Το Τέταρτο Κουδούνι- Όταν οι αριθμοί του Εθνικού ευημερούν…

Κάθε βδομάδα, κάθε δεκαπέντε μέρες, στις εφημερίδες το Εθνικό. Κι όχι για καλό λόγο. Όλο και κάποια παραίτηση, όλο και κάποια αποχώρηση, όλο και κάποια απομάκρυνση, όλο και κάποια ματαίωση (α, ναι, πάει κι η σπουδαία Μάγια Μόργκενστερν απ’ τον «Μεγάλο ιεροεξεταστή» που μας υποσχέθηκαν, φυλλορροεί φέτος το προαναγγελθέν ρεπερτόριο, ένας-ένας την κάνουν, «Δέκα μικρούς νέγρους» μου θυμίζει το όλον πράγμα), όλο και κάποια «παρεξήγηση»…

Η τελευταία -προς το παρόν, μακάρι να ‘ταν η τελευταία αλλά δεν το βλέπω… -με την εκλεκτή ποιήτρια και εκλεκτή -δεν έχουμε και πολλούς στην κατηγορία αυτή- μεταφράστρια Τζένη Μαστοράκη. Η οποία δέχτηκε ξαφνικά απ’ το Εθνικό ένα υπηρεσιακό τηλεφώνημα να πάει να υπογράψει συμβόλαιο χωρίς ποτέ, κανείς να μην της έχει πει προηγουμένως τίποτα -πως θα χρησιμοποιήσουν, δηλαδή, τη μετάφρασή της στο μυθιστόρημα του Χάινριχ Μπελ «Οι απόψεις ενός κλόουν» που κυκλοφορεί απ’ τις Εκδόσεις «Γράμματα» εδώ και χρόοονια και που ετοιμάζει σε διασκευή του ο Αργύρης Ξάφης για τη (χωρίς πια το Νέα…) Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού. Κι η οποία, στη συνέχεια, ενώ αρνήθηκε, έβλεπε τ’ όνομά της ως μεταφράστριας να μπαινοβγαίνει στους συντελεστές της παράστασης. Ώστε ν’ αναγκαστεί με μια επιστολή της να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Μάλλον κάτι δε δουλεύει καλά το Χατζακιστάν… Τελικά η παράσταση ανεβαίνει, κατά την ηλεκτρονική σελίδα του Εθνικού, χωρίς μεταφραστή, σε «σκηνοθεσία-θεατρική διασκευή» Αργύρη Ξάφη. Που πολύ τον εκτιμώ αλλ’ αυτό το «τώρα πώς γίνεται τσαμπουκάς για ένα θέμα που δεν υπάρχει πια;» που δήλωσε στην Ιωάννα Κλεφτόγιαννη, στην «Ελευθεροτυπία», καθόλου δε μου άρεσε. Δεν του ταιριάζει. Και δεν ταιριάζει ούτε στην Τζένη Μαστοράκη. Ακόμα περισσότερο.

                                        ***
Στο μεταξύ, ο Σωτήρης Χατζάκης, πασίχαρος, διοργανώνει συνεντεύξεις Τύπου για να κάνει απολογισμό, λέει, του .. πρώτου τετραμήνου της σεζόν. Ε, τουτοδά, να κάνουν απολογισμό τετραμήνου δεν το ‘χα ματακούσει και ματαδεί. Και γιατί το κάνει τότε; Γιατί είναι ΔΕΚΟ, που μας λέει; Ε, όχι! Απλώς για να μας πει πως «τα δικά του» εισιτήρια είναι περισσότερα απ’ τα περσινά «του Χουβαρδά» -ποιος τα ‘χει περισσότερα. Τι κόμπλεξ κι αυτό… Σοβαρότατο.

Κι ας μιλάει διαρκώς περί του αντιθέτου -«και τόνισε -χωρίς να ερωτηθεί- ότι αυτές οι αναφορές δεν έχουν ανταγωνιστικό χαρακτήρα με τα πεπραγμένα του προκατόχου του Γιάννη Χουβαρδά», διαβάζω στην «Καθημερινή», στο ρεπορτάζ της Όλγας Σελλά -καλά, χωριό που φαίνεται, κολαούζο δε θέλει. Να μη σας πω για τα μαγειρέματα και τις α λα ΚουΘουΒουΕ αλχημείες στους αριθμούς και στις συγκρίσεις -όπου εντελώς τυχαία ξέχασαν τον «Περιποιητή φυτών» που πήγε άπατος… Κι οι περισσότεροι που τ’ ακούν να τα χάφτουν. Έτσι κι αλλιώς, ας μην ξεχνάει, πάντως, ο Σωτήρης Χατζάκης, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, πως ο Γεώργιος Παπανδρέου έχει πει πως όταν ευημερούν οι αριθμοί… (συμπληρώστε κατά το δοκούν).

Όσο για το «Τω αγνώστω τραγωδώ», την παράσταση του Λάκη Λαζόπουλου -που πώς απ’ τη σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» μεταπηδά σε καλοκαιρινό θέατρο δεν κατάλαβα ακριβώς, θα ‘χει ελαστικότητα φαίνεται…-, αποδεικνύει περίτρανα την απόλυτη προσήλωση του κυρίου Διευθυντού ως προς την -τρόπος του λέγειν…- «φιλοσοφία» η οποία πιστεύει πως πρέπει σήμερα να διέπει τη λειτουργία ενός κρατικού Θεάτρου. Εμπρός στο δρόμο που χάραξε στο ΚουΘουΒουΕ! Δρόμο που μπορεί να σε φέρει μέχρι «Το κοροϊδάκι της πριγκιπέσσας». Αφήστε που έως τότε μπορεί και να ‘χει σχηματίσει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ…

                                                                                         ***
Τρελάθηκα! Όταν διάβασα πως η πρεμιέρα του έργου του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν «Σκηνές από ένα γάμο» -όπου ο Μπέργκμαν τους ξεσκίζει και τους γάμους και τους έρωτες και τις σχέσεις- που ανεβάζει στην «Πόλι» του ο Δάνης Κατρανίδης με την Παναγιώτα Βλαντή σε σκηνοθεσία του Ένκε Φεζολάρι θα γίνει πότε λέτε; Ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου -14 Φεβρουαρίου. Ως ειρωνεία να το εκλάβω; Ως πρόκληση; Πάντως, έτσι ή αλλιώς, πετυχημένο είναι.
                                       
    ***                                            

Καλά, ολόκληρο «γνωστό μέντιουμ με αδήλωτα εισοδήματα 700.000 ευρώ» και κανένα πνεύμα δε του σφύριξε πως θα το τσιμπήσουνε; Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

Έξοχος ο σεξπιρικός «Κοριολανός» του βρετανικού Εθνικού Θεάτρου που προβλήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής σε απευθείας μετάδοση απ’ το «Donmar Warehouse» στη σειρά «National Theatre Live». Μια μικρότατη σκηνή, καρέκλες μ’ όλους τους ηθοποιούς καθισμένους να προσέρχονται στους ρόλους τους όταν χρειάζεται, μπρεχτικά στοιχεία, κοστούμια υπέροχα της Λούσι Όσμπορν, σύγχρονα, με κάποια στοιχεία πάνω τους που να υποδηλώνουν την εποχή του έργου, μια παράσταση σπιντάτη, λαχανιασμένη, ιδρωμένη, σκληρή, ματωμένη, αρρενωπή -ναι, σκηνοθετημένη από μια νέα γυναίκα, την 38χρονη Τζόσι Ρουρκ!-, ενέργεια εκρηκτική, καλοί ηθοποιοί κι ένας πρωταγωνιστής πρώτης τάξεως. Στον επώνυμο ρόλο ο Βρετανός Τομ Χίντλστον, ένα σταρ του Χόλιγουντ -«Θορ» κλπ- απέδειξε πως δεν είναι σταρ μόνο αλλά ένας σπουδαίος ηθοποιός. Και πως οι διαχωρισμοί αυτοί μόνο στην Ελλάδα ισχύουν -τι σταρ και κριθάρ… Ένας καλός ηθοποιός, πάει και τελείωσε, είναι καλός ηθοποιός όπου κι αν παίζει -θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση… Κορμί λυγερό σαν κοφτερό σπαθί, εκφραστικός, η ενέργεια να ξεχειλίζει, εσωτερικότητα, λόγος άψογος, μέτρο, αυτοέλεγχος, υψηλή τεχνική και συναίσθημα καλά ζυγισμένα, ο Χίντλστον με -μας, νομίζω- άφησε πλήρεις.Είχα την ευτυχία να δω το ’85, στο Ηρώδειο, με το βρετανικό Εθνικό και πάλι, σε σκηνοθεσία Πίτερ Χολ, τον Ίαν ΜακΚέλεν στον ίδιο ρόλο: μια ερμηνεία που μ’ έχει σημαδέψει. Βλέποντας τον Χίντλστον, σαφώς και τη σκεφτόμουνα αλλά η σύγκριση δεν ήταν εις βάρος του.
                                                                                    ***
Απόλυτα συμφωνώ με τα τρία ευρώ στα οποία κατέβασε την τιμή των προγραμμάτων του το ΚΘΒΕ. Άντε και με το ασπρόμαυρο που επέλεξε για τις σελίδες τους. Αρκεί να μη… ξεβάφουνε. Και το μαύρο των εξωφύλλων και των σελίδων να μη μένει μουντζούρα στα δάχτυλα. Κι η όψη τους, αν κάποιος θέλει να τα κρατήσει, να μη γίνεται αξιοθρήνητη απ’ τις δαχτυλιές που μένουν λόγω ξεβαψίματος…
                                                                                    ***
Όλο και μου ‘ρχονται δελτία Τύπου από θέατρα που μειώνουν τις τιμές των εισιτηρίων τους. Είμαστε σίγουροι πως πάνε καλά τα θέατρα; Διότι να τους έπιασε τόσο πια ο πόνος για τους δυσπραγούντες έλληνες θεατρόφιλους χλωμό το βλέπω…
                                                                                       ***

Την –αγγλόφωνη- ροκ όπερα του Κώστα Αθυρίδη «Alexander», που παρουσιάστηκε την περσινή σεζόν στην Θεσσαλονίκη -μεταξύ άλλων και στο εκεί Μέγαρο Μουσικής- και το καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Ολύμπου, «υιοθετεί» το ΚουΘουΒουΕ. Που θα την ανεβάσει, διαβάζω, τον επόμενο χειμώνα σε νέα παραγωγή με σκηνοθέτη τον – θεσσαλονικιό- συνθέτη. Και με την προοπτική, λέει, μιας «παγκόσμιας περιοδείας». Κι αρχίζει ήδη την προετοιμασία της παράστασης με ακροάσεις. Φάε τη σκόνη μας, Γκρούεβσκι. Οι Άνθιμοι κι οι Ψωμιάδηδες πρώτο τραπέζι πίστα στην πρεμιέρα, υποθέτω.

Περισσότερα κείμενα του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη, στο προσωπικό του blog, “Το Τέταρτο Κουδούνι“