Είδαμε το «Μου λες αλήθεια» στο θέατρο Κάππα- Η χρησιμότητα του ψέματος

Είναι μια κωμωδία με θέμα την απιστία, αλλά και τα ψέματα, που καθίστανται αναγκαία για να επιβιώνουν οι σχέσεις των ανθρώπων. Ο κεντρικός ήρωας (Σπύρος Παπαδόπουλος) έχει ερωτική σχέση με τη γυναίκα του καλύτερού του φίλου. Οι απαιτήσεις της ερωμένης και οι ερωτήσεις της γυναίκας του, τα ψέματα που λέει και η σχέση του με τον φίλο του, τον οδηγούν σε μία σειρά από ανόητες καταστάσεις, λάθη και μπερδέρματα. Τελικά, η αλήθεια, που πάει να αποκαλυφθεί είναι πιο περίπλοκη και ανατρεπτική από όσο φανταζόταν κανείς, αλλά οι συνεχείς ανατροπές και τα ψέματα που λένε όλοι οι πρωταγωνιστές του έργου, κάνουν τα πράγματα εξαιρετικά θολά.

Ο κωμικός χαρακτήρας του έργου, αλλά και η ιδιαίτερη ποιότητά του, βασίζονται στην ανατροπή. Οι συνεχείς ανατροπές είναι εμπνευσμένες και αστείες. Επίσης, η εκάστοτε ανατροπή μπορεί να ανατραπεί κι αυτή και να δημιουργηθεί κύκλος, να γυρίσουμε δηλαδή εκεί που βρισκόμασταν στην αρχή. Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο ανατροπών, που προέρχεται από τον φαύλο κύκλο του ψέματος. Ακόμα κι όταν κάποιος χαρακτήρας θα πει με απροκάλυπτο τρόπο αλήθειες που σοκάρουν, το ψέμα θα βρει τον τρόπο να θολώσει τα νερά. Και δεν ξέρεις αν είναι αυτό που είπε μια τολμηρή αποκάλυψη, ή ένα ψέμα, για να παίξει ένα ψυχολογικό παιχνίδι.

Οι χαρακτήρες γίνονται κωμικοί μέσα από την ανάγκη τους για το ψέμα. Γίνονται όμως και αληθινοί, γιατί το ψέμα υπάρχει σε τεράστιο βαθμό στη ζωή μας. Όλοι λένε ψέματα σε όλους και αυτό δημιουργεί μικρές, αλλά απίθανες συνωμοσίες. Μοιάζουν όμως να έχουν αγαπήσει αυτή την υποκρισία. Να τους βολεύει. Η αλήθεια, άλλωστε, στο έργο αυτό φαίνεται πιο απάνθρωπη από το ψέμα, που μοιάζει αρκετά αλτρουιστικό και εξαιρετικά βολικό.

Σαν να μας λέει το έργο ότι το ψέμα είναι εξίσου απαραίτητο με την αλήθεια. Κι ότι αν κάποια στιγμή το άπλετο φως της αλήθειας έπεφτε πάνω μας, θα μας τύφλωνε και δε θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε. Όλη η κοινωνία και οι σχέσεις έχουν χτιστεί με μικρά και μεγάλα ψέματα, τα οποία τελικά οι άνθρωποι δεν μπορούν να αποχωριστούν.

Ο Σπύρος Παπαδόπουλος δημιούργησε μια ανάλαφρη ερωτική κωμωδία, με αρκετή φινέτσα. Τα σκηνικά του Γιώργου Γαβαλά είναι λειτουργικά και έχουν ωραία αισθητικά, ενώ και τα κοστούμια του Μάκη Τσέλιου προσδίδουν γοητεία στην εικόνα της παράστασης.

Του Σπύρου Παπαδόπουλου του πηγαίνει ιδιαίτερα ο ρόλος του μπερμπάντη άντρα- πόσο μάλλον όταν αυτός μπουρδουκλώνεται διαρκώς στα ίδια του τα (χαζά συνήθως) ψέματα, που με τόσο πάθος υποστηρίζει. Κι η γυναίκα του στην παράσταση (Ελισάβετ Μουτάφη) παίζει με πειστικότητα και βάθος το ρόλο της. Ο Τάσος Γιαννόπουλος είναι επίσης πολύ καλός στο ρόλο του κολλητού, που δεν είναι και τόσο αθώο θύμα, όσο νομίζεις αρχικά. Ένα ισορροπημένο μείγμα αριστοκρατικότητας και κακομοιριάς βγαίνει από την ερμηνεία του. Η Νικολέτα Κοτσαηλίδου (ερωμένη και σύζυγος) είναι όσο γοητευτική χρειάζεται για το ρόλο της πέτρας του σκανδάλου, ενώ θα πρέπει να της πιστωθεί και το γεγονός ότι έχει κάνει την μετάφραση του έργου, που είναι και ρέουσα και καλά προσαρμοσμένη στην ελληνική πραγματικότητα.

Συμπερασματικά, το «Μου λες αλήθεια» είναι μια κομψή και ποιοτική κωμωδία, με καλές ερμηνείες και ένα ιδιαίτερα έξυπνο κείμενο. Και μας δείχνει κάτι, που δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε, αλλά ισχύει. Το πόση ανάγκη έχουμε τα ψέματα στη ζωή μας.

Γιώργος Σμυρνής