Γκουλτούρα Απόψε: Μάντεψε Ποιος Θα Πεθάνει Απόψε

Πήγα απόψε τους γονείς μου στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη, στο μεγάλο φινάλε της εορταστικής μας περιοδίας στα εμπορικά θέατρα της Αθήνας. Επιστρέφουν την επόμενη εβδομάδα στο νησί, και εγώ πίσω στα σκοτεινά πειραματικά μου υπόγεια.

Η Κάτια Δανδουλάκη πρωταγωνιστεί σε μια… δεν θέλω να πω μεταφορά, ούτε απόδοση, σίγουρα όχι μετάφραση... ας πούμε, μια «ΡεππαΠαπαθανασιοποίηση» του θρίλερ μυστηρίου “Trap for a Lonely Man” του Robert Thomas (το προφέρουμε Ρομπέρ Τομά στα δελτία τύπου). Το πόσο ΚΑΛΟ crime mystery είναι αυτό το έργο, δεν το καταλαβαίνουμε μόνο από το παγκόσμιο σουξέ του, ή τις πολυάριθμες (6; 7;) τηλεοπτικές μεταφορες, αλλά από το ό,τι ήταν αγαπημένο του Master of Suspense αυτοπροσώπως. Ο Alfred Hitchcock είχε όντως τόσο ενθουσιαστεί από τις συνεχείς ανατροπές και το αριστοτεχνικό twist στο κέντρο του έργο (trust me, δεν το πιάνετε) που είχε αγοράσει τα κινηματογραφικά δικαιώματα για να το γυρίσει ο ίδιος μετά το Psycho, χωρίς όμως να προλάβει.

Έτσι, αντί να γίνει το επόμενο Vertigo ή Psycho, έφτασε να πέσει στα χέρια των Ρέππα-Παπαθανασίου. Η βασική δομή, οι ανατροπές, το setting και η πλοκή παραμένουν αναλλοίωτες. Απλά όλοι οι διάλογοι του καθαρόαιμου θρίλερ αγωνίας έχουν αντικατασταθεί με κωμικούς, ακολουθώντας την κλασσική/πετυχημένη/μανιέρα συνταγή του συγγραφικού διδύμου. Η δεύτερη σημαντική αλλαγή είναι στο φύλο, τόσο της πρωταγωνίστριας, όσο και του υπόλοιπου cast. Αν απορείτε γιατί, ρίξτε πάλι μια ματιά στο όνομα της μαρκίζας. Γυρίσατε; Συνεχίζουμε.

Έτσι λοιπόν, ο «μοναχικός άντρας» του τίτλου γίνεται «Κατρίν», η χαμένη του νύφη γίνεται εξαφανισμένος σύζυγος, ο παπάς της μικρής πόλης… Ελένη Κρίτα παπαδιά κ.ο.κ. Το hook είναι δοκιμασμένο και δελεαστικό, το γνωστό δικό μας «Φίλος-Μου-Λευτεράκης»: η Κατρίν καλεί την αστυνομία επειδή ανησυχεί για την εξαφάνιση του άντρα της την πρώτη εβδομάδα των διακοπών τους σε ένα σαλέ στις Άλπεις. Ο άντρας της επιστρέφει πολύ σύντομα, δεν είναι όμως αυτός που θυμάται εκείνη, αλλά ο Αλέξαντρος Αντωνόπουλος (το είχα και εγώ μια φορά σε εφιάλτη). Όσο κι αν φωνάζει αυτή στην αστυνομία, αυτός έχει και πιστοποιητικά, και μαρτυρίες γνωστών τους στην πόλη και γνώση πειστικών προσωπικών στοιχείων της ζωής τους. Ποια είναι η αλήθεια τότε; Είναι όντως τρελή η Κατρίν ή απλά θύμα σκευωρίας;

Ή, κάτι πιο ουσιώδες: είναι όντως απαράδεκτη κωμική ηθοποιός η Δανδουλάκη, ή απλά δεν της κάθονται κάποιοι ρόλοι;
Παραδέχομαι πως έχω απολαύσει τη Δανδουλάκη σε εξαιρετικούς κωμικούς ρόλους, με πιο πρόσφατο το «Να Ζει Κανείς ή Να Μη Ζει». Στη συγκεκριμένη παράσταση, θαρρείς και έχει χάσει κάπου το memo που θα της εξηγούσε πως παίζει σε κωμωδία. Όλοι οι άλλοι του θιάσου το ξέρουν, πετάνε ατάκες, έχουν μια στοιχειώδη χημεία… Η Δανδουλάκη από την άλλη, παρατηρεί από έξω, με αυτή την καρμπόν έκφραση που ξεχωρίζεις σε όλες τις αφίσες της παράστασης (αριστερά):

