Είδαμε τον «Τρωικό Πόλεμο» στο Παλλάς – Πόλεμος για όλη την οικογένεια

Το κείμενο του Στρατή Πασχάλη ξεκινάει από τις αιτίες του Πολέμου. Ο Δίας αποφασίζει ότι η Γη έχει γεμίσει με ανθρώπους και οργανώνει έναν μεγάλο πόλεμο, ο οποίος θα περιορίσει τον πληθυσμό και το συνωστισμό στον πλανήτη. Βάζει την Έριδα με το μήλο της να σπείρει τη διχόνοια στις τρεις Θεές (Αφροδίτη, Ήρα και Αθηνά) και τον Πάρη, τον πρίγκιπα της Τροίας να κάνει την διαμεσολάβηση και να διαλέξει την πιο όμορφη Θεά. Η Αφροδίτη υπόσχεται στον Πάρη να του “χαρίσει” την Ωραία Ελένη και έτσι τον πείθει να της δώσει το μήλο. Αυτό όμως δεν αρέσει καθόλου στις άλλες δύο Θεές που τασσονται εναντίον του Πάρη αλλά και των Τρώων. Την ίδια στιγμή και οι Αχαιοί θέλουν να εκδικηθούν τους Τρώες, για την αρπαγή της Ωραίας Ελένης από τον Πάρη. Οπότε, η διάθεση για εκδίκηση Θεών και ανθρώπων εξυπηρετεί τα σχέδια του Δία να μειώσει τον πληθυσμό της Γης.

Νομίζω δεν είναι τυχαίο πως η Έριδα, που είναι το εργαλείο του Δία, λειτουργεί σαν ο συνδετικός κρίκος από σκηνή σε σκηνή, καθώς εμφανίζεται σε όλη τη διάρκεια του έργου. Η φιλοδοξία να παίξεις όλο τον Τρωικό πόλεμο, συνεπάγεται πως η έκταση του έργου είναι μεγάλη, καθώς περιλαμβάνει πάρα πολλά συμβάντα. Η παράσταση, πάντως, παρά το θεματικό της εύρος, δεν είναι τόσο μεγάλη σε διάρκεια. Πολλά από τα περιστατικά αναλύονται αρκετά γρήγορα. Άλλωστε απευθύνεται κυρίως σε παιδικό κοινό, οπότε δεν υπάρχει ανάγκη για μεγάλη ανάλυση και διείσδυση.

Σε ένα τέτοιο έργο, το θέαμα έχει τον πρώτο λόγο. Τα εντυπωσιακά σκηνικά και τα κοστούμια του Μανόλη Παντελιδάκη δημιουργούν αυτήν την λαμπερή και υποβλητική αίσθηση, ενώ έχουν κι έναν κινηματογραφικό χαρακτήρα αναπαράστασης. Ο κόσμος των Θεών, και ιδίως ο Δίας, βρίσκονται σ’ ένα ανώτερο επίπεδο σε σχέση με τους θνητούς. Τα κοστούμια είναι εποχής, ενώ υπάρχουν εικαστικά στοιχεία που θυμίζουν έντονα ελληνική αρχαιότητα. Η μουσική της Κατερίνας Πολέμη συνδυάζει με αρκετή αρμονία αρκετά είδη της διεθνούς και της ελληνικής μουσικής παράδοσης, ενώ συνοδεύει ικανοποιητικά τη δράση και το συναίσθημα της παράστασης.

Η σκηνοθεσία της Σοφίας Σπυράτου προσπαθεί ν’ αναδείξει τόσο το περιπετειώδες και θεαματικό, όσο και το δραματικό στοιχείο του μεγάλου αυτού πολέμου, αλλά να τονίσει κάποια ουμανιστικά στοιχεία. Οι σκηνές μάχης σπάνια δείχνουν πολύ σκληρές, καθώς περισσότερο θυμίζουν χορό ή πολεμικές τέχνες και λιγότερο συγκρούσεις με σπαθιά, δόρατα και τόξα. Το μελοδραματικό και το τραγικό στοιχείο εκ των πραγμάτων είναι λιγότερο βαθύ, από όσο σε μια παράσταση για ενήλικους. Επίσης, όταν προσπαθείς να αφηγηθείς μια ιστορία που ξεκινά από το μήλο της Έριδας και την αρπαγή της ωραίας Ελένης μέχρι την Ιλιάδα, την Πενθεσίλεια και το Δούρειο Ίππο, για να μην είναι γιγάντια η διάρκεια του έργου σου, αναγκαστικά θα κάνεις συνοπτικές αναφορές σε αρκετά περιστατικά.

Οι ερμηνείες είναι αρκετά σοβαρές, για παιδική παράσταση, αλλά δεν ξεφεύγουν από τα όρια του είδους, ούτε έχουν μεγαλύτερες φιλοδοξίες. Από τους ηθοποιούς περισσότερο ξεχώρισα τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές στο πεδίο της μάχης, τον Αχιλλέα (Γιώργος Νούσης) και τον Έκτορα (Μάξιμος Μουμούρης). Επιβλητική ήταν η παρουσία του οπερατικού Δία (Νικόλαος Καραγκιαούρης). Η δυναμική Ντορέττα Παπαδημητρίου ερμήνευσε αρκετούς ρόλους, από Θεά μέχρι Αμαζόνα, χωρίς να εντυπωσιάζει, μου άρεσε περισσότερο υποκριτικά από τη Δούκισσα Νομικού, η οποία δυσκολεύεται, ιδίως στα δραματικά σημεία.

Γενικά, ο Τρωικός Πόλεμος είναι μια θεαματική παραγωγή, που προσεγγίζει με αρκετή σοβαρότητα την ελληνική μυθολογία. Είναι, πάντως, ένα έργο, που απευθύνεται πρωτίστως σε παιδιά και στους γονείς τους, οπότε γίνεται αρκετά πιο “σοφτ” σε σχέση με το πώς θα ήταν μια πιο ενήλικη παρουσίαση του ίδιου θέματος.

Γιώργος Σμυρνής

-Παίζεται Σάββατο και Κυριακή 11:30 και 15:00 στο Παλλάς