Αργύρης Αγγέλου: Το Annie δεν είναι παιδική παράσταση. Είναι το απόλυτο “οικογενειακό” μιούζικαλ!
Ο Αργύρης Αγγέλου είναι ένα από τα πιο αγαπητά πρόσωπα της μικρής οθόνης. Είναι φυσικό άλλωστε, καθώς τόσο το “Παρά Πέντε” όσο και το “Dancing with the stars” στα οποία συμμετείχε, συγκαταλέγονται στις πιο επιτυχημένες τηλεοπτικές παραγωγές των τελευταίων χρόνων. Ανατρέχοντας ωστόσο στο βιογραφικό του, διαπιστώνουμε ότι η λίστα με τα “τηλεοπτικά” είναι συντριπτικά μικρότερη σε σχέση με τις δουλειές που έχει κάνει στο θέατρο στα 15 χρόνια που βρίσκεται στο χώρο. Ο ίδιος παραδέχεται ότι παρόλο που η τηλεόραση του άνοιξε πόρτες, δεν άφησε ούτε μία σεζόν το θεατρικό σανίδι.Φέτος είναι στο καστ των λαμπερών πρωταγωνιστών του θεατρικού blockbuster “Αnnie”, “του απόλυτου family μιούζικαλ” όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει, το οποίο μας έδωσε μια πολύ καλή αφορμή για να τον γνωρίσουμε καλύτερα…Συνέντευξη στην Μάρη Τιγκαράκη
Μεγάλωσα στη Χαλκίδα. Ήμουν το πέμπτο παιδί της οικογένειας. Δεν ήμουν από τα παιδιά που ονειρεύονταν να γίνουν ηθοποιοί. Αντίθετα με γέμιζε πολύ η μουσική γι’ αυτό και από μικρός έπεισα τη μαμά μου να με γράψει σε ωδείο. Μέχρι την εφηβεία μου ασχολιόμουν φανατικά με τη μουσική. Το κλικ για το θέατρο έγινε μετά από μια σχολική παράσταση στην οποία συμμετείχα. Τότε ξεκαθάρισα μέσα μου ότι αρκετά με τη μουσική, το θέατρο είναι αυτό με το οποίο θέλω ν’ ασχοληθώ. Στην πορεία αποδείχτηκε ότι τίποτα απ’ όσα μαθαίνει κανείς δεν πάει χαμένο γιατί τη μουσική τη βρίσκω συνεχώς μπροστά μου.
Όταν είπα στους γονείς μου ότι θέλω να γραφτώ σε δραματική σχολή, απλά απόρησαν αλλά δεν έφεραν αντίρρηση. Ο μπαμπάς μου, που ήταν μανάβης, είπε χαρακτηριστικά «να πας παιδί μου, αλλά τι είναι αυτό;». Έτσι, παρόλο που δεν είχαν καμία σχέση με τα καλλιτεχνικά, και οι δύο γονείς με στήριξαν. Για κάποιο λόγο πίστευαν σε μένα. Γι’ αυτό και χαίρομαι πάρα πολύ που ο μπαμπάς μου, τον οποίο χάσαμε πολύ πρόσφατα, πρόλαβε να νιώσει περήφανος για μένα…
Στη Αθήνα ήρθα μετά το σχολείο και γράφτηκα στη σχολή «Ίασμος» του Βασίλη Διαμαντόπουλου. Πριν ακόμα τελειώσω τη σχολή, έπαιρνα σβάρνα τις οντισιόν. Έτσι προέκυψε και η πρώτη μου δουλειά στο θέατρο το 1999, στο μιούζικαλ Σικάγο με τον Δάνη Κατρανίδη. Ακολούθησαν και άλλες θεατρικές παραστάσεις, μέχρι το 2003 που σε μια μουσική παράσταση με τον Τάκη Ζαχαράτο γνώρισα τον Γιώργο Καπουτζίδη. Τότε ξεκίνησα με τα τηλεοπτικά.