Ποια είμαι; Που είμαι; Τι συμβαίνει; Ποιος είσαι εσύ; Ποιοι είναι όλοι αυτοί μπροστά μας; Γιατί δεν γελάνε, ανάθεμα!
(στην οποία έκφραση, χωράει σαν απάντηση μόνο η αντίστοιχη φάτσα Τζόυς Ευείδη, ειδικά εδώ που έχει πάρει κυριολεκτικά τα ψίχουλα του casting με τη στερεότυπη «ρωσο-βαλκάνια βλαχάρα» των Ρέππα-Ρήγα-Ρώμα)

«Μωρή».
Κουκλίτσα πάντως με το τυπικό «φωναχτό pattern και από κάτω φλούο φόδρα» της Εβελύν Σιούπη, η οποία έχει κάνει εξαιρετική-όπως-πάντα δουλειά σε όλα τα κουστούμια, μαζί με τα καλοδουλεμένα σκηνικά της Μαίρης Τσαγκάρη και τα φώτα της Κατερίνας Μαραγκουδάκη.

Όλοι οι ηθοποιοί κάνουν αξιόλογη δουλειά εδώ, και οι νέοι διάλογοι είναι καλογραμμένοι (πάντα μέσα στο πλαίσιο του βολικού στυλ), κάτι όμως δεν κολλάει στο τελικό αποτέλεσμα. Οι ατάκες δεν πέφτουν με το σωστό timing, οι αντιδράσεις είναι πάντα λιιιίγο εκτός, δεν χτίζεται ποτέ σωστή ροή στην παράσταση, το σύνολο είναι κακοκουρδισμένο, γενικά… ο κόσμος δεν γελάει όπως και όσο θα έπρεπε.

Μα πως θα μπορούσαν; Μιλάμε για μια κωμωδία που έχει «στριμωχτεί» μέσα στον σκελετό ενός εγκληματικού μυστηρίου. Το σκηνικό, τα φώτα και οι ήχοι ανήκουν σε θρίλερ. Οι ατάκες, οι ηθοποιοί και τα κουστούμια σε εμπορική κωμωδία. Δυστυχώς τα δυο ποτέ δεν δένουν μεταξύ τους, όπως αν π.χ. ειχε προσεγγιστεί όλο αυτό σαν μια παρωδία θρίλερ (βλέπε το πολύ πετυχημένο Σέρλοκ Χόλμς και το Σκυλί των Μπάσκερβιλ). Ούτε καν προσπαθούν. Μένουν απλά στο «ας αλαφρύνουμε λίγο όλο αυτό το αστυνομικοτέτοιο με τα δικά μας τα γνωστά».

Φαίνεται ξεκάθαρα η διαφορά, εκεί όπου ο κόσμος γελάει μόνο επειδή αυτό αναμένεται από αυτούς (ξέρεις, και λίγο από ευγένια στην κα Δανδουλάκη του Ντάνσινγκ, λίγο αφού πληρώσαμε ας κάνουμε μια προσπάθεια) με το μοναδικά γνήσια «διασκεδαστικό» κομμάτι της παράστασης, λίγο πριν το διάλειμμα, κάπως απροσδόκητα, μέσω του… Παντελή Καναράκη; Μπορεί να τον αντιπαθώ ως κωμικόσε ό,τι τον έχω δει τα τελευταία χρόνια, εδώ όμως θα παραδεχτώ πως… το’χει. Δεν κάνει κάτι φοβερά πρωτότυπο, απλά μια πιο «κυριλέ» εκδοχή της κωμικής περσόνας του, κάπως καλιαρντό, κάπως «τι’πες μωρή». Αποδεικνύεται όμως αυτό ακριβώς που χρειάζεται αυτό το θρίλερ για να μετρηθεί ως κωμωδία: μια αναπάντεχη αναιδή ένεση ακατάλληλου, μια προσωπικότητα τόσο κωμική και άσχετη που φτάνει να σπάσει τα όρια και να αναιρέσει όλη την θριλερο-υπερβολή γύρω της για να βγάλει γνήσιο γέλιο.

Φυσικά και τον σκοτώνουν πάνω που πάει να σώσει τη βραδιά. Α, ουπς, #spoilers.
Ευτυχώς, το τελικό αποτέλεσμα, αν και «όχι και τόσο αστείο», παραμένει αξιοπρεπές. Αφήνει στο τέλος μια θετική-μέτρια εντύπωση, κυρίως λόγω του εντυπωσιακού ξεδιπλώματος της πλοκής του Τομά.

Δεν είναι και λίγο αυτό, σε μια εποχή όπου η επιλογή εξόδου της κατηγορίας «κάτι ασφαλές και σχετικά αξιόλογο να βγάλω τους γονείς μου» (ξέρεις, οπουδήποτε χτυπάνε παλαμάκια μόλις βγαίνει κάθε ηθοποιός) παραμονεύει τεράστιους κινδύνους εμπορικής ξεπέτας και προσβλητικών σκουπιδιών – βλέπε Μουτσινά, Φόνισσες της Παπαδιαμάντη κ.α.