Είδαμε τον Τάκη Ζαχαράτο στο Παλλάς- Ένας μίμος που’ θελε να’ ταν τραγουδιστής

Σ’ ένα one man show η διάρκεια του οποίου ξεπέρασε τις 2  ώρες, ο χαρισματικός περφόρμερ έφερε στη σκηνή όλες τις αγαπημένες του ελληνίδες ντίβες όπως τη Ζωζώ Σαπουντζάκη, τη Μελίνα Μερκούρη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τη Ρένα Βλαχοπούλου αλλά και ξένες σταρ όπως τη Λάϊζα Μινέλι, την Μάρλεν Ντίντριχ, τη Μέριλυν Μονρόοε κ.α. Παράλληλα, σατίρησε διάφορα πρόσωπα της πίστας και της μικρής οθόνης ενώ τραγούδησε πάρα πολύ, άλλοτε ως μίμος διάσημων φωνών και άλλοτε ως Τάκης Ζαχαράτος.

Μέσα από τις μιμήσεις του ο Ζαχαράτος αφηγείται ιστορίες. Σ’ αυτές μπλέκει διάφορα γνωστά ονόματα της showbiz, που συμμετέχουν σε τρελές (και λίγο σουρεάλ) περιπέτειες. Για παράδειγμα, ως Ζωζώ Σαπουντζάκη έχει ένα φλερτ με τον Αντώνη Κανάκη, με τον Γιώργο Μαρίνο και τον Γρηγόρη Αρναούτογλου να μπλέκονται στην ιστορία… Ανάμεσα στη αλλαγές ρούχων και ρόλων η παράσταση διανθίζεται με videos. Ξεχωρίσαμε τη “Μπουμπουλίνα- Ντενίση” με guests τους πρωταγωνιστές από το σίριαλ «Εγκλήματα» αλλά και την Έλλη Στάη να προλογίζει την εμφάνιση της Άντζελας Δημητρίου. 

Κάποιες μιμήσεις του Ζαχαράτου είναι πολύ πειστικές. Η Ζωζώ Σαπουντζάκη είναι σίγουρα πολύ πετυχημένος ρόλος, όπως και αυτός του Γιώργου Μαρίνου- μόνο που κρατάνε αρκετά. Ενδιαφέρουσα ήταν η προσέγγιση που έκανε στη Μελίνα Μερκούρη, η οποία μας κράζει από τον Άλλο Κόσμο γιατί βάλαμε στη Βουλή τη Χρυσή Αυγή. Η μίμηση της Μέριλιν Μονρό δεν την πετυχημένη, γιατί η φωνή του είναι πιο μπάσα, ενώ τη Μούσχουρη την έκανε καλά όταν μιλούσε, αλλά όχι όταν τραγουδούσε. Δύσκολη, και γι’ αυτό και αξιόλογη, ήταν η ερμηνεία τραγουδιού του Καζαντζίδη. 

Το καυστικό χιούμορ του περισσότερο στέκεται στους πρωταγωνιστές της πίστας και σε θέματα τηλεοπτικής επικαιρότητας- άρα δεν ξεφεύγει από αυτά που βλέπουμε σε σατιρικές εκπομπές της τηλεόρασης. Η σάτιρα στο Μάκη Χριστοδουλόπουλο, τον Μιχάλη Χατζηγιάννη και τον Παντελή Παντελίδη ήταν από τις πιο ξεκαρδιστικές στιγμές του, ενώ καλά έκανε και τη Βίσση. Μιμήθηκε πολλές και πολλούς σταρ και μπράβο του- αν και δεν τους πέτυχε όλους. Η πολιτική του σάτιρα είναι περιορισμένη και κυρίως αναφέρεται σε αισθητικά θέματα (ο Βενιζέλος, για παράδειγμα γίνεται αντικείμενο σαρκασμού για το πάχος του, ο Καμμένος το ίδιο.) Επίσης, τραγούδησε και πολύ, αλλά νομίζω ότι είπε περισσότερα τραγούδια από όσο χρειαζόταν.

Συμπερασματικά,  το I am what I am του Τάκη Ζαχαράτου είναι ένα show με αρκετές κωμικές στιγμές και αξιόλογες μιμήσεις από έναν περφόρμερ που τα “δίνει όλα”. Αναρωτιέσαι, όμως, συχνά αν παρακολουθείς stand up comedy ή συναυλία. Θα μπορούσε να δώσει μεγαλύτερο βάρος σε μιμήσεις που κάνει πολύ καλά- όπως του Χατζηγιάννη και του Παντελίδη- σε σχέση με άλλες που δεν είναι τόσο πετυχημένες, αλλά και να μειώσει τα τόσα πολλά τραγούδια.

Γιώργος Σμυρνής