Την αγαπάω πολύ την τηλεόραση. Μου άνοιξε πολλές πόρτες και είχα την τύχη να κάνω πολύ καλές δουλειές. Για τις Σαββατογεννημένες και το Παρά Πέντε είμαι πολύ περήφανος. Δεν υπάρχει μια συνταγή επιτυχίας για να πετύχει μια δουλειά. Παίζει ρόλο η χημεία των συντελεστών, το σενάριο αλλά και το timing. Και στο θέατρο και στην τηλεόραση μπορεί να μαζέψεις όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη και να πάει άπατο. Μακάρι τα κανάλια να εμπιστευτούν τους δημιουργούς και να επενδύσουν και πάλι στα σήριαλ, θα ξαναδούμε πάλι επιτυχίες που ο κόσμος θα θέλει να βλέπει ξανά και ξανά…
Το Παρά Πέντε ήταν ένα «πάρτι», αλλά μόνο για τους θεατές. Θυμάμαι την περίοδο των γυρισμάτων σαν μια εποχή με πάρα πολύ τρέξιμο, πίεση και άγχος. Ήταν δύο χρόνια τρέλας… Και αυτό γιατί παρόλο που συμμετείχα σε κάτι τόσο μεγάλο, δεν άφησα ούτε στιγμή το θέατρο. Ευτυχώς γιατί τώρα με την κρίση στην τηλεόραση, το θέατρο μου το ανταποδίδει…
Κάποτε σε μια συνέντευξη είπα ότι “δεν πρόλαβα να γίνω ηθοποιός του κασέ“, εννοώντας ότι δεν πρόλαβα την εποχή που οι ηθοποιοί της τηλεόρασης αμείβονταν με υπέρογκα ποσά. Από τυπογραφικό λάθος γράφτηκε «δεν έγινα ηθοποιός του καφέ». Έχει πλάκα γιατί από τότε σχεδόν σε κάθε συνέντευξη με ρωτούν τι εννοούσα με εκείνη την ατάκα…
Δεν κάνω ποτέ μακροχρόνια σχέδια γιατί δεν είμαι «παράγοντας». Δεν έχω την πολυτέλεια ν’ αποφασίζω εγώ για το τι δουλειά θα κάνω την επόμενη σεζόν. Δεν είμαι ακόμα σε τέτοια φάση καριέρας. Περιμένω και εγώ σαν όλους τους άλλους ηθοποιούς να χτυπήσει το τηλέφωνό μου. Όταν παρουσιάζεται μια πρόταση που με ιντριγκάρει, το κάνω ακόμα και με ρίσκο ότι ίσως δεν θα είμαι τόσο καλός… Θα το παλέψω όμως όσο περισσότερο μπορώ. Γι’ αυτό και στα 15 χρόνια που είμαι στο χώρο, ποτέ δεν φοβήθηκα και άρπαξα απ’ τα μαλλιά όσες ευκαιρίες μου δόθηκαν.
Δεν έχω απωθημένα σε σχέση με τη δουλειά. Έχω την υπομονή να περιμένω να έρθει η κατάλληλη στιγμή για τους μεγάλους ρόλους. Αν κάτι με εξιτάρει, αυτό είναι η παραγωγή. Έχω δοκιμαστεί και σ’ αυτό το ρόλο αναλαμβάνοντας ένα κομμάτι της παραγωγής του μιούζικαλ “Rent”. Eίναι όμως πολύ ακριβό χόμπι… Έχουν περάσει 5 χρόνια από τότε και τώρα μόλις συνήλθα οικονομικά από αυτή την απόπειρα…
Όταν η Θέμις Μαρσέλλου που σκηνοθετεί το Άννυ μου πρότεινε να συμμετέχω στην παράσταση, ενθουσιάστηκα. Είδα το ρόλο σαν πρόκληση. Είναι η πρώτη φορά που παίζω έναν «κακό», έναν ρόλο-κόντρα σε σχέση με αυτούς που μ’ έχει συνηθίσει το κοινό.
Το Άννυ δεν είναι παιδική παράσταση. Επιμένω να το διευκρινίζω γιατί είναι μια παρανόηση που την έχει πολύς κόσμος. Είναι μια πολύ προσεγμένη και ακριβή παραγωγή που ανέβηκε με προδιαγραφές «μεγαλίστικης» παράστασης και απευθύνεται σε όλη την οικογένεια. Είναι το απόλυτο family μιούζικαλ. Είναι πολύ σημαντικό που σε περίοδο κρίσης υπάρχουν τέτοιες παραγωγές. Ο κόσμος έχει ανάγκη να ξεφύγει και γι’ αυτό στηρίζει τα μεγάλα θεάματα.
Γενικά είμαι συγκρατημένος με τα οικονομικά μου. Ο μπαμπάς μου πάντα έλεγε «Να μην χρωστάς πουθενά». Γι’ αυτό και η μόνη πολυτέλεια που επιτρέπω στον εαυτό μου είναι τα ταξίδια. Μπορώ να κάνω οικονομία για έναν χρόνο για να πάω στο Λονδίνο να δω 10 παραστάσεις. Αλλά αυτό μάλλον δεν μπορεί να θεωρηθεί πολυτέλεια, αλλά σεμινάριο…
Να είσαι πάντα ευγενικός. Αυτή είναι η συμβουλή της μαμάς μου που προσπαθώ να τηρώ. Με τους αγενείς ανθρώπους έχω τρομερό θέμα και όταν αντιμετωπίζω τέτοιες συμπεριφορές, απλά τους διαγράφω…
To μιούζικαλ Αnnie συνεχίζεται έως τις 16 Φεβρουαρίου στο Θέατρον του Ελληνικού Κόσμου. Ημέρες και ώρες παραστάσεων Πέμπτη & Παρασκευή: 19.00, Σάββατο: 17.15 και 20.30, Κυριακή: 18.00, Διάρκεια: 2,5 ώρες.
Σκηνοθεσία, απόδοση κειμένου – στίχων: Θέμις Μαρσέλλου
Πρωταγωνιστούν: Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Μιχάλης Χατζηγιάννης, Κατερίνα Παπουτσάκη, Αργύρης Αγγέλου, Ιωάννα Πηλιχού
Πληροφορίες για τα μειωμένα εισιτήρια
