υποκριτική, έκανα το μεταπτυχιακό πρόγραμμα με τον Κώστα Φιλίππογλου και τη Φρόσω Κουρού στο σωματικό- βιωματικό- δημιουργικό θέατρο. Με ενδιαφέρει το σώμα και η κίνηση. Και το εμπιστεύομαι πάρα πολύ. Ίσως μου έχει μείνει και κουσουράκι από τη δουλειά μου ως μοντέλο.

-Πώς ήταν η εμπειρία να σας σκηνοθετεί στην παράσταση ο δάσκαλός σας Κώστας Φιλίππογλου;
Το εύχομαι σε όλους να έχουν μια εμπειρία συνεργασίας με έναν τέτοιο άνθρωπο! Είναι ο άνθρωπος που σου μαθαίνει ότι υπάρχει χαρά και παιχνίδι στο θέατρο. Ότι δεν είναι μόνο πόνος και δάκρυ. Το δάκρυ θα έρθει, όταν χαρείς κάτι πολύ και το χάσεις. Δεν είναι όμως το δάκρυ του βασανιστηρίου. Έχουμε μάθει λίγο σκληρά στην Ελλάδα.

-Είστε θεατρόφιλη;
Είμαι τακτική θαμώνας της Επιδαύρου κάθε καλοκαίρι. Την λατρεύω. Έχει άλλη ενέργεια. Δεν είναι τυχαίο ότι, επί Ασκληπιού, όλα τα ιατρεία βρίσκονταν δίπλα στο θέατρο. Η αλήθεια είναι όμως ότι ακόμα δεν έχω δει όσο θέατρο θα ήθελα. Μου λείπουν εικόνες από αρκετά είδη και ποικιλίες. Προσπαθώ με κάθε ευκαιρία να βλέπω παραστάσεις. Μου αρέσει το μοντέρνο θέατρο, αλλά δεν θέλω να χαθεί και το κλασικό. Γενικά, το έχουμε ανάγκη το θέατρο και είναι κρίμα που δεν υπάρχει στην παιδεία μας. Μου αρέσει που έχουμε τόσες πολλές παραστάσεις. Γιατί υπάρχει τόση προσφορά και ποικιλία. Και ο ελληνικός κινηματογράφος μου αρέσει. Αλλά και χάλια ταινίες ή παραστάσεις να υπάρχουν, δεν έχει σημασία. Γιατί και μέσα από το μεγάλο λάθος υπάρχει κι ένα διαμάντι. Δεν έχουμε αγαπήσει το λάθος στην Ελλάδα. Πάμε μόνο για το αποτέλεσμα. Όμως δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα. Είναι όλη η διαδικασία.

-Ποιος κινηματογράφος σας αρέσει;
Μου αρέσει ο ευρωπαϊκός. Αλλά πιο πολύ μου αρέσει ο ασιατικός και ιδίως αυτός της Μέσης Ανατολής. Ειδικά ο Ιρανικός κινηματογράφος προσφέρει διαμάντια. Είναι ένα άλλο ταξίδι. Ένας άλλος κόσμος.

– Η ομορφιά είναι το βασικό προσόν για ένα μοντέλο;
Το μόντελινγκ δεν συνεπάγεται και ομορφιά. Είναι λίγο παρεξηγημένο όλο αυτό. Είναι τεχνικό επάγγελμα. Δεν είναι μόνο λάμψη.

-Τι κερδίσατε και τι χάσατε από την επαφή σας με το μόντελινγκ και από την καριέρα σας στο εξωτερικό;
Αυτό που κέρδισα, ήταν ότι μπόρεσα να γνωρίσω πάρα πολλά πράγματα και να ταξιδέψω πάρα πολύ. Ήταν μια ευκαιρία να γνωρίσω κάποιους ανθρώπους και με μια συγκυρία πραγμάτων επίκαιρων και εφήμερων να γνωρίσουμε μαζί κάποιες στιγμές δημιουργίας. Επίσης, γνώρισα άλλους πολιτισμούς μέσω των ταξιδιών. Είναι πολύ σημαντικά τα ταξίδια. Όσο και να διαβάζεις για κάποια πράγματα, είναι πολύ πιο σημαντικό όταν τα γνωρίζεις από κοντά. Όμως άφησα πίσω μου και πράγματα. Έχω αφήσει σπουδές, τις οποίες δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω. Σπούδαζα Πολιτικές Επιστήμες και Ιστορία στην Πάντειο. Μετά άφησα την οικογένεια, αλλά και την προσωπική ζωή. Όταν είσαι με μια βαλίτσα στο χέρι όλη την ώρα, ούτε φίλους, ούτε- ακόμα περισσότερο- μια ιδιαίτερη σχέση. Κάπου χάνεις, κάπου κερδίζεις. Δεν υπάρχει καλό και κακό. Υπάρχουν δύο όψεις σε όλα τα πράγματα.

-Πόσο δύσκολο για ένα μοντέλο είναι να κάνει καριέρα στο εξωτερικό;
Δεν είναι εύκολα εκεί έξω. Είναι πολύ δύσκολο. Είναι άλλα μέτρα και σταθμά. Έρχεται, για παράδειγμα, μια εντολή εργασίας στο γραφείο. «Ζητούνται Καυκάσιες μέσου ύψους» πράγμα σπάνιο, γιατί συνήθως είναι πανύψηλες «και σκούρα μάτια. Να έχουν ανατολικοϊνδικές καταβολές, τουλάχιστον στα χρώματα». Και μαζεύονται 400 άτομα για μία θέση εργασίας. Τελικά κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς με αυτό που έχεις. Άλλα μεγέθη και ως προς τα κέρδη.

-Σε ποια χώρα ζήσατε τις καλύτερες επαγγελματικές εμπειρίες;
Η μεγάλη μου αγάπη κι εκεί που έμεινα περισσότερο ήταν η Γαλλία. Αγάπησα την ωμότητα της Γαλλίας. Είναι πάρα πολύ ωμοί οι Γάλλοι. Σκληροί, κατά πολλούς. Αλλά προτιμώ μία αλήθεια απέναντί μου. Δεν μπορώ την ευγένεια στους τύπους, που έχουν στην Αγγλία. Ή την πολλή φανφάρα, που έτσι και αλλιώς την έχουμε και στην Ελλάδα. Και το έχουν στην Ιταλία.

-Ποιο μοντέλο σας εντυπωσιάζει αυτή την στιγμή στον κόσμο;
Θα μπορούσα να πω, τα μοντέλα που έχουν διάρκεια στο χρόνο. Γνώρισα ένα μοντέλο, που δεν είναι τοπ μόντελ, αλλά μοντέλο εργάτης. Είναι Ισπανίδα, λέγεται Γκαλιάρδο, είναι 37 ετών, δουλεύει σε τακτικό επίπεδο χωρίς την πολλή γκλαμουρόσκονη. Δουλεύει καθημερινά, 8ωρο, ακόμα και σήμερα, παρά το ότι έχει κάνει οικογένεια. Είναι με μια βαλίτσα στο χέρι.

-Πώς σας έχει επηρεάσει η μητρότητα στην καθημερινότητα και στα επαγγελματικά σας;
Με επηρεάζει παρά πολύ η μητρότητα. Ο γιος μου είναι πια 8 χρονών. Η μητρότητα είναι ένας τοίχος, που την περνάς και δεν έχει επιστροφή. Απλά. Αλλά πίσω από αυτόν τον τοίχο κρύβονται αυτά και θαύματα.