Είδαμε τις “Icones” του Peter M. Davis σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου στο Μέγαρο Μουσικής- Βλάσφημη ομορφιά!
Ένα είδος Τέχνης που συνδυάζει μουσική, χορό και όπερα είναι το μουσικό θέατρο. Δύο έργα του συνθέτη Sir Peter Maxwell Davis που θεωρείται πρωτοπόρος στο μουσικό θεάτρο, παρουσιάστηκαν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σκηνοθετημένα από τον χορογράφο Κωνσταντίνο Ρήγο.
Σε μια σκηνή, που φιλοξενεί τόσο την ορχήστρα όσο και τους ερμηνευτές, η μικρή ομάδα του Ergon Ensemble ερμηνεύει τα μουσικά κομμάτια του Sir Peter M. Davis. Στο Miss Donnithorne’s Maggot (Η ιδιοτροπία της Μις Ντόνιθορν) επί σκηνής εμφανίζεται μία κρεβατοκάμαρα, όπου η πρωταγωνίστρια -η σοπράνο Άρτεμις Μπόγρη- μας τραγουδάει τα βάσανά της. Τα πάντα είναι στα λευκά, θυμίζοντας έναν γάμο, που μένει μόνο στα όνειρα της Μις Ντόνιθορν.
Το έργο είναι πιο κοντά στην όπερα. Αναφέρεται σε μια γυναίκα που επέλεξε να ζήσει ως ερημίτισσα, όταν ο μνηστήρας της την παράτησε λίγο πριν το γάμο. Τα τραγούδια που ακούμε θυμίζουν μοντέρνα ποίηση με αφαιρετικό στίχο, που αναδεικνύει την απελπισία της μοναξιάς, που νιώθει η προδομένη γυναίκα. Το τραγούδι συνοδεύεται από μουσική που χαρακτηρίζεται από στοιχεία του μοντερνισμού. Αυτή η σύνδεση όπερας και ατονικής μουσικής, είναι ενδιαφέρουσα, αν και δύσκολα συνταιριάζει. Ο συνθέτης, που αγωνίζεται στο μεγαλύτερο μέρος της σύνθεσης ν’ αντισταθεί στις τονικότητες (τη φυσική διαδοχή που έχουν οι νότες, ώστε να σχηματίζονται μελωδίες), ενδίδει τελικά σε αυτές στο μελωδικό φινάλε του έργου.
Ακόμα πιο ενδιαφέρον μουσικά ήταν το δεύτερο μέρος όπου παρουσιάστηκε το έργο οι Εικόνες του Βεσάλιου, ένας συνδυασμός σύγχρονης έντεχνης μουσικής με πιο pop αλλά και jazz ακούσματα. Οι Εικόνες του Βεσάλιου συνδέονται νοηματικά μεταξύ τους και αναφέρονται στις Στάσεις του Σταυρού. Ο χορευτής αναπαριστά τις Στάσεις του ρωμαιοκαθολικού τυπικού και ταυτόχρονα αναφέρεται στις στάσεις των σωμάτων, στις ανατομικές ξυλογραφίες που κοσμούσαν την πραγματεία του Φλαμανδού, Ανδρέα Βεσάλιου, «Περί Κατασκευής του ανθρώπινου σώματος (Βασιλεία 1543).
Η χορογραφία του Κωνσταντίνου Ρήγου αναδεικνύεται περισσότερο στο δεύτερο έργο. Η σκηνή είναι ανοιχτή για τον χορευτή, ώστε να κινείται ελεύθερα. Επίσης, μια κάμερα συλλαμβάνει το χορευτή και τον παρουσιάζει σε γιγαντοοθόνη. Η ιστορία αναφέρεται στο Χριστό και τα πάθη του. Υπάρχει ένα σχόλιο, υποψιάζομαι, για τον σύγχρονο καταναλωτισμό, όταν κάποιος ρίχνει στο χορευτή- Χριστό προϊόντα από ένα καρότσι Super Market. Ο χορευτής στο πιο εκρηκτικό σημείο της χορογραφίας, που αναφέρεται στη Σταύρωση, πετάει τα ρούχα του και χορεύει γυμνός.
Η αισθητική της χορογραφίας, το σώμα του χορευτή και οι κινήσεις του θυμίζουν αρχαιοελληνικό άγαλμα και κάλλος. Αρχικά θεωρείς πως είναι ένας παράξενος τρόπος για να αναδείξει κανείς τα πάθη του Χριστού- αν σκεφτεί πόσο θεμελιώδεις διαφορές είχε η παγανιστική αρχαιότητα με το χριστιανισμό. Όμως, το «βλάσφημο» μουσικό φινάλε του έργου, όπου μέσα από ένα μανιακό φοξτρότ, ο χορευτής ανασταίνεται στο τέλος ως Αντίχριστος, δικαιολογεί απόλυτα την επιλογή του Ρήγου. Ο χορογράφος συγκρούεται τελικά με τη χριστιανική λογική μέσα από τη χορογραφία του, όπως επιτάσσει η αφήγηση του μουσικού έργου του Davis. Αξίζει να τονισθεί το χορευτικό ταλέντο του Τάσου Καραχάλιου, ο οποίος καταφέρνει εντυπωσιακά πράγματα στη σκηνή…
Γενικά, τα δύο έργα του Davis αποτελούν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μουσική πρόταση. Ο συνδυασμός της μουσικής με εικόνα και χορό, μέσα από την σκηνοθετική ματιά του Κ. Ρήγου είχε ως αποτέλεσμα μια καλαίσθητο και συνάμα ρηξικέλευθη οπτικοακουστική δημιουργία.
Γιώργος Σμυρνής